به گزارش مشرق، بابی چارلتون همیشه می‌گفت بازیکنی مانند ادواردز ندیده است. چارلتون درباره او گفت: بلند قد تکنینی بود و دید فوق العاده‌ای هم داشت. می دانست چگونه توپ را با سینه‌اش کنترل کند و آن را با پای راست یا چپ تا فاصله هفتاد متری بفرستد. دانکن این کار را با توپ‌های سنگین، خیس و قدیمی آن وقت‌ها انجام می داد.
ادواردز پس از فاجعه هوایی مونیخ، 15 روز زنده ماند. در آن دو هفته، همه مردم انگلیس آرام و قرار نداشتند. درباره جزییات شرایط او گزارش داده شد. دانکن هم لحظات عجیبی را در زمان هوشیاری سپری کرد. یکی از آنها، ساعت طلای هدیه باشگاه رئال مادرید بود. یکی دیگر، سوالی بود که از تخت کناری‌اش پرسید. «بازی ما برابر ولورهمپتون چه ساعتی آغاز می شود؟ باید خودمان را برای آن آماده کنیم.»
مرگ او، بدترین پایان ممکن در فاجعه مونیخ بود چون او محبوب‌ترین بازیکن انگلیس به شمار می‌رفت. پست مورد علاقه ادواردز، هافبک چپ بود. از این منطقه، توپ ها را قطع می کرد، پاس های بلند و کوتاه می داد و یا شوت می زد و یا در صورت نیاز، توپ را برای مهاجم ارسال می کرد. با این حال او در صورت نیاز تیم، در پست های مختلفی مانند دفاع و خط حمله هم بازی می‌کرد. قدِ بلند و قدرت او، امتیازهایی برایش محسوب می شد. همچنین تسلط خاصی روی توپ داشت.
او کم سن‌ترین بازیکن تیم ملی تا به این زمان است. زمانی که اولین بازی‌اش را برای انگلیس انجام داد، تنها 18 سال و 183 روز سن داشت. در آن روز، انگلیس برابر اسکاتلند قرار گرفت و هفت بر دو پیروز شد. او در 11 سالگی در تیم های رده سنی 15 ساله ها بازی می‌کرد. اولین بازی اش در لیگ برتر و برای منچستریونایتد در سن 16 سالگی بود. او در روز تولد 17 سالگی‌اش، قرارداد رسمی با یونایتد را به امضا رساند و وقتی 20 سال داشت، دو عنوان قهرمانی در لیگ را به دست آورده بود.
نمایش درخشانش در دیدار تیم های آلمان و انگلیس در سراسر اروپا انعکاس داشت. آلمان، قهرمان جام جهانی 1954 در ماه می سال 1956 برابر انگلیس قرار گرفت. ادواردز ستاره بازی بود که انگلیس با نتیجه سه بر یک آلمان را شکست داد. اولین گل نیز توسط ادواردز به ثمر رسیده بود.
شور و شوق دانکن ادواردز به فوتبال، پایانی نداشت. در فصل 57-1956 برای یونایتد، تیم ملی و تیم ارتش 95 بازی کرد. جیمی مورفی، دستیار مت بازبی درباره ادواردز گفت: اگر تمام سال هم فوتبال برگزار می‌شد، دانکن می توانست در تمام روزهای سال به میدان برود. مرگ او، انگلیس را ویران کرد. فرانک تیلور، روزنامه‌نگاری که به همراه تیم یونایتد در آن هواپیما حضور داشت و فقط مجروح شده بود، ادواردز را در بیمارستان مونیخ ملاقات کرد و بعد از آن به صحبت در مورد این دیدار پرداخت. «شاید بهتر بود این اتفاق بیفتد. پزشکان به من گفتند در صورت زنده ماندن، دیگر نمی تواند فوتبال بازی کند. او نمی توانست این قضیه را تحمل کند.»
پنج هزار نفر برای مراسم خاکسپاری‌اش در کلیسا کوچک شهر محل تولدش جمع شدند. سه سال بعد، همه بازمانده ها به همراه هزاران نفر در مراسم یادبود او شرکت کردند. در سال 1993، 35 سال پس از آن حادثه، مادرش گفت: هر هفته پذیرای کسانی هستم که علاقمند به آشنایی با دانکن کوچک من هستند.
ادواردز پس از فاجعه هوایی مونیخ، 15 روز زنده ماند. در آن دو هفته، همه مردم انگلیس آرام و قرار نداشتند. درباره جزییات شرایط او گزارش داده شد. دانکن هم لحظات عجیبی را در زمان هوشیاری سپری کرد. یکی از آنها، ساعت طلای هدیه باشگاه رئال مادرید بود. یکی دیگر، سوالی بود که از تخت کناری‌اش پرسید. «بازی ما برابر ولورهمپتون چه ساعتی آغاز می شود؟ باید خودمان را برای آن آماده کنیم.»
مرگ او، بدترین پایان ممکن در فاجعه مونیخ بود چون او محبوب‌ترین بازیکن انگلیس به شمار می‌رفت. پست مورد علاقه ادواردز، هافبک چپ بود. از این منطقه، توپ ها را قطع می کرد، پاس های بلند و کوتاه می داد و یا شوت می زد و یا در صورت نیاز، توپ را برای مهاجم ارسال می کرد. با این حال او در صورت نیاز تیم، در پست های مختلفی مانند دفاع و خط حمله هم بازی می‌کرد. قدِ بلند و قدرت او، امتیازهایی برایش محسوب می شد. همچنین تسلط خاصی روی توپ داشت.
او کم سن‌ترین بازیکن تیم ملی تا به این زمان است. زمانی که اولین بازی‌اش را برای انگلیس انجام داد، تنها 18 سال و 183 روز سن داشت. در آن روز، انگلیس برابر اسکاتلند قرار گرفت و هفت بر دو پیروز شد. او در 11 سالگی در تیم های رده سنی 15 ساله ها بازی می‌کرد. اولین بازی اش در لیگ برتر و برای منچستریونایتد در سن 16 سالگی بود. او در روز تولد 17 سالگی‌اش، قرارداد رسمی با یونایتد را به امضا رساند و وقتی 20 سال داشت، دو عنوان قهرمانی در لیگ را به دست آورده بود.
نمایش درخشانش در دیدار تیم های آلمان و انگلیس در سراسر اروپا انعکاس داشت. آلمان، قهرمان جام جهانی 1954 در ماه می سال 1956 برابر انگلیس قرار گرفت. ادواردز ستاره بازی بود که انگلیس با نتیجه سه بر یک آلمان را شکست داد. اولین گل نیز توسط ادواردز به ثمر رسیده بود.
شور و شوق دانکن ادواردز به فوتبال، پایانی نداشت. در فصل 57-1956 برای یونایتد، تیم ملی و تیم ارتش 95 بازی کرد. جیمی مورفی، دستیار مت بازبی درباره ادواردز گفت: اگر تمام سال هم فوتبال برگزار می‌شد، دانکن می توانست در تمام روزهای سال به میدان برود. مرگ او، انگلیس را ویران کرد. فرانک تیلور، روزنامه‌نگاری که به همراه تیم یونایتد در آن هواپیما حضور داشت و فقط مجروح شده بود، ادواردز را در بیمارستان مونیخ ملاقات کرد و بعد از آن به صحبت در مورد این دیدار پرداخت. «شاید بهتر بود این اتفاق بیفتد. پزشکان به من گفتند در صورت زنده ماندن، دیگر نمی تواند فوتبال بازی کند. او نمی توانست این قضیه را تحمل کند.»
پنج هزار نفر برای مراسم خاکسپاری‌اش در کلیسا کوچک شهر محل تولدش جمع شدند. سه سال بعد، همه بازمانده ها به همراه هزاران نفر در مراسم یادبود او شرکت کردند. در سال 1993، 35 سال پس از آن حادثه، مادرش گفت: هر هفته پذیرای کسانی هستم که علاقمند به آشنایی با دانکن کوچک من هستند.
