به گزارش مشرق، علی کفاشیان رئیس فدراسیون فوتبال ایران اعلام کرد که از سال ۹۵ دوربین‌های تلویزیونی را برای تصویربرداری از لیگ برتر به ورزشگاه‌ها راه نمی‌دهند. اینکه آیا در سال ۹۵ مرد خندان فوتبال ایران آنجا در فدراسیون فوتبال نشسته یا نه و این که آیا رئیس جدید می‌خواهد در بدو ورود به فدراسیون فوتبال با صدا و سیما سر لج بیافتد یانه و این مصوبه را رعایت می‌کند یا نه، بحث دیگری است بلکه حرف اصلی اینجاست که با ممنوع التصویر کردن کفاشیان توسط صدا و سیما و همچنین ممنوع التصویر کردن فوتبال توسط کفاشیان، مشکلی حل نخواهد شد.
اندکی از جاده ابریشم که دوباره ریل گذاری شده و راه افتاده به سمت شرق می‌رویم، چین در حال انقلاب در فوتبال است، چینی ها نه ستاره‌های رو به افول و پیرمرد، که ستاره‌های همین امروز را به کشورشان می‌برند، آنها می‌خواهند کانون باشند، مرکز فوتبال نه در قاره آسیا که در جهان باشند، خریدهای آنها این روزها همه دنیا را به خود معطوف کرده است و در این راه نه از سیستم ممنوع التصویر در ممنوع التصویر کردن که از مسیر اتحاد و توجیه استفاده کرده‌اند.
ژی جین پینگ رئیس جمهوری چین با دعوت از ثروتمندان و کارشناسان و تشکیل یک کار گروه عنصر علم و زیربنای سرمایه گذاری را جمع کرده است. او – رئیس جمهور چین- هدفش گرفتن میزبانی جام جهانی است و جلب توجه دنیا به تغییرات چین. او می‌داند و می‌خواهد همه بدانند که چین در مبحث اقتصادی ایالات متحده آمریکا را هم پشت سر گذاشته و حالا قدرت اول اقتصادی دنیا است.
بزرگترین قدرت نمایی
کدام نمایش از این بزرگتر، کدام مانور از این موثرتر که با فوتبال به همه دنیا بفهمانی که قدرت اول اقتصادی دنیا شده‌ای؟ چیزی قویتر، رسانه‌ای‌تر، بلندگوتر از فوتبال مگر وجود دارد که در همه خانه‌های دنیا با ضریب بالا نفوذ داشته باشد؟ پینگ اثر فوتبال را در دنیا می‌داند، از منظر اقتصادی، گردشگری، قدرت نمایی، تبلیغ سیستم مدیریت دولتی و نیروی انسانی و ...
به فوتبال ایران برمی‌گردیم، اتحادی وجود ندارد، همگرایی نداریم. همه هنرمان ممنوع التصویر در ممنوع التصویر کردن یکدیگر است و فوتبال. با این مسیر آیا به جایی که باید برسیم می‌رسیم؟
چین یک میلیارد و چند صد میلیون نفری متحد شد، فوتبالش را روی ریل پیشرفت گذاشت و تا پنج الی ده سال بعد به سادگی از ما عبور خواهد کرد ما به جای قانونگذاری، به جای کپی رایت، به جای حق پخش تلویزیونی به جای جذب سرمایه گذار هنوز یک دیگر را ممنوع التصویر می‌کنیم. با این مسیر فوتبال رشد نمی‌کند.
اندکی از جاده ابریشم که دوباره ریل گذاری شده و راه افتاده به سمت شرق می‌رویم، چین در حال انقلاب در فوتبال است، چینی ها نه ستاره‌های رو به افول و پیرمرد، که ستاره‌های همین امروز را به کشورشان می‌برند، آنها می‌خواهند کانون باشند، مرکز فوتبال نه در قاره آسیا که در جهان باشند، خریدهای آنها این روزها همه دنیا را به خود معطوف کرده است و در این راه نه از سیستم ممنوع التصویر در ممنوع التصویر کردن که از مسیر اتحاد و توجیه استفاده کرده‌اند.
ژی جین پینگ رئیس جمهوری چین با دعوت از ثروتمندان و کارشناسان و تشکیل یک کار گروه عنصر علم و زیربنای سرمایه گذاری را جمع کرده است. او – رئیس جمهور چین- هدفش گرفتن میزبانی جام جهانی است و جلب توجه دنیا به تغییرات چین. او می‌داند و می‌خواهد همه بدانند که چین در مبحث اقتصادی ایالات متحده آمریکا را هم پشت سر گذاشته و حالا قدرت اول اقتصادی دنیا است.
بزرگترین قدرت نمایی
کدام نمایش از این بزرگتر، کدام مانور از این موثرتر که با فوتبال به همه دنیا بفهمانی که قدرت اول اقتصادی دنیا شده‌ای؟ چیزی قویتر، رسانه‌ای‌تر، بلندگوتر از فوتبال مگر وجود دارد که در همه خانه‌های دنیا با ضریب بالا نفوذ داشته باشد؟ پینگ اثر فوتبال را در دنیا می‌داند، از منظر اقتصادی، گردشگری، قدرت نمایی، تبلیغ سیستم مدیریت دولتی و نیروی انسانی و ...
به فوتبال ایران برمی‌گردیم، اتحادی وجود ندارد، همگرایی نداریم. همه هنرمان ممنوع التصویر در ممنوع التصویر کردن یکدیگر است و فوتبال. با این مسیر آیا به جایی که باید برسیم می‌رسیم؟
چین یک میلیارد و چند صد میلیون نفری متحد شد، فوتبالش را روی ریل پیشرفت گذاشت و تا پنج الی ده سال بعد به سادگی از ما عبور خواهد کرد ما به جای قانونگذاری، به جای کپی رایت، به جای حق پخش تلویزیونی به جای جذب سرمایه گذار هنوز یک دیگر را ممنوع التصویر می‌کنیم. با این مسیر فوتبال رشد نمی‌کند.
