با روی کار آمدن دولت سیزدهم، مجددا اجرای پروژه‌های ذخیره‌سازی گاز با تدوین ۱۴ طرح با مجموع سرمایه‌گذاری ۵ میلیارد دلار در دستورکار قرار گرفت که طبیعتا به ثمر نشستن این پروژه چندین سال زمان خواهد برد و پیش‌بینی می‌شـود تا سـال ۱۴۰۶ بتوان ۱۰۰ میلیون متر مکعب از نیاز گاز زمستانی را از طریق ذخیره‌سازی تأمین کرد. اگر این موضوع در دولت گذشته کنار گذاشته نمی‌شد، نه‌تنها کمبود گازی در کشور وجود نداشت بلکه همه سوخت نیروگاه‌ها با گاز طبیعی تأمین و با صادرات گازوئیل و مازوت آزادشـده، سالانه ۸ میلیارد دلار نصیب کشور می‌شد.

در همین حال وطن امروز هم در گزارشی می‌نویسد: ایجاد مراکز ذخیره‌سازی گاز برای عبور از پیک مصرف، امری متداول در جهان است اما این مهم، در دوران وزارت بیژن زنگنه متوقف شد، ۹۰ درصد گاز کشور در مناطق جنوبی تولید می‌شود و این در حالی است که ۸۰ درصد از مصرف در مناطق شمالی کشور است. در شرایط عادی ۲ تا ۳ روز زمان لازم است تا گاز تولید شده در جنوب به دست مصرف‌کننده در شمال برسد. با سرد شدن هوا و استمرار آن، سرعت انتقال گاز اهمیت ویژه‌ای پیدا می‌کند.

به‌طورکلی اغلب کشورهای جهان، مخازن ذخیره‌سازی گاز را در نزدیکی قطب‌های مصرف احداث می‌کنند تا در شرایط سرد، تامین گاز به سرعت انجام شود. در حالی که میانگین ذخیره‌سازی گاز در کشورهای اروپایی بیش از ۲۵ درصد است این عدد در کشورمان به‌دلیل عدم ایجاد مراکز ذخیره‌سازی تنها ۱.۷ درصد است. در ایران نیز ۲ مخزن سراجه و شوریجه در قم و خراسان رضوی در دولت احمدی‌نژاد به بهره‌برداری رسید این کار قرار بود ادامه‌دار باشد اما با روی کار آمدن دولت یازدهم ذخیره‌سازی گاز مانند بسیاری از طرح‌های اولویت‌دار کشور همچون پالایشگاه‌سازی به فراموشی سپرده شد.

از سوی دیگر روزنامه ایران در گزارشی در همین زمینه خاطرنشان می‌کند: براساس برنامه ششم توسعه اقتصادی، ضریب بازیافت مخازن کشور باید از ۲۸/۵۷ درصد در سال ۱۳۹۵ به ۲۹/۵۷ درصد در انتهای برنامه ششم می‌رسید. هرچند ایـن رقـم نـه‌تنهـا مـحقـق نشد بلکه ۴ درصد هم افت کرد. روزنامه ایران معتقد است بی‌خیالی ۹۶ ماهه دولت روحانی، گریبان صنعت گاز را گرفت.