به گزارش مشرق، چهارم نوامبر 1956 تانک های شوروی وارد بوداپست شدند. این حمله مشابه تعرض اتحاد جماهیر شوروی به چکسلواکی و پایان یافتن بهار پراگ بود. در آن دوران مجارستان تیم فوتبال افسانه ای داشت که اساس آن از دو تیم باشگاهی هانود و وروش لوبوگو تشکیل شده بود. پوشکاش ستاره تیم هانود و بهترین بازیکن جهان در نیمه اول دهه 50 بود. او در 84 بازی برای مجارستان 85 گل به ثمر رساند.
به همراه این تیم قهرمان بازی های المپیک 1952 شد و در فینال جام جهانی 1954 از آلمان شکست خوردند .تعرض شوروی باعث شد هانود به وین برود تا برای دیدار رفت جام یوفا خود را به بیلبائو اسپانیا برساند.
بازیکنان مجارستانی منتظر آن بودند تا ببیند چه اتفاقی خواهد افتاد. یک روز رادیو مجارستانی اعلام کرد که پوشکاش به همراه دیگر هموطنانش در جریان تیراندازی خیابانی کشته شد. پس از این خبر نه پوشکاش و نه هانود به کشور برنگشتند و همچنان منتظر ماندند تا ببینند چه شرایطی به وجود خواهد آمد. سپس دیداری دوستانه توسط انجمن مطبوعات بین هانود و تیمی متشکل از رئال و اتلتیکو در مادرید برگزار شد. این دیدار با تساوی پنج بر پنچ به پایان رسید و مردم از تماشای این بازی به وجد آمدند. هانود در دیدار برگشت جام یوفا برابر اتلتیک در بروکسل به میدان رفت و حذف شد.
بیشتر بازیکنان هانود تصمیم به بازگشت گرفتند، اما پوشکاش همچون ساندور کوچیس و زولتان زیبور ترجیح دادند آن ها را همراهی نکنند . همسر و فرزند پوشکاش به وین رفتند و او نیز به آن ها ملحق شد. در یکی از شهر های اتریش اتاقی داشت که با دیگر بازیکنان تبعیدی جلسه می گذاشت، همچنین پذیرای روزنامه نگاران بود و درباره آینده اش تصمیم گیری می کرد. برای روی فرم ماندن در تمرینات راپیدوین شرکت می کرد. اما شرایط در بوداپست بهتر نشد و درنهایت پوشکاش اعلام کرد که به مجارستان بازنخواهد گشت.
بیشتر بازیکنان ارتشی( بازیکنان آماتور اروپای شرقی) در جنگ شرکت نداشتند. پوشکاش برای فوتبال می جنگید.او تلاش کرد با راپیدوین قرارداد امضا کند. در این شرایط میلان به او پیشنهاد غیر رسمی داد، ولی فرارش باعث شد تا فدراسیون فوتبال مجارستان از فیفا محرومیت او را خواستار شود. او تا 15 آگوست 1958 محروم شد. کوچیس و زیبور نیز با شرایط مشابه رو به رو شدند. پوشکاش به بوردیگرا ریویرا ایتالیا رفت و برای روزنامه ها مطلب نوشت، همچنین در بازی های دوستانه شرکت می کرد. این کار آسان نبود، چون توسط فیفا محروم شده بود و برای آینده او خوب نبود. در نهایت محرومیتش به پایان رسید و در تابستان 1958 علی رغم بی میلی کارنیگلیا، سرمربی رئال مادرید با این تیم قرارداد امضا کرد.کوچیس و زیبور به بارسلونا پیوستند. رژیم فرانکو به این سه نفر تضمین داد تا به سرعت تابعیت این کشور را بگیرند چون آن ها از کشورشان طرد شده بودند و نقش مهمی در تبلیغ ضد کومونیستی آن عصر داشتند.
به همراه این تیم قهرمان بازی های المپیک 1952 شد و در فینال جام جهانی 1954 از آلمان شکست خوردند .تعرض شوروی باعث شد هانود به وین برود تا برای دیدار رفت جام یوفا خود را به بیلبائو اسپانیا برساند.
بازیکنان مجارستانی منتظر آن بودند تا ببیند چه اتفاقی خواهد افتاد. یک روز رادیو مجارستانی اعلام کرد که پوشکاش به همراه دیگر هموطنانش در جریان تیراندازی خیابانی کشته شد. پس از این خبر نه پوشکاش و نه هانود به کشور برنگشتند و همچنان منتظر ماندند تا ببینند چه شرایطی به وجود خواهد آمد. سپس دیداری دوستانه توسط انجمن مطبوعات بین هانود و تیمی متشکل از رئال و اتلتیکو در مادرید برگزار شد. این دیدار با تساوی پنج بر پنچ به پایان رسید و مردم از تماشای این بازی به وجد آمدند. هانود در دیدار برگشت جام یوفا برابر اتلتیک در بروکسل به میدان رفت و حذف شد.
بیشتر بازیکنان هانود تصمیم به بازگشت گرفتند، اما پوشکاش همچون ساندور کوچیس و زولتان زیبور ترجیح دادند آن ها را همراهی نکنند . همسر و فرزند پوشکاش به وین رفتند و او نیز به آن ها ملحق شد. در یکی از شهر های اتریش اتاقی داشت که با دیگر بازیکنان تبعیدی جلسه می گذاشت، همچنین پذیرای روزنامه نگاران بود و درباره آینده اش تصمیم گیری می کرد. برای روی فرم ماندن در تمرینات راپیدوین شرکت می کرد. اما شرایط در بوداپست بهتر نشد و درنهایت پوشکاش اعلام کرد که به مجارستان بازنخواهد گشت.
بیشتر بازیکنان ارتشی( بازیکنان آماتور اروپای شرقی) در جنگ شرکت نداشتند. پوشکاش برای فوتبال می جنگید.او تلاش کرد با راپیدوین قرارداد امضا کند. در این شرایط میلان به او پیشنهاد غیر رسمی داد، ولی فرارش باعث شد تا فدراسیون فوتبال مجارستان از فیفا محرومیت او را خواستار شود. او تا 15 آگوست 1958 محروم شد. کوچیس و زیبور نیز با شرایط مشابه رو به رو شدند. پوشکاش به بوردیگرا ریویرا ایتالیا رفت و برای روزنامه ها مطلب نوشت، همچنین در بازی های دوستانه شرکت می کرد. این کار آسان نبود، چون توسط فیفا محروم شده بود و برای آینده او خوب نبود. در نهایت محرومیتش به پایان رسید و در تابستان 1958 علی رغم بی میلی کارنیگلیا، سرمربی رئال مادرید با این تیم قرارداد امضا کرد.کوچیس و زیبور به بارسلونا پیوستند. رژیم فرانکو به این سه نفر تضمین داد تا به سرعت تابعیت این کشور را بگیرند چون آن ها از کشورشان طرد شده بودند و نقش مهمی در تبلیغ ضد کومونیستی آن عصر داشتند.
