سرویس ورزش مشرق- بازیهای آسیایی جاکارتا ۲۰۱۸ به میزبانی اندونزی برگزار شد؛ کشوری که برخی از ناتوانی و ناآمادگی اش برای این دیدارها می گفتند اما در عمل نه تنها به خوبی وظایف خود را ایفا کرد که اکنون از میزبانی المپیک نیز می گویند. این میزبانی و تلاش گروهی در این کشور، می تواند الگویی برای سایرین باشد که چگونه می توان با یک بسیج عمومی، یک آبروداری قاره ای را به نمایش گذاشت.

در چنین فضایی که میزبان از پس کار برآمد، ورزش کشورمان پس از رقابت با حریفان، بر سکوی ششمی تکیه زد و عملا نتوانست به آنچه تصور می شد، جامه عمل بپوشاند. یک مروری اجمالی دلالت بر این دارد که این کاروان با هزینه های هنگفتی که برایش صورت گرفت، از پس کار برنیامد و عملا یک شکست را به ثبت رساند.

در این زمینه بیشتر بخوانید:

پایان کار کاروان با ۶۲ مدال/ جایگاه ششم برای ایران+عکس و جدول و اسامی مدال آوران

مقایسه عملکرد کاروان ایران در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ با اینچئون و گوانگژو + جدول

سقوط و شکست؛ دستپخت مدیران تاریخ مصرف گذشته و مدعی!

وقتی سایت رسمی شورای المپیک آسیا ادعای سرپرست کاروان ایران را رد می‌کند +سند

یک مقایسه کلی نشان از آن دارد که ورزش کشورمان در وضعیت خوبی به سر نمی برد و سیر نزولی را در پیش دارد. به واقع، بایستی اعتراف کرد که این بازی ها نشان داد باید نگران آینده ورزش کشور بود. برخی فدراسیون‌ها اگرچه نتایج قابل قبولی را به ثبت رساندند؛ اما برخی که القصه، کم نیز نیستند، کارنامه تاسف برانگیزی را در سابقه تاریخ ورزش کشور باقی گذاشتند. امروز که به این دیدارها توجهی کارشناسانه می‌شود، باید تجدیدنظری جدی در برخی فدراسیون‌ها صورت گیرد چرا که مدیرانی ضعیف بر مسند کار نشسته اند و این مجموعه ها را نیز به سطح خود تنزل داده اند.

مدیرانی ضعیف بر مسند کار برخی فدراسیون‌ها نشسته‌اند که این مجموعه‌ها را نیز به سطح خود تنزل داده‌اند

در این مطلب، قصد  بررسی تک به تک رشته‌ها و فدراسیون‌های مربوطه نیست و در نوشتارهای بعدی بدان به صورت مفصل خواهیم پرداخت؛ اما نتایج رشته‌هایی مانند تیراندازی، قایقرانی، تیروکمان و ... نشان می‌دهد وزارت ورزش بایستی ابتدا یک تجدیدنظر اساسی در نحوه پرداخت به ورزش‌ها داشته باشد. چرا باید میلیاردها تومان از بیت المال، در وضعیت اقتصادی کنونی کشور، صرف چنین فدراسیون‌هایی شود که عملا خروجی قابل دفاعی ندارند. این نحوه هزینه کرد، بیشتر آسیب زدن به ورزش است که منابع آن را صرف فدراسیون هایی می کند که همیشه وعده موفقیت در آینده ای دور و نیامده را می‌دهند.

گام اول اصلاح، بایستی در نگاه و منظومه فکری وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک صورت گیرد تا یک دگردیسی جدی در بودجه نویسی ورزش صورت گیرد. در این میان، حضور برخی معاونین وزیر در جاکارتا نیز موجب می شود تا به این ضرورت، بیش از پیش پی ببرند که به جای اتلاف هزینه در برخی فدراسیون‌های ناکام، ظرفیت‌ها را به سمت ورزش‌هایی ببریند که در آن‌ها دارای مزیت نسبی هستیم. بر کسی پوشیده نیست که کشور دارای پتانسیل های قابل توجه و عظیمی در ورزش های رزمی (ووشو، تکواندو، کاراته، بوکس و ...)، کشتی، والیبال، وزنه برداری و حتی کبدی است. عقل و منطق چنین می‌گوید که بودجه محدود ورزش، صرف این ورزش‌ها شود که آماده یک جهش هستند. البته، منکر ناکارآمدی در برخی از این فدراسیون‌ها مانند بوکس یا جودو نیز نمی‌توان شد؛ اما با تغییرات مدیریتی عالمانه، می‌توان ظرفیت‌های نهفته در این ورزش ها را به مدال یا مدال های باارزش بازیهای آسیایی و المپیک تبدیل کرد.

در پایان، بار دیگر تاکید می‌شود که برخی فدراسیون‌ها در حوزه فنی و اداری، تعطیل و نیمه تعطیل هستند که بودجه قابل توجهی را نیز دریافت می‌کنند. بر دستگاه‌های متولی مانند وزارت ورزش و کمیته المپیک است که در این زمینه بازنگری کرده و با یک بودجه نویسی منطقی و عالمانه معطوف به نتیجه میدانی، منابع را صرف ورزش‌هایی کنند که در مسابقات بین المللی، نقش توریست ندارند.