شعر من : فتادی چو ماه از آسمان ای قمر بنی هاشم! / به سان ماهی غلطان میان نهر علقمه و درخت خرما/ مشک های تیر خورده با دست های بریده ات خون میگریستند/ سوختی چو شمع و چرخید چو پروانه گرد تو شکسته کمر، مولا/ شمشیرهای رقصان در دست دیوهای کوفی و غول های شامی/ با گریه می خراشیدند پیکر محمدیِ سیدالشهدا / غل و زنجیر دست و پای اسرا شرمنده و روسیاه بود/ میسوخت تازیانه از درد و سوزش زخم های تن ابریا/ دلشاد و رقصان بود کوفه و شام از دل داغدیده ی ستارگان/ می درخشید روی نیزه ماه و خورشیدی از جنس نقره و طلا ایستاده بود نیلوفری سرافراز و پیروز در تالار مجلل شام / می درخشید همچو ستاره ی سهیل بر دل تاریک اشقیا/ به سان شیری به زنجیر بسته زينب در هیبت و ابهت علی/می غرید بر سر دیو شام که بود منشأ قمار و فساد و فحشا / از چشمان آهو وارِ فرشته ای کوچک و معصوم از جنس نور/بارانی از اشک الماس می بارید میگریست چو ابر بهارا/ سر خورشید را در طبق آورد دیو، در آغوش فرشته نهاد/ چشم و دل رقیه روشن شد به جمالِ گلِ روی بابا