شاید تنها واژه «ایثار» بتواند تفسیرگر رشادت دلاورمردانی باشد که سالهای سال میان امروز و دیروز هروله عشق می‌کنند. چشمان نافذ و ابری و لب‌های خشکیده و متبسم آنها گویای رنجی نهفته از سال‌های جنگ است که به خاطر آن روح بلندشان در آن فضای ملکوتی گاه متوقف می‌شود و گاه فریادشان در میان خانه‌ها و آسایشگاه‌ها و خیابان‌ها برای بیداری ما از غفلت‌ها به گوش می‌رسد. آیا خبری از آنهایی که به خاطر آرامش ما آسایش خویش را فدا کردند، داریم...