گروه سیاسی مشرق- با انتخاب «حسن روحانی» بعنوان رئیس جمهوری اسلامی ایران توسّط مردم و ادامه روند قانونی- شرعی شدن این انتخاب، رفته رفته بازی و سناریوهای جبهه غرب علیه ایران نیز دستخوش تغییرات مفهومی و روبنایی می شود.

در حال حاضر پالس های فراوان و اتّفاقات عدیده ای در رابطه با موضوع تعامل با دنیا و مذاکره مستقیم ایران- آمریکا در حال بروز است، پالس هایی که در مجموعه کارگزاران نظام و البتّه بخش قابل توجّهی از ملّت به بحثی مهم، جدل ساز و قابل بررسی تبدیل شده است.

دیدار رمضانی رهبری حکیم انقلاب اسلامی با مجموعه کارگزاران نظام نیز نشانی بود از اینکه بحث مذاکره با آمریکا در پُشت پرده ساختار اجرائی کشور به مسئله ای با الویت تبدیل شده است. ایشان در هشدار به ذوق زدگی های داخلی نسبت به پالس های جدید آمریکا فرمودند: «مكرّر عرض كرده ايم؛ در عرصه هاى گوناگون جهانى، درگيرى ها غالباً جنگ اراده ها است؛ هر طرفى كه اراده اش زودتر ضعيف شود، شكست خواهد خورد. صبر يعنى اين عزم را، اين اراده را نگه داشتن، حفظ كردن ... اگر چنانچه جهتگيرى را غلط انتخاب كرديم، در انتخاب جهت گيرى اشتباه كرديم؛ تلاش مضاعف ما نه فقط ما را به نتيجه نمي رساند، بلكه ما را از راه دور مي كند ... بنده در روز چهاردهم خردادِ امسال، جهتگيرى هاى انقلاب را بر اساس قرائت امام شرح دادم ... خب، اين گزارش مبسوط آقاى رئيس جمهور، آقاى دكتر «احمدى نژاد» را شنيديد. كارهاى فراوانى شده، كارهاى برجسته اى انجام گرفته ... مهم اين است كه جهت گيرى ها استمرار داشته باشد؛ كه من در زمينه استمرار جهت گيرى ها و تذكراتى كه در اين مورد دارم، در فرصت هاى بعدى اِن شاءالله مطالبى را به مسئولين و به ملّت عرض خواهم كرد.

... مسئولان كشور بايد تصميم شان را در مواجهه با مشكلات حفظ كنند، عزم راسخ خودشان را محفوظ بدارند، دچار تزلزل نشوند. به سمت آرمان ها حركت كردن، اين عزم راسخ را نياز دارد. اينجور نباشد كه با مشاهده اخم دشمن، ترُش رویى دشمن، حركت معارضه دشمن با شكل هاى مختلفش – تبليغاتى اش، سياسى اش، اقتصادى اش و امثال اينها - متزلزل شوند ... دومين نكته اى كه در اين زمينه وجود دارد، مسئله تعامل با دنيا است؛ كه اين روزها زياد هم گفته مي شود. ما معتقد به تعامل با دنيا هستيم. در تعامل با دنيا، بايد طرف مقابل را شناخت؛ اگر نشناسيم، پشت پا خواهيم خورد. پرونده خصوم خودمان را فراموش نكنيم.

ممكن است انسان يك وقتى سابقه اى را به رو نياورد؛ اشكالى ندارد. شما يك وقتى با يك شخصى مواجهيد، مي خواهيد يك كارى را انجام دهيد، يك سابقه اى هم از او داريد، مصلحت نمي دانيد به رو بياوريد؛ اين اشكالى ندارد، اما اين سابقه يادتان نرود؛ اگر يادتان رفت، پشت پا خواهيد خورد، ضربه خواهيد خورد. آمريكایى ها مي گويند ما مي خواهيم با ايران مذاكره كنيم. خب، سال ها است كه مي گويند مي خواهيم مذاكره كنيم؛ اين يك فرصتى نيست كه براى ما بوجود آوردند. من اوّل سال گفتم كه خوشبين نيستم. در مسائل خاص، مذاكره را منع نمي كنم - مثل مسئله خاصّى كه در قضيه عراق داشتيم، و بعضى از قضاياى ديگر- ليكن من خوشبين نيستم؛ چون تجربه من اين را نشان مي دهد. آمريكایى ها، هم غيرقابل اعتمادند، هم غير منطقى اند، هم در برخوردشان صادق نيستند. اين چهار ماهى هم كه از آن صحبت ما گذشت، همين را تأييد كرد؛ موضع گيرى هاى مسئولان و دولتمردان آمريكا نشان داد كه همين مطلبى كه ما گفتيم - كه گفتيم خوشبين نيستيم- درست است؛ خود آنها عملاً اين را تأييد كردند. انگليس ها هم يك جور ديگر، ديگران هم يك جور ديگر. تعامل با دنيا هيچ ايرادى ندارد، ما از اوّل هم اهل تعامل با دنيا بوديم؛ منتها در تعامل، طرف مقابل را بايد شناخت؛ شگردهاى او را بايد دانست؛ هدف هاى اساسى و كلان را بايد مدّ نظر داشت. ممكن است دشمنى سر راه شما را بگيرد، بگويد از اينجا نبايد جلو برويد. سازش با او به اين صورت نيست كه شما قبول كنيد، برگرديد؛ هنر اين است كه شما كارى كنيد كه راهتان را ادامه دهيد، او هم مانع كار شما نشود؛ والّا اگر چنانچه توافق و تفاهم به اين معنا بود كه او بگويد شما بايد از اين راه برگرديد، شما هم بگوئيد خيلى خوب، اين كه خسارت است. توجّه به اين جهات بايد از سوى مسئولين و دولتمردان وجود داشته باشد.» (دیدار با کارگزاران نظام اسلامی- 30/4/1392).

در هر صورت دولتی که قرار است روی کار بیاید در دوره تبلیغات انتخاباتی، شعارهایی را سر داده و آن را ادامه داده که احیاناً از منظر تیم همراهش؛ مقبولیتش تا حدود زیادی به مسئله کاهش یا تثبیت تحریم ها گره خورده است. در حالیکه «حسن روحانی» پیشتر از این و طیّ شعارهای انتخاباتی از طرح 100 روزه اوّلش برای بهبود شرایط اقتصادی خبر داده بود امّا رفته رفته این طرح عملیاتی تبدیل به یک طرح عملیات روانی می شود!

بر این اساس وی علیرغم اینکه طیّ تبلیغات انتخاباتی اش گفته بود: «برای مشکلات اقتصادی، فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و سیاست خارجی، برنامه یک ماهه و 100 روزه نیز وجود دارد. ما می توانیم در زمان کوتاه تحوّل اقتصادی بوجود آوریم و با ایجاد یک دوره تنفّس مشکلات را حل کنیم.» (برنامه انتخاباتی «با دوربین»- شبکه 1 سیما- 7/3/1392)؛ امروز و بعد از سپری شدن فصل انتخابات، بحث های دیگری را مطرح می کند. «روحانی» در دیدار با نمایندگان مجلس در «بهارستان» در این رابطه می گوید: «دولت در شروع کارش در 100 روز اوّل، تلاش خواهد کرد واقعیّات کشور را به مردم، مقام معظّم رهبری و نمایندگان ملّت عرضه کند. دولت آینده خواهد گفت چه چیزی را تحویل گرفته و با چه چیزی مواجه است و راه حل را چگونه می بیند!» (23/4/1392). همه گیر شدن این احساس که کشور در وضعیت فرابحرانی قرار دارد، در حال حاضر در دست پیگیری توسّط نزدیکان رئیس جمهور جدید است. از این جمله می توان به گفتگوی تهدیدآمیز «اکبر ترکان» با هفته نامه «آسمان» اشاره کرد که می گوید: «وضعیت اقتصادی کشور خراب تر از تصوّر قبلی ماست. منتها من ترجیح می دهم، اگر آقای دکتر «روحانی» صلاح دیدند؛ خودشان در این باره اظهارنظر کنند.» («وضع خراب تر از آن است که تصوّر می کردیم»- شماره 50- 22/4/1392) همچنین «عیسی کلانتری» می گوید: «آقای روحانی نه حضرت موسی است و نه حضرت عیسی که معجزه کند و اقتصاد ایران را یک شبه زنده کند. چهار سال طول می‌کشد که تازه به وضعیت 84 برسیم.» (گفتگو با پایگاه خبری- تحلیلی «فرارو»- 22/4/1392). گام بعدی این عملیات روانی مبتنی بر سیاه نمایی از وضع موجود، ترسیم تنها راه حل برون رفت از بحران است؛ راهی که از نظر برخی فقط از کاهش تحریم ها و تعامل با دنیا می گذرد.

به موازات اینکه نگاهِ تیم مستشاری رئیس جمهور به سمت سیاه نمایی از وضعیت فعلی کشور نیل پیدا می کند، در خارج مرزها نیز نسخه های آمریکا برای مواجهه با دولت جدید در حال تغییر مفهومی و بروز شدن است. در همین رابطه شاهد ایجاد مسیر هوشمندی از "مذاکره- فشار" بدست نهادهای مختلف آمریکایی در برابر «دولت تدبیر و امید» هستیم. این مسیر یک سناریوی سینوسی است که بطور مداوم و یکی در میان، مذاکره (هویچ) و فشار (چُماق) را پُررنگ و کم رنگ می کند. البتّه انتخاب یک حرکت سینونسی و پاندولی در ابتدای کار «دولت یازدهم» قطعاً بی جهت نیست زیرا این حرکت بالا و پایین بیتشر می تواند، عزم و اراده طرف مقابل را سُست کند.

بر این اساس درست زمانی که کارشناسان نزدیک به محافل دست چپی وزارت خارجه به هیچ وجه انتظار عملیاتی شدن تحریم های جدیدی را نداشتند، ناگهان خبر اجرای موج جدید تحریم ها توسّط «رئیس جمهور آمریکا» همه آنها را وارد شوک کرد، این تحریم ها علیه بخش انرژی، کشتیرانی و کشتی سازی به اجرا در می آمدند (7/4/1392). در همین رابطه پایگاه خبری- تحلیلی «دیپلماسی ایران» (وابسته به «صادق خرّازی» و چپی های وزارت خارجه) نوشت: «این در حالیست که حدود یک ماه تا تحلیف «روحانی» باقی مانده و کارشناسان معتقد بودند دست کم در این مدّت و تا زمانیکه «روحانی» بتواند در سیاست خارجی نفوذ کند، نباید تحریم های جدیدی را علیه ایران اعمال کرد. مقامات عالی دولت «اوباما» می گویند تحریم های جدید، فشار را بر طیف گسترده تری از مقامات و شرکت های ایرانی افزایش می دهد. «وال استریت ژورنال» نیز در این رابطه نوشت: «تحریم های جدید نشان می دهد که آمریکا برای حفظ فشار و محدودیت ها بر اقتصاد ایران آمادگی دارد. آمریکا در حالی خواستار تحریم ها شده که بسیاری از رأی دهندگان به «روحانی» از او توقّع دارند گامی در جهت لغو تحریم ها بردارد.» (8/4/1392).

چند روز بعد از به کار گیری این اهرم فشار امّا اهرم مذاکره فعّال گردید، چرا که «ویلیام هیگ» (وزیر خارجه انگلیس) در اظهاراتی که مورد توجّه محافل رسانه ای قرار گرفت؛ گفت: «ما برای بهبود تدریجی روابط با ایران آماده هستیم امّا هیچ کس نباید به عزم راسخ ما برای جلوگیری از گسترش سلاح های هسته ای شک داشته باشد. ما از دولت جدید ایران می خواهیم که پاسخی جامع به پیشنهاد 5+1 برای ایجاد اعتماد دهد.» (20/4/1392). مشابه همین اظهار نظر بلافاصله توسّط یک مقام بلندمرتبه آمریکایی شنیده شد، پایگاه معتبر «المانیتور» - وابسته به اندیشکده «شورای آتلانتیک» وابسته به «ناتو»- در این رابطه نوشت: «یک مقام آمریکایی روز جمعه گفت: ما همه متوجّه لحن مثبت «روحانی» و اظهارات او پس از انتخابات شده ایم. ما از سخنان مثبت «روحانی» خرسندیم امّا آنچه بدنبال آن هستیم، اقداماتی است که نشان دهنده تمایل به تعامل جدّی با 5+1 است. سخن گفتن کافی نیست، ما به پاسخی واقعی نیازمندیم ... ما معتقدیم پیشنهاداتِ «آلمانی» پیشنهادات خوبی بودند و همچنان فرصت و زمان برای دستیابی به راه حلی دیپلماتیک بر سر مسئله هسته ای ایران وجود دارد. به گفته این مقام آمریکایی، به محض آنکه ایران به مسئولیت ها و وظایف خود عمل کند، تمام تحریم ها برداشته می شود.» (22/4/1392). همان روز نیز روزنامه «وال استریت ژورنال» - W.S.J، وابسته به محافظه کاران آمریکا- در تحلیلی از تمایل مقامات «کاخ سفید» به مذاکره دوجانبه با ایران خبر داد و نوشت: «در این شرایط، مقامات آمریکایی می گویند، «کاخ سفید» درصدد است به سرعت مواضع «روحانی» را مورد آزمایش قرار داده و دریابد که آیا از نظر وی؛ شانسی برای پیشبرد مسیر دیپلماتیک وجود دارد یا خیر؟ پیش از این، ارتباطات آمریکا با ایران، از طریق دفتر «کاترین اشتون» انجام گرفته است. یکی از مقامات آمریکایی که قرار است در گفتگوهای این هفته «بروکسل شرکت» کند، اظهار داشته: «ما از گفتگوهای دوجانبه استقبال می کنیم و می خواهیم به هر شکل که بتوانیم؛ این فرایند را برقرار کنیم. ما شاهد واژگانی هستیم که نشان می دهد، ممکن است ایران در مسیری متفاوت قدم بگذارد؛ امّا هنوز در این مورد مطمئن نیستیم». مقامات در حال حاضر منتظر نخستین نشانه عملی از سوی ایران هستند؛ نشانه ای که می تواند در قالب تعیین مذاکره کننده هسته ای جدید ایران نمایان شود. مقامات آمریکایی می گویند از انتقادات آشکار در مناظره های انتخاباتی نسبت به روند کار «جلیلی» شگفت زده شده و معتقدند که این امر می تواند بیانگر آمادگی تهران برای تغییر مسیر در مذاکرات هسته ای باشد. البتّه به نظر می رسد این ابراز تمایل با شرط و شروطی همراه است که از آن جمله، می توان به ضرورت پاسخ ایران به بسته پیشنهادی 5+1 در «آلماتی» اشاره کرد. هرچند برخی مقامات اروپایی و آمریکایی پیشنهاد می کنند، «کاخ سفید» برای تشویق ایران، ابتدا تخفیف شدیدی را در تحریم ها اعمال کند امّا مقامات ارشد آمریکا می گویند؛ نخست ایران باید به پیشنهاد «آلماتی» پاسخی روشن ارائه دهد. آنها در عین حال لحن تهدیدآمیز خود را کنار نگذاشته و می گویند پیشرفت های ایران در برنامه هسته ای، بدون اینکه پاسخ مشخّصی به پیشنهادهای غرب ارائه دهد؛ ممکن است واشنگتن را "مجبور کند" که بازه زمانی خود برای تخمین رسیدن ایران به بمب هسته ای را کوتاه تر کند!» (پایگاه خبری- تحلیلی «تابناک»).

بلافاصله دو گزارش مذکور در کانون توجّه رسانه ها و جراید منتسب به اصلاحات قرار گرفت و آنها در روز 23 تیرماه با مدّنظر قرار دادن این گزارش ها - درباره تمایل آمریکا به مذاکره مستقیم با دولت جدید- دست به یک پروپاگاندا زدند.

روزنامه «اعتماد» تیتر 1 خویش را با خط درشت به این مسئله اختصاص داد و نوشت: «مذاکره مستقیم/ درخواست تازه آمریکا از ایران». این روزنامه پس از توجّه به گزارش «W.S.J» با انتشار بخشی از گزارش «فارین پالیسی» در این رابطه، می نویسد: «رئيس جمهور آتي ايران شخصيتي "عملگرا" با خوي "اعتدالگرايي" است كه در نشست هفته گذشته خود با جمع كثيري از روحانيون به آنها گوشزد كرد كه: «حضور دولت در زندگي اجتماعي و خصوصي مردم بايد كاهش يابد!» و از ياد نبريم كه «روحاني» در سال 2004 م. با تعليق موقّت غني سازي در ازاي دريافت مزاياي اقتصادي، موافقت كرد. ورود «روحاني» به عرصه قدرت مي تواند براي ايران و همينطور براي غرب خوب باشد. «پاتريك كلاوسون»، «معاون تحقيقات مؤسّسه واشنگتن در امور خاور نزديك» به اين واقعيّت قابل توجّه اشاره مي كند كه با وجود آنكه مقامات عاليرتبه ايران مخالف اين توافق هستند؛ «روحاني» ... به اين توافق اعتبار مي دهد. ايران، امروز مي تواند به يك توافق برسد؛ اگر - يك اگر بزرگ!- آماده اتّخاذ رويكردي مشابه باشد. واقعاً اينطور است؟ اين واقعيّت كه حاكميت ايران به «روحاني» اجازه حضور و پيروزي در انتخابات را داده، مي تواند بدين معنا باشد كه مقامات عاليرتبه «جمهوري اسلامي» دريافته اند كه بايد اقتصادِ مورد هجوم تورّم و بيكاري را بهبود بخشند و مشكلات تنها در صورتي حل مي شود كه ايران بتواند غرب را متقاعد به برداشتن تحريم ها كند! «سوزان مالوني» (كارشناس مسائل ايران در «بروكينگز») بحران امروز ايران را با سال 1988 م. مقايسه مي كند كه «علي اكبر هاشمي»ِ "عملگرا" بعنوان رئيس جمهور برگزيده شد تا به جنگ ايران و عراق خاتمه دهد.». «اعتماد» همچنین یادداشت «نگاه یک» صفحه اوّل خویش را در اختیار «داوود هرمیداس باوند» گذاشت تا وی چنین بنویسد: «آمريكا بعنوان "قدرت هژمون" روابط ويژه با تمام همسايگان اطراف ما دارد، پايگاه هايي در كشورهاي عربي و «خليج فارس» دارد و نيز پايگاه هايي در «تركيه»، «جمهوري آذربايجان»، «افغانستان» و ... دارد و با «روسيه» هم تعاملاتي دارد. بنابراين اين كشور در عين حال، توان "بازدارندگي" هم دارد؛ فرصت هايي ممكن است براي ايران پيش بيايد و آمريكا مانع آن شود ... مادامي كه ايران مسائل اش با آمريكا براساس منافع متقابل حلّ و فصل نشود، كماكان مواجه با اين مشكلات در عرصه هاي مختلف هستيم، مانند مسئله تحريم ها ... بايد بدانيم كه نقش محوري در 5+1 را آمريكا دارد و براي حلّ مشكلات مان مذاكرات دو جانبه يك امر ضروري است. مذاكره دالّ بر تسليم نيست ... در شرايط كنوني بخوبي واقفيم كه محور اصلي مشكلات چه قدرتي است لذا مصالح و منافع ملّي اقتضاء مي كند كه با ديد منفي با مذاكره برخورد نكنيم. اين يك واقعيّت است! ... بنابراين براي ما تجارب سال هايي وجود دارد كه بدليل نداشتن روابط ديپلماتيك دچار پيامدهايي شديم كه نگران کننده است؛ مانند تحريم ها و پيامدهاي تحريم ها از جمله آسيب هاي اجتماعي آن. آقاي «روحاني» نيك مي داند براي اينكه به اين بن بست پايان بدهد، بايد با انعطاف‌پذيري حركت كنند تا به تفاهمي نائل شوند كه موجب توافق هاي دو چندان بشود و اين پيامي است كه آقاي «روحاني» داده اند ... رسالت ايشان حلّ معضل است، نه ادامه معضل.». روزنامه «آرمان روابط عمومی» نیز تیتر کوچک صفحه نخست خویش را با عنوان: «آمادگی اوباما برای تماس با روحانی» به همین موضوع اختصاص داد.

گذشته از این، روزنامه «شرق» بخشی از صفحه «سیاست» خویش را به این مسئله اختصاص داد و با انتشار کامل گزارش روزنامه «لُس آنجلس تایمز» به قلم: «پُل ریشتر» نوشت: «دولت «اوباما» در حال ردّ درخواست هایی است که می خواهد تا پیشنهاد قابل ملاحظه دیپلماتیکی را به امید برون رفت از بن بست موجود هسته ای (ایران) ارائه دهد. برخلاف علاقه مندی مقام های رسمی و دیپلمات های ایالات متّحده برای طرح ابتکار جدّی، یک مقام ارشد آمریکایی گفته که: «دولت آخرین پیشنهاد خود را بازنگری نمی کند و منتظر پاسخ های مثبت تر از سوی ایران باقی می ماند که احتمالاً از سوی «روحانی» مطرح خواهد شد.» ... «کاخ سفید» می گوید اگر راه حل دیپلماتیک به نتیجه نرسد، گزینه نظامی را برای جلوگیری از دستیابی ایران به توانمندی تسلیحات هسته ای مورد توجّه قرار خواهد داد. کارشناسان، دولت «اوباما» را بیش از آنکه به برگشتن به مذاکرات 6 جانبه - 5+1- ترغیب کنند؛ برای پیگیری "مذاکرات مستقیم" تشویق کرده اند. این گروه همچنین خواسته اند تا در مقایسه با پیشنهاد‌های کوتاه مدّتی که در سال های اخیر مطرح شده؛ توافق جامع تری به تهران پیشنهاد بدهند. دراین‌میان بعضی معتقدند لغو تحریم ها باید با امید فراهم آوردن مشوّق هایی برای همکاری ایران باشد؛ با این حال گروهی از مقام های ارشد بر این باورند که نیازی به غرق شدن در چنین ابتکارهایی نیست! چراکه ایران خود تمام راه های موجود را به خوبی می‌شناسد. یک مقام رسمی تأکید می کند که: «هم‌اکنون نیز تمام این انتخاب ها روی میز است و ایران از همه آنها مطّلع است.» ... دلایل تاکتیکی قابل قبولی وجود دارد که می‌گوید، «کاخ سفید» نباید حرکت اوّل را انجام دهد؛ "نبایدی" که نوعی برخورد سیاستمدارانه است. «گری سیمور» (مسئول پیشین مبارزه با اشاعه تسلیحات هسته ای) بر این باور است که «واشنگتن» باید برای توافق جامع با تهران، بسیار پرشتاب عمل کند. در این مرحله بسیار مناسب است که معنای انتخاب «روحانی» را در آزمونی عملی، بسنجیم. «سیمور» که در مرکز «بلفُر هاروارد» مشغول است، می‌گوید: این مرحله، آزمون اراده ایرانی هاست و به آمریکا اجازه می دهد تا به دیگر قدرت های جهان نشان دهد که ایران هم در مسیر توافق حرکت می کند یا خیر؟! این اقدام شاید دری برای «اوباما» در مسیر حرکت به سوی تحریم های اقتصادی جدّی تر بگشاید.».

جالب اینکه هنوز جوهر قلم های ذوق زده از این پالس ها، خشک نشده بود که اقدام موازی دیگری توسّط تأثیرگذارترین موجودیت سیاسی در غرب یعنی رژیم «صهیونیستی» نیز رسانه ای شد. اخباری که از منظر ژورنالیست های دوم خردادی چندان اهمّیت نداشت ولی برای کارشناسان در «تهران» و «نیویورک» کاملاً معنادار می توانست باشد. بنابر این درست همان روزی که روزنامه نگاران و کارشناسانِ خوش بین به سازش، در حال پایکوبی بخاطر گزارش های «المانیتور» و «W.S.J» بودند؛ روزنامه صهیونیستی «هاآرتص» بحث هایی کاملاً متفاوت مطرح کرد و به نقل از منابع دیپلماتیک آمریکا نوشت: «دولت «باراک اوباما» به اسرائیل تضمین داده که علیرغم انتخاب «روحانی» به ریاست جمهوری، این کشور تحریم های خود علیه ایران را کاهش نخواهد داد. هیئت دیپلماتیک آمریکا در گفتگو با مشاوران «بنیامین نتانیاهو» به آنها وعده دادند که تنها در صورت "تغییر نگرش" ِ حکومت ایران؛ آمریکا ممکن است، تحریم های کنونی را شُل کند! یک مقام آمریکایی که نخواست نامش فاش شود، به «هاآرتص» گفت: ما به اسرائیلی ها گفتیم که آمریکا نه بر مبنای حرف ها و شعارهای «روحانی» بلکه بر مبنای اقدامات ایران قضاوت خواهد کرد و باید تغییری اساسی در رفتار و نگرش حکومت ایران به وجود آید. ما گفتیم که نمی خواهیم فشارها را کاهش دهیم بلکه می خواهیم فشارها را افزایش دهیم، از جمله تحریم جدید «ریال» که از اوّل ژوئیه اجرایی می شود. در واقع یکی از دلایل انتخاب «روحانی»، تحریم ها بوده است. ما در انتظاریم تا ببینیم وی تا چه میزان برای تحقّق شعارهای انتخابات خود، زیر فشار خواهد بود. تحریم هایمان را تا زمانیکه غنی سازی 20 درصد ادامه یابد؛ شُل نخواهیم کرد. یک مقام آمریکایی نیز افزوده است که «واشنگتن» بدنبال یافتن کانالی برای مذاکره مستقیم با ایران است. همچنین «کانال 2 اسرائیل» در گزارشی مدّعی شد که «نتانیاهو» به تلاش های خود برای افزایش فشار به «اوباما» بمنظور ترسیم "خط قرمز" برای حمله به ایران افزوده است.» (پایگاه خبری- تحلیلی «عصر ایران»). بنابر این بازوی سیاسی کاری اسرائیل علیه پرونده هسته ای ایران در مقرّ «سازمان ملل» فعّال شد تا با ساخت یک گزارش ساختگی از تأسیس «مجتمع مخفی کارانه کوثر» توسّط «روحانی» پرده بردارد! بر این مبنا شاخه سیاسی «سازمان منافقین» (شورای ملّی مقاومت) سعی کرد، مقامات غربی را نسبت به احداث یک مجتمع مخفی هسته ای در ایران و طیّ دوره سرپرستی «روحانی» بر «شورای عالی امنیّت ملّی» حسّاس کند. در همین رابطه پایگاه مطالعات استراتژیک «ایران هسته ای» به قلم یک کارشناس داخلی نوشت: «خبرسازی جدید منافقین درباره وجود یک تأسیسات هسته ای مخفی در ایران و به میان کشیدن پای «روحانی» بعنوان یکی از بانیان این تأسیسات کذایی را باید اعلام جنگ صهیونیست ها به دولت منتخب در ایران دانست ... آنچه مهمّ است اینکه این گروهک می خواسته به هر نحو ممکن «روحانی» را درگیر یک مسئله دارای حسّاسیت برای غرب بکند.» (به نقل از خبرگزاری «تسنیم»- «مهدی محمّدی»- 22/4/1392). «سازمان منافقین» در این اطّلاعیه که آن را در 20/4/1392 از «پاریس» منتشر کرده بود به تأسیس «مجمتع کوثر» (معادن شرق) در منطقه «دماوند» با استعداد احداث 30 تونل و 30 انبار زیرزمینی بدست شرکت «ایمان گستران محیط» اشاره کرده بود. گزارشی که علیرغم گاف های واضح فنّی اش برای کارشناسان غربی در «سازمان ملل» مهمّ به نظر می رسید، چرا که بلافاصله پس از انتشار این اطّلاعیه کذایی؛ «سخنگوی آژانس بین المللی انرژی اتمی» نسبت به آن واکنش نشان داد. «ژیل تودور» طیّ ایمیلی برای خبرگزاری «فرانسه» نوشت: «آژانس اخبار ارائه شده از سوی «سازمان مجاهدین خلق» (منافقین) را همچون دیگر اخبار و اطّلاعات دریافتی، مورد بررسی و ارزیابی قرار خواهد داد.». همچنین «فلیپ لالیو» (سخنگوی وزارت خارجه فرانسه) نیز گفت: «ما این اطّلاعات را نیز مانند اطّلاعات دیگر بررسی خواهیم کرد.» (به نقل از پایگاه مطالعات استراتژیک «ایران هسته ای»- 21/4/1392).

روزنامه «شرق» در تحلیل مفصّلی از گزارش «واشنگتن پُست» (29/4/1392) در تیتر یک صفحه نخست خویش با اشاره به این موضوع که «واشنگتن پُست» از سنّت شکنی خارق العاده اعضای کنگره خبر داده؛ نوشت: «نمایندگان کنگره طرح سالانه تشدید تحریم ها علیه ایران را به «کاخ سفید» ارائه ندادند و اعلام کردند که این طرح ممکن است تا اکتبر و حتّی تا پایان سال جاری میلادی نیز آماده نشود. این در حالیست که یک‌روز پیش از این، اعضای کنگره پای نامه ای به «اوباما» را امضاء کرده ‌بودند که در آن خواسته بودند با ایران وارد مذاکره شود. در این نامه از «رئیس جمهور آمریکا» خواسته که اقداماتی انجام ندهد که موضع آقای «روحانی» در قبال "تُندروها" را در ایران تضعیف کند ... «اوباما» و «روحانی» هر دو مدّت‌هاست که به تمایل برای ورود به دیپلماسی مستقیم و کارکردن در جهت توافقی گسترده تر بمنظور پایان دادن به چند دهه خصومت، اشاره کرده اند ... مانع بزرگ شامل سیاست های داخلی هر دو طرف است ... این نامه از آن جهت حائز اهمّیت است که توسّط نهادی ارائه شد که به لحاظ سنّتی با بکارگیری دیپلماسی در قبال ایران مخالف است امّا اکنون تعداد زیادی از اعضای آن خواستار چنین چیزی شده اند.» (30/4/1392).