به گزارش مشرق، گلن هادل انگلیسی در دهه هفتاد و هشتاد، بازیکن بزرگی به شمار می‌رفت اما بازیکن جنجال برانگیزی نیز بود. قد بلندی داشت و در ضربات آزاد، فوق‌العاده عمل می‌کرد.
هادل در کناره‌ها خطرناک و مهاجم خیلی خوبی بود اما در کارهای دفاعی، زیاد به تیمش کمک نمی‌کرد. همچنین در مقابل خواسته‌های زیاد از حد سرمربیانش، واکنش تندی نشان می داد. تقریبا بیشتر داوران ورزشی خود را در تاتنهام گذارند. به او لقب پادشاه White Hart Line (نام ورزشگاه باشگاه) را داده بودند. او روزی گفت: توپ یک الماس است، برای همین باید آن را نگه داشت و در حفظ آن کوشید.
هرگاه که او را در تیم ملی نادیده می‌گرفتند، هو‌اد‌ا‌ران تاتنهام از این موضوع خشمگین می شدند. این اتفاق در دوران ران گرینوود و بابی رابسون افتاد. با این حال، هادل توانست 53 بار برای تیم ملی به میدان برود. دوران فوتبال او با قهرمانی به همراه موناکو در لیگ فرانسه به پایان رسید. او در آن زمان بیش از 30 سال داشت. سپس به انگلیس بازگشت و هدایت سویندون تاون را بر عهده گرفت اما به عنوان بازیکن نیز در چند بازی به میدان رفت. پس از آن به چلسی رفت و به عنوان بازیکن - مربی به کارش ادامه داد.
با توجه به پیشینه‌ای که داشت، فدراسیون فوتبال انگلیس تصمیم گرفت هدایت تیم ملی را بر عهده او بگذارد. انگلیس به جا‌م جها‌نی فرانسه صعود کرد. در این مسابقات به مرحله یک هشتم نهایی رسید اما برابر آرژانتین در ضربات پنا‌لتی حذف شد. در آن بازی، مایکل اوون گلزنی کرد و دیوید بکام هم به علت درگیری با دیگو سیمئونه اخراج شد. رسانه‌های انگلیسی بکام را مورد انتقاد قرار دادند و او را مقصر حذف انگلیس عنوان کردند اما عملکرد را هادل خوب عنوان کردند.
ناگهان اتفاقی رخ داد. اظهارات هادل در روزنامه تایمز، سر و صدا به پا کرد. او گفت: «کسانی که ناتوانی جسمی و ذهنی دارند، به زندگی گذشته آنها بازمی‌گردد و مجازات آنها، این‌گونه تجلی می‌شود.» این اظهارات، تعجب همه را برانگیخت. در اینکه هادل چنین صحبت‌هایی انجام داده بود، هیچ شکی وجود نداشت زیرا روزنامه معتبری همچون تایمز آن را چاپ کرده بود. هادل این حرف را زده بود. تونی بلر، نخست وزیر وقت، دستور اخراج او را داد. وزیر ورزش تاکید کرد وضعیت او غیر قابل دفاع است. این بحران تنها یک روز طول کشید.
در یکم فوریه، مدیر فنی فدراسیون انگلیس بیانیه‌ای کوتاه را در سالن مطبوعاتی لنکستر گیت خواند: «پس از 24 ساعت و برگزاری چند جلسه فشرده، دو طرف توافق کردیم همکاری ما پایان یابد. درک می‌کنیم چه تصمیمی گرفتیم اما قابل مقایسه با ناراحتی به وجود آمده برای مردم نیست. گرفتن این تصمیم آسان نبود. مطمئن هستیم هادل قصد آسیب رساندن به کسی را نداشته است.»
کسی در این باره سوالی نپرسید اما جوانی که پیراهن لیورپول را بر تن داشت، در سالن حضور یافت و سعی داشت به خواننده این بیانیه آسیب برساند. یک ساعت بعد جو آرام شد و هادل گفت: اعلام شد که قرارداد من با فدراسیون با توافق دو طرف فسخ شده است. همه این اتفاق‌ها به خاطر برداشت غلط از یک مصاحبه رخ داده است. از کسانی که از این موضوع رنجیده شدند، عذرخواهی می‌کنم. می‌خواهم از حمایت خانواده، دوستان، همکاران و از همه بیشتر بازیکنانی که در این دو سال با آنها کار کردم، قدردانی کنم. برای هاوارد ویکینسون (جانشین او) در بازی برابر فرانسه آرزوی موفقیت دارم.»
هادل در کناره‌ها خطرناک و مهاجم خیلی خوبی بود اما در کارهای دفاعی، زیاد به تیمش کمک نمی‌کرد. همچنین در مقابل خواسته‌های زیاد از حد سرمربیانش، واکنش تندی نشان می داد. تقریبا بیشتر داوران ورزشی خود را در تاتنهام گذارند. به او لقب پادشاه White Hart Line (نام ورزشگاه باشگاه) را داده بودند. او روزی گفت: توپ یک الماس است، برای همین باید آن را نگه داشت و در حفظ آن کوشید.
هرگاه که او را در تیم ملی نادیده می‌گرفتند، هو‌اد‌ا‌ران تاتنهام از این موضوع خشمگین می شدند. این اتفاق در دوران ران گرینوود و بابی رابسون افتاد. با این حال، هادل توانست 53 بار برای تیم ملی به میدان برود. دوران فوتبال او با قهرمانی به همراه موناکو در لیگ فرانسه به پایان رسید. او در آن زمان بیش از 30 سال داشت. سپس به انگلیس بازگشت و هدایت سویندون تاون را بر عهده گرفت اما به عنوان بازیکن نیز در چند بازی به میدان رفت. پس از آن به چلسی رفت و به عنوان بازیکن - مربی به کارش ادامه داد.
با توجه به پیشینه‌ای که داشت، فدراسیون فوتبال انگلیس تصمیم گرفت هدایت تیم ملی را بر عهده او بگذارد. انگلیس به جا‌م جها‌نی فرانسه صعود کرد. در این مسابقات به مرحله یک هشتم نهایی رسید اما برابر آرژانتین در ضربات پنا‌لتی حذف شد. در آن بازی، مایکل اوون گلزنی کرد و دیوید بکام هم به علت درگیری با دیگو سیمئونه اخراج شد. رسانه‌های انگلیسی بکام را مورد انتقاد قرار دادند و او را مقصر حذف انگلیس عنوان کردند اما عملکرد را هادل خوب عنوان کردند.
ناگهان اتفاقی رخ داد. اظهارات هادل در روزنامه تایمز، سر و صدا به پا کرد. او گفت: «کسانی که ناتوانی جسمی و ذهنی دارند، به زندگی گذشته آنها بازمی‌گردد و مجازات آنها، این‌گونه تجلی می‌شود.» این اظهارات، تعجب همه را برانگیخت. در اینکه هادل چنین صحبت‌هایی انجام داده بود، هیچ شکی وجود نداشت زیرا روزنامه معتبری همچون تایمز آن را چاپ کرده بود. هادل این حرف را زده بود. تونی بلر، نخست وزیر وقت، دستور اخراج او را داد. وزیر ورزش تاکید کرد وضعیت او غیر قابل دفاع است. این بحران تنها یک روز طول کشید.
در یکم فوریه، مدیر فنی فدراسیون انگلیس بیانیه‌ای کوتاه را در سالن مطبوعاتی لنکستر گیت خواند: «پس از 24 ساعت و برگزاری چند جلسه فشرده، دو طرف توافق کردیم همکاری ما پایان یابد. درک می‌کنیم چه تصمیمی گرفتیم اما قابل مقایسه با ناراحتی به وجود آمده برای مردم نیست. گرفتن این تصمیم آسان نبود. مطمئن هستیم هادل قصد آسیب رساندن به کسی را نداشته است.»
کسی در این باره سوالی نپرسید اما جوانی که پیراهن لیورپول را بر تن داشت، در سالن حضور یافت و سعی داشت به خواننده این بیانیه آسیب برساند. یک ساعت بعد جو آرام شد و هادل گفت: اعلام شد که قرارداد من با فدراسیون با توافق دو طرف فسخ شده است. همه این اتفاق‌ها به خاطر برداشت غلط از یک مصاحبه رخ داده است. از کسانی که از این موضوع رنجیده شدند، عذرخواهی می‌کنم. می‌خواهم از حمایت خانواده، دوستان، همکاران و از همه بیشتر بازیکنانی که در این دو سال با آنها کار کردم، قدردانی کنم. برای هاوارد ویکینسون (جانشین او) در بازی برابر فرانسه آرزوی موفقیت دارم.»
