به گزارش سرویس فرهنگی مشرق به نقل از تسنیم، الکس ماسی 32 ساله عکاس مستند و ژورنالیست ایتالیایی است که در حال حاضر در لندن ساکن است. وی در دانشگاه ارتباطات لندن در رشته ژورنالیسم فارغ‌التحصیل شده و سپس با مسافرت به کشورهای مختلفی به عکاسی مستند از بحران‌های انسانی پرداخته است. ماسی معتقد است عکاسی مستند بیش از آکه به عنوان رشته‌ای هنری دغدغه‌های زیباشناسی داشته باشد باید به عنوان ابزاری برای «تغییر جهان» در مسیر اخلاقی شدن و احترام به حقوق انسانی در کنار دیگر ابزراهای فرهنگی موثر واقع شود.
این عکاس ایتالیایی در کشورهای مختلفی مانند هندوستان، افغانستان، پاکستان، عراق و ... به عکاسی مستند پرداخته و در این راه تمرکزش بیشتر بر اوضاع بحرانی انسانی با توجه خاص به کودکان و شرایط زندگی، سلامت و حقوق انسانی آن‌هاست. عکس‌های مستند الکسی ماسی تاکنون در نشریات معتبری چون «گاردین»، «نیوزویک»، «نیویورک تایمز» و تعداد زیادی از نشریات بین‌المللی منتشر شده و تاثیرات زیادی بر مخاطبان داشته است.
در اینجا تعداد معدودی از عکس‌های ماسی را که در فلوجه عراق با موضوع تاثیر فاجعه انسانی کاربرد سلاح‌های رادیواکتیو بر کودکان فلوجه گرفته شده، به نمایش گذاشته شده است. اما قبل از آن اندکی درباره فاجعه فلوجه!
شهر فلوجه عراق در نزدیکی بغداد، کماکان با پیامدهای هولناک یورش ارتش آمریکا به این منطقه دست‌وپنجه است. بر پایه تحقیقی که در نشریه معتبر International Journal of Environmental Studies and Public Health در سال 2010 با عنوان "Cancer Infant Mortality and Birth S.x-Ratio in Fallujah Iraq 2005–2009” به انتشار رسیده است، مردم فلوجه عراق در مقایسه با آمار جهانی به نسبت بسیار بالاتری، انواع سرطان‌ها بویژه سرطان خون، مرگ و میر نوزادان و جهش و دگرگونی جنسیتی را در خلال سالهای 2005 تا 2009 میلادی تجربه کرده‌اند به طوری که این آمار حتی از وضعیت گزارش شده در هیروشیما و ناکازاکی ژاپن در سالهای پس از بمباران اتمی این دو شهر بسیار نگران کننده‌تر و وخیم‌تر است.
نتایج منتشر شده در این مقاله علمی ما را با یک جنایت جنگی بی‌سابقه در چند دهه اخیر مواجه می‌کند. پس از مقاومت مردم فلوجه عراق در برابر نیروهای متجاوز، ارتش آمریکا تصمیم گرفت تا بر خلاف قوانین جنگی، با تنبیه جمعی Collective punishment از این شهر سنی نشین یک نمونه و درس عبرت Exemplary بسازد. در این تحقیق علمی که در ماه‌های ژانویه و فوریه 2010 بر روی 4843 فرد و در 711 خانه انجام شده است، محققان اعلام کرده‌اند که میزان سرطان به چهار برابر آنچه که پیش از جنگ عراق گزارش شده رسیده است.
در فلوجه بیماری لوسمیا 38 برابر ، سرطان در دوره کودکی 12 برابر و سرطان سینه بیش از 10 برابر آن چیزی است که در کشورهای مصر و اردن و کویت وجود دارد. بعد از سال 2005 میزان تولد دختران در شهر فلوجه به نسبت پسران به طور چشمگیری افزایش پیدا کرده است به طوری که نسبت تولد 1050 به 1000 پسر به دختر ، به نسبت 860 پسر به 1000 دختر تبدیل شده است. زنان فلوجه از تولد نوزادان جدید هراس دارند زیرا نرخ تولد کودکانی با نقص عضوهای جدی شامل تولد نوزادان بدون سر یا دو سر یا بدون دست و پا و یا نوزادانی با رویش دست یا پا در پیشانی به طور چشمگیری افزایش پیدا کرده است.
دکتر Busby سرتیم گروه تحقیقاتی علوم زیست ملکولی در دانشگاه Ulster در مصاحبه با شبکه ایتالیایی RAI24 عنوان کرده است که آنچه در فلوجه بر اثر بیماری‌های ناشی از مواد رادیو اکتیو مشاهده می‌شود بسیار وخیم‌تر از آن چیزی است که پیش از این در هیروشیما و ناکازاکی مشاهده شده است و اگر چه محققان بر این عقیده‌اند که این‌ها عوارض ناشی از مواد رادیو اکتیو است اما گمانه زنی در مورد علل این بیماری‌ها در چنین وضع پیچیده و عجیبی تنها پس از بررسی خاک منطقه قابل بیان است.
ارتش آمریکا در خلال حمله به فلوجه از بمبها و گلوله‌های ضعیف شده اورانیومی استفاده کرده است. این گلوله‌ها از آن روی که بیش از دو برابر گلوله‌های سربی چگال‌تر هستند مورد استفاده قرار می‌گیرند و به مجرد آنکه در منطقه عملیاتی منفجر می‌شوند قریب 40 درصد اورانیوم حامل را در ناحیه منتشر می‌کنند. اورانیوم منتشر شده تا سالها در آن ناحیه باقی می‌ماند و به راحتی وارد گردش خون انسان می‌شود و به طور اخص در غدد لنفاوی انسان سکنی می‌گزیند و به DNA های حاصل از اسپرم و تخمک‌های انسانی اثر می‌کند و در نتیجه باعث به دنیا آمدن کودکانی ناقص‌الخلقه تا نسل‌های متمادی می‌شود.
تنها در سپتامبر 2009 بیمارستان شهر فلوجه شاهد به دنیا آمدن 170 کودک بود که از آن میان 24 درصد تنها در 7 روز اول زندگی مردند. کودکانی که بیش از 75 درصد آن ها ناقص الخلقه به دنیا آمده بودند. پیش از این پنتاگون اعلام کرده بود که هیچ گزارش و یا تحقیقی مبنی بر نقص عضو یا بیماری‌های مرتبط با عملیات نیروهای آمریکایی منتشر نشده است. سخنگوی وزارت دفاع آمریکا در ماه مارچ در گفتگو با شبکه بی بی سی با تکرار این مطلب، نیروهای آمریکایی را از چنین فاجعه زیست محیطی و انسانی‌ای تبرئه کرد.
در زیر عکس‌هایی از کودکان متولد شده پس از فاجعه انسانی فلوجه را که توسط الکس ماسی گرفته شده می‌بینید؛
سعدی عثمان، کودک 3 ساله مبتلا به آسیب مغزی و فلج؛ تحت درمان که به صورت تعلیق مایع یا گاز در هوا تنفس می‌کند. خانواده عثمان در طول هر دو جنگ به رهبری ایالات متحده در سال 2004 در شهر بودند. پدر و مادر و بستگان او هیچ سابقه نقص مادرزادی نداشتند.
عکس بالا نوزادی را نشان می دهد که دارای اختلال شدید عصبی است و در یک دستگاه پرورش نوزادان زود‌رس در بخش کودکان بیمارستان عمومی فلوجه، بستری است. در حال حاضر حدود 15 درصد از کودکانی که در این بیمارستان به دنیا می‌آیند به نوعی نقص مادرزادی مبتلا هستند که به طور متوسط در نقاط دیگر جهان این رقم بین 2 و 4 درصد است.
خدیجه، کودک 27 روزه با یک نقص شدید قلبی است که از طریق تعلیق مایع یا جسم بصورت گاز در هوا تنفس می‌کند. او در آغوش مادر خود در یکی از اتاق‌های بخش کودکان بیمارستان عمومی فلوجه عراق است. خانواده او عاری از هرگونه سابقه بیماری مادرزادی هستند.
عبدالله کدهوم، کودک 4 روزه تحت تاثیر یک مورد شدید از بیماری‌های «هیدروسفالی» و «اسپینا بیفیدا» است. او در اتاقی در بخش کودکان بیمارستان عمومی فلوجه، عراق خوابیده است. او نیز جزء 15 درصد کودکانی است که با نقص مادرزادی متولد شده است، در حالی که این آمار در نقاط دیگر جهان بین 2 تا 4 درصد است.
منعم عدنان عبداله ، 37ساله است و محمد 4 ساله، یکی از دو فرزند معلول خود را در دست گرفته است. منعم عدنان عبداله دارای همچنین فرزند معلول دیگری به نام ایوب دارد که 5 ساله است. محمد و ایوب دو برادر سالم هم دارند، علی 10 ساله و عمر 9 که هر دو قبل از وقوع دو جنگ به رهبری ایالات متحده (در سال 2004) برای گرفتن شهر به دنیا آمده‌اند. ایوب و محمد تحت تاثیر اختلالات عصبی و نقص مادرزادی در ستون فقرات مبتلا هستند. پدر و مادر و بستگان آن‌ها نیز هیچ سابقه نقص مادرزادی نداشتند.
زهرا محمد، 5 ساله است و تحت تاثیر یک اختلال نورولوژیکی و وجود شش انگشت در هر دست و پا است، در حالی که در خانه واقع در فلو[ه عراق نشسته کتابی در دست دارد. پدر و مادر و بستگان زهرا هم تاکنون سابقه نقص مادرزادی نداشته‌اند.
