به گزارش مشرق، حنیف غفاری طی یادداشتی در روزنامه جوان نوشت: بدترین شرایط برای یک فرمانده، زمانی است که سرنوشت جنگ و صلح در دستان وی نباشد! مصداق بارز این گزاره، «ولودیمیر زلنسکی» رئیس‌جمهور ناتوان و سردرگم اوکراین است. طی هفته‌های اخیر، اضطراب زلنسکی نسبت به آینده جنگ اوکراین و سرنوشت خود و همراهانش در کی‌یف به نقطه اوج خود رسیده است، زیرا زمزمه‌های «معامله بر سر اوکراین» میان ناتو و روسیه که به صورت مشخص از سوی هنری کیسینجر استراتژیست کهنه‌کار امریکایی مطرح شده است، لحظه‌ای وی را آرام نمی‌گذارد. زلنسکی می‌داند پشت پرده لبخندهای وی به بایدن مقابل دوربین عکاسان خبری در کاخ سفید، حجم انبوهی از بی‌اعتمادی به واشنگتن و ناتو خودنمایی می‌کند. صورتبندی این مسئله چندان دشوار نیست!

زلنسکی مطابق دستور ناتو و وعده خاص اعضای پیمان آتلانتیک شمالی مبنی بر حمایت مطلق از کی‌یف، کشورش را به زمین بازی و خط مقدم نبرد امریکا- اروپا علیه روسیه تبدیل کرد. برخی کشورهای اروپایی از جمله فرانسوی‌ها به اوکراین وعده داده بودند که روسیه هرگز به پایتخت تا حتی مناطق شرقی اوکراین (لوهانسک و دونتسک) حمله نخواهد کرد و خیال وی بابت هرگونه لفاظی و شانتاژی علیه کاخ کرملین راحت باشد. حتی زمانی که بر دستگاه‌های امنیتی غرب مسجل شد که جنگ اوکراین نزدیک است، اعضای ناتو به زلنسکی وعده دادند که «حمایت مطلق» از وی و کشورش را در دستورکار قرار خواهند داد. اما به نظر می‌رسد نمادهای این «حمایت مطلق» یکی پس از دیگری در حال رنگ باختن هستند:

* مطالبه زلنسکی مبنی بر ایجاد منطقه پرواز ممنوع بر فراز این کشور با مخالفت رسمی سران ناتو مواجه شد.

* در جریان اعمال تحریم‌های انرژی علیه روسیه، برخی اعضای ناتو چه به صورت رسمی و چه غیر رسمی تحریم‌های جمعی اعلامی را دور زده و با مسکو وارد معامله شدند.

* استقرار سامانه پاتریوت امریکا در نقاطی خاص از میادین جنگ اوکراین، در عمل به صورت ناقص عملیاتی شد، زیرا زلنسکی در جریان سفر به واشنگتن دریافت که آموزش استفاده از این سامانه و حتی انتقال اجزای آن به داخل اوکراین ممکن نیست و فراتر از آن، هزینه استفاده احتمالی روسیه از موشک‌های بالستیک(در ازای استقرار سامانه پاتریوت امریکا) به مراتب بیشتر از فواید استقرار این سامانه ناقص امریکایی است !

* بر خلاف وعده‌های قبلی و صریح مقامات غربی، اوکراین رسماً باید عضویت در ناتو و اتحادیه اروپا را فراموش کند، زیرا آتلانتیکی‌ها ریسک حضور کشوری که تبدیل به «زمین سوخته« شده را در بین خود نمی‌پذیرند، حتی اگر این کشور قربانی سیاست‌های خود آنها محسوب شود! فراتر از آن، اعضای اتحادیه اروپا نیز به لحاظ اقتصادی و روانی، حوصله پذیرش یک «کشور جنگ زده» را بین خود ندارند!

تجمیع موارد ذکر شده به وضوح نشان می‌دهد «ادامه جنگ» یا «انعقاد قرارداد صلح» هر دو یک بازنده مشترک دارد و آن «غربگرایان اوکراین» هستند! اخیراً امانوئل مکرون رئیس‌جمهور خام و ناتوان فرانسه در سخنانی اذعان کرده است که اوکراین باید عضویت در ناتو را فراموش کند، اما در عین حال فعلاً باید به جنگ علیه روسیه ادامه دهد تا شرایط لازم برای دیپلماسی و پایان دادن به جنگ به وجود آید! این سخنان مکرون نشان می‌دهد که زلنسکی و همراهانش حتی قدرت تعیین مختصات نقطه‌ای که کشورشان در آن قرار گرفته را نیز ندارند! فرمان صلح یا جنگ در اوکراین نه از کی‌یف، بلکه از پاریس، برلین، واشنگتن و لندن صادر می‌شود. این بدترین سرنوشتی است که یک کشور و سیاستمداران آن می‌توانند برای خود رقم بزنند. بهتر است غربگرایان اوکراین قبل از آنکه به رجزخوانی‌های از سر ناچاری خود در میدان جنگی که از سر ذوق پیوستن به ناتو در آن افکنده شدند ادامه دهند، کمی آثار و تبعات تن دادن به بازی در زمین واشنگتن و اتحادیه اروپا را مرور کنند. مسلماً در آینده‌ای نه چندان دور، نام زلنسکی در کتاب‌های تاریخ روابط بین‌الملل به کرات مورد استناد قرار خواهد گرفت، البته نه به عنوان یک قهرمان یا سیاستمدار با تدبیر! آیندگان زلنسکی را به عنوان سیاستمداری خواهند شناخت که چوب اعتماد به ناتو و غرب را بر پیکر و موجودیت کشور تحمیل کرد و چندپارگی اوکراین و عقبگرد آن در نظام بین‌الملل را به لبخند مقامات کاخ سفید و نوازش تحقیرآمیز کاخ الیزه و لندن فروخت! زلنسکی هم سیاستمداری ناتوان و هم تاجری ورشکسته است. کاش او یک «کمدین» باقی می‌ماند.