به گزارش مشرق، درخواست ها برای ضمیمه کردن کرانه غربی اشغالی هم در تل آویو و هم واشنگتن آهنگ شتابانی به خود گرفته است. اما اسرائیل و متحدین آمریکایی اش باید مراقب باشند که چه آرزویی می کنند. الحاق سرزمین های اشغالی فلسطین فقط موجب تقویت بازاندیشی های فعلی پیرامون راهبرد فلسطینی ها درمخالفت با حل مشکلاتی که خود اسرائیل عامل به وجود آوردن آنهاست خواهد شد.

مقامات دولت اسرائیل که از تصمیم دولت دونالد ترامپ برای انتقال سفارتخانه آمریکا از تل آویو به بیت المقدس دلگرم شده اند، احساس می کنند که اکنون زمان الحاق کلیت کرانه غربی فرا رسیده است.

بیشتر بخوانید:

چرا کشورهای عربی گرفتار معامله قرن شدند؟

در واقع «زمانی بهتر از حالا وجود ندارد» دقیقا جمله ای است که وزیر دادگستری پیشین اسرائیل آیلت شاکد بر زبان آورده است. او اخیرا در کنفرانسی که در نیویورک برگزار شده بود، موضوع ضمیمه کردن اراضی فلسطینی را تبلیغ می کرد.

بی شک پس از ناکامی نخست وزیر اسرائیل بنیامین نتانیاهو در تشکیل دولت در پی انتخابات گذشته در ماه آوریل، بار دیگر فصل انتخاباتی جدیدی در این کشور آغاز شده است. درطول این قبیل کارزارهای انتخاباتی در حالی که نامزدها به اسم «امنیت»، مبارزه با تروریسم و از این قبیل، سخنان تندی بر زبان می آورند، چنگ و دندان نشان دادن ها نیز آغاز می شود.

اما اظهارات شاکد را نمی توان به عنوان یک جار و جنجال انتخاباتی زودگذر نادیده گرفت. این سخنان اگر در بستر سیاسی گسترده تری به آنها نگاه شود، نشانگر مسائل بسیار بزرگ تری هستند.

در واقع از زمان ورود ترامپ به کاخ سفید، اسرائیل هیچ گاه چنین با سهولت کار خود را به پیش نبرده است. جوری است که انگار رادیکال ترین دستور کار دولت دست راستی به فهرست امیال و آرزوهایی برای متحدین اسرائیل در واشنگتن تبدیل شده باشد. این فهرست شامل شناسایی الحاق غیر قانونی شرق بیت المقدس اشغالی فلسطینی، بلندی های جولان اشغالی متعلق به سوریه و انکار حق بازگشت همه آوارگان فلسطینی به کشور از طرف اسرائیل می شود.
اما این همه ماجرا نیست. اظهاراتی که مقامات ذینفوذ آمریکایی بر زبان می آورند، نشانگر تمایل درونی آنها در ضمیمه کردن غیرقانونی کرانه غربی اشغالی یا دست کم بخش های بزرگی از آن توسط اسرائیل است. تازه ترین فراخوان ها از این دست از طرف سفیر آمریکا در اسرائیل دیوید فریدمن صورت گرفته است.

فریدمن در مصاحبه ای با نیویورک تایمز در هشتم ژوئن گفته است: «اسرائیل حق بازپس گیری بخشی از کرانه غربی را دارد.»

فریدمن در به اصطلاح «معامله قرن» نقش گسترده ای دارد، حرکت حساب شده ای که بیشتر جراد کوشنر مشاور ارشد و داماد ترامپ پرچمدار آن است. ایده آشکار پشت این «معامله»، انکار مطالبات محوری فلسطینیان و در عین حال اطمینان خاطر دوباره دادن به اسرائیل در ارتباط با درخواست خود برای برخورداری از یک اکثریت جمعیتی و دغدغه های «امنیتی» آن است.

سایر مقامات آمریکایی که پشت تلاش های واشنگتن به نفع اسرائیل قرار دارند، از جمله شامل هیئت ویژه آمریکا در موضوع خاورمیانه، جیسون گرینبلات و نیکی هیلی سفیر پیشین آمریکا در سازمان ملل هستند. هیلی در گفتگویی که اخیرا با روزنامه دست راستی اسرائیلی ایسزائیل هیوم داشته، گفته است که دولت اسرائیل در ارتباط با جزئیات کامل مربوط به «معامله قرن» که هنوز افشا نشده اند، «نباید نگران باشد.»

با اطلاع از رابطه عاشقانه هیلی – و دفاع گستاخانه او – از اسرائیل در سازمان ملل،  درک معنای ظریف و روشن کلمات او نباید کار سختی باشد.

به همین دلیل است که درخواست شاکد برای الحاق کرانه غربی شده را نمی توان به عنوان یک حرف معمول مربوط به فصل انتخابات رد کرد.

آیا اسرائیل می تواند کرانه غربی را به خاک خود ضمیمه کند؟
 

چیزی بیش از یک امید واهی؟

اگر بخواهیم از نظر عملی صحبت کنیم بله، می تواند یک امید واهی باشد. در حقیقت این کار نقض آشکار قوانین بین المللی است اما چنین برداشتی اصولا نه موجب رنجش اسرائیل می شود و نه مانع از ضمیمه کردن اراضی فلسطینی یا عربی به خاک خود می گردد. برای مثال این کشور شرق بیت المقدس و بلندی های جولان را به ترتیب در سال های 1980 و 1981 به خاک خود ضمیمه کرده است.

علاوه بر این هر چه می گذرد حال و هوای سیاسی موجود در اسرائیل  بیشتر مهیای برداشته شدن چنین گامی می شود. یک نظرسنجی که روزنامه اسرائیلی هاآرتص در ماه مارس به عمل آورده، نشان می دهد که 42 درصد اسرائیلی ها از الحاق کرانه غربی حمایت می کنند. انتظار می رود در ماه های بعدی که اسرائیل به حرکت خود به سمت راست ادامه داده، این رقم افزایش نیز پیدا کرده باشد.

همچنین شایان ذکر است که چندین گام دیگر قبلا در همین مسیر برداشته شده است، از جمله تصمیم کنست (مجلس) اسرائیل مبنی بر اعمال قوانین مدنی مربوط به یهودی نشینان غیرقانونی در کرانه غربی در مورد کسانی که در اسرائیل زندگی می کنند.

اما اینجا همان جایی است که اسرائیل با بزرگ ترین معمای خود رو در رو می شود.

طبق یک نظر سنجی مشترک انجام شده توسط دانشگاه تل آویو و مرکز فلسطینی تحقیقات سیاستگذاری و پیمایشی در آگوست 2018 بیشتر از 50 درصد فلسطینی ها متوجه شده اند که به اصطلاح راه حل دو کشوری دیگر قابل دفاع نیست. بعلاوه شمار روزافزونی از فلسطینیان باور دارند که همزیستی در داخل یک کشور که در آن یهودیان اسرائیلی و اعراب فلسطینی (مسلمانان و مسیحیان به یکسان) در کنار هم زندگی کنند، تنها فرمول احتمالی برای داشتن آینده ای بهتر است.

مقامات اسرائیلی که مشتاق حفظ اکثریت جمعیتی یهودیان و به حاشیه راندن حقوق فلسطینیان هستند، در مواجهه با این دو گانگی دیگر گزینه های خوبی در اختیار ندارند.

اول آنکه آنها درک می کنند که اشغال  غیرقابل دفاع اراضی فلسطینی را نمی توان تداوم داد. مقاومت جاری فلسطینی ها در داخل و  رشد «جنبش بایکوت، محروم کردن و تحریم ها» در خارج از کشور درحال به چالش کشیدن اصل مشروعیت سیاسی اسرائیل در سطح جهانی است.

دوم آنکه آنها باید از این واقعیت آگاه باشند که از دیدگاه یک رهبر یهودی اسرائیل، الحاق کرانه غربی به همراه میلیون ها فلسطینی، موجب چند برابر شدن همان «تهدید جمعیتی» خواهد شد که آنها سال هاست از آن وحشت داشته اند.

سوم آنکه پاکسازی نژادی کل اجتماعات فلسطینی – به اصطلاح گزینه «انتقال»- آنچنان که اسرائیل در زمان تاسیس خود در سال 1948 انجام داده دیگر امکان پذیر نیست. دیگر نه کشورهای عربی مرزهای خود را برای نسل کشی راحت و بی دردسر اسرائیل خواهند گشود و نه فلسطینی ها هر چند با بهای بسیار زیاد سرزمینشان را ترک خواهند کرد. این واقعیت که اهالی غزه با وجود سال ها محاصره و جنگ های بی رحمانه در آنجا باقی مانده اند خود گواهی است بر این مدعا.

گذشته از جایگاه سیاسی، رهبران اسرائیل درک می کنند که با وجود مزایای نظامی و سیاسی که بر فلسطینی ها دارند آنها دیگر در صندلی راننده قرار ندارند و هر چه می گذرد این واقعیت بیشتر روشن می شود که  قدرت آتش و حمایت کورکورانه واشنگتن دیگر برای تعیین آینده مردم فلسطین کفایت نمی کند.

همچنین روشن است که مردم فلسطین بازیگران منفعلی در قبال سرنوشت خود نیستند و هرگز هم نبوده اند. اگر اسرائیل به اشغال 52 ساله خود ادامه دهد، فلسطینی ها همچنان مقاومت خواهند کرد. این مقاومت علیرغم هر تصمیمی که مبنی بر الحاق قسمتی یا کل کرانه غربی اتخاذ شود تخفیف نخواهد یافت یا فرونخواهد نشست، درست همانطور که مقاومت فلسطینی ها در بیت المقدس از زمان الحاق غیرقانونی آن از سوی تل آویو در چهار دهه پیش تخفیف نیافته است.

سرانجام آنکه ضمیمه کردن غیرقانونی کرانه غربی فقط می تواند در افزایش غیرقابل بازگشت این آگاهی درمیان فلسطینیان نقش داشته باشد که مبارزه آنها برای آزادی، حقوق بشر، عدالت و برابری را از طریق تلاش های مدنی در درون مرزهای تنها یک دولت دمکراتیک بهتر می توان دنبال کرد.

شاکد و همپالگی های دست راستی اش با این جهالت کورکورانه خود تنها در حال سرعت بخشیدن به افول اسرائیل به عنوان یک کشور قومی و نژادی هستند و همزمان صحنه را برای احتمالاتی بهتر از خشونت و آپارتاید همیشگی آماده تر می کنند.