به گزارش مشرق، ریچارد هاس (Richard Haass) نویسنده و رئیس شورای روابط خارجی در یادداشتی نوشت:

زمانی که در حال نوشتن این مطلب هستم، مقامات در سراسر ایالات متحده به شمارش آرای انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۲۰ آمریکا ادامه می دهند. قطعا با اتمام شمارش آرا، باید در انتظار بازشماری ها و چالش های حقوقی بود. انتظار بروز چنین وضعی در مناقشه برانگیزترین انتخاباتی که موجب اقبال بی سابقه رای دهندگان به آن شده می رفت.

ببینید:

عکس/ بنر جالب یه کامیون مقابل کاخ سفید

شاید فقط شهروندان آمریکا بتوانند برای انتخاب رئیس جمهور این کشور رای دهند، اما این انتخاب  بر مردم سراسر جهان تاثیر خواهد گذاشت. اگر هنوز برای با اطمینان سخن گفتن از نتیجه انتخابات زود باشد، واکاوی اینکه این انتخابات چه چیزهایی را در مورد قدرتمندترین کشور جهان هویدا می کند زودهنگام نیست.

یک جنبه مثبت ماجرا این است که ایالات متحده همچنان یک دمکراسی قدرتمند باقی می ماند. با وجود محدودیت های فیزیکی ناشی از همه گیری کووید۱۹ مشارکت رای دهندگان بالا بوده. به نظر می رسد که روند انتخابات همانطور که طراحی شده به انجام رسیده باشد. خشونت ها در حداقل خود بودند. دادگاه ها در حال تحقیق و بررسی در مورد این مسئله هستند که آیا تاخیر اداره پست آمریکا در حمل صندوق های رای از نواحی که انتظار می رفت عمدتا دمکرات باشند با انگیزه های سیاسی انجام شده است یا نه. اعلام پیروزی بدون پشتوانه پرزیدنت دونالد ترامپ در سه شنبه شب حمایت چندانی را به خود جلب نکرد، و همزمان به نظر می رسد گوش ها به روی درخواست های او برای توقف شمارش آرا (دست کم در ایالت هایی که او در آنها پیشتاز است) بسته است.

ببینید:

فیلم/ حمایت جمهوری‌خواهان از ادعای تقلب ترامپ

اما موضوع نگران کننده این است که رای دهندگان آمریکایی همچنان عمیقا دو دسته و متفرق هستند. مجموع آرا با اختلافی ناچیز تقریبا به تساوی بین دو نامزد تقسیم شده است. در صورت تداوم روند فعلی، دمکرات ها کنترل کاخ سفید و مجلس نمایندگان را به دست خواهند آورد و جمهوریخواهان همچنان کنترل مجلس سنا را حفظ خواهند کرد. فرمانداران و قانونگزاران ایالتی نیز تقریبا به تساوی (با اختلافی اندک به نفع جمهوریخواهان) بین دو حزب تقسیم شده اند.

«موج آبی» که دمکرات ها پیش بینی کرده بودند تحقق نیافته است. احتمالا جو بایدن با اختلاف خوبی (حدود چهار یا پنج میلیون از حدود ۱۶۰ میلیون رای داده شده) برنده آرای مردمی شود، اما جمهوریخواهان کرسی های سنا را که بسیاری پیش بینی می کردند به دمکرات ها واگذار خواهند کرد حفظ کرده اند. در حالی که دمکرات ها عملا چند کرسی را در مجلس نمایندگان از دست نیز داده اند.  از کسب اختیارات گسترده تر و تغییر مسیر سیاسی جدی هیچ خبری نیست.

ترامپ با عملکردی بسیار خوب توانسته است به نسبت سال ۲۰۱۶ پنج میلیون رای بیشتر را به سمت خود جذب کند. در تاریخ آمریکا این بیشترین تعداد رایی است که یک رئیس جمهور در دور دوم انتخابات به دست آورده و از هر فرد پیروز پیش از خود در دور دوم بیشتر توانسته است رای کسب کند. آنچه که این مسئله را به شکل خاصی شایان اهمیت می کند، این است که این اتفاق علی رغم  سابقه ابتلای روزانه ۱۰۰ هزار نفرجدید به کووید ۱۹ و بیشتر از هزار نفر تلفات در روز صورت می گیرد. یعنی درست در زمانی که پیامدهای سوء مدیریت دولت او در همه گیری بیشترین لطمه را وارد می آورد، نیمی از رای دهندگان به حمایت از او برخاسته اند.

حتی اگر ترامپ بازنده شود که ظاهرا محتمل است، او همچنان صدایی قدرتمند خواهد داشت، به خصوص اگر همچنان در دیدرس مردم باقی بماند (که این نیز محتمل است). او حتی اگر خود در مبارزات انتخاباتی شرکت نکند، احتمالا نفوذ قابل توجهی در انتخاب نامزد حزب جمهوری خواه در انتخابات بعدی در سال ۲۰۲۴ خواهد داشت. حزب جمهوریخواه با حزب روسای جمهور جرج دبلیو بوش یا رونالد ریگان بسیار متفاوت خواهد بود. ترامپیسم – این پوپولیسم آمریکایی روزگار ما- همچنان نیرویی قدرتمند باقی خواهد ماند.

تعجبی ندارد که ترامپ تمام تلاش خود را برای  خنثی کردن و از مشروعیت انداختن نتایج انتخابات انجام داده و با وجود ناتوانی اش در ارائه هر گونه شواهدی، اتهام تقلب در آن را مطرح کرده است. بسیاری از حامیان او از پذیرش مشروعیت ریاست جمهوری بایدن سرباز خواهند زد. این احتمال کاملا وجود دارد که ترامپ هرگز نتیجه انتخابات را نپذیرد و احتمال بسیار کمتری دارد که در مراسم سوگند جانشین خود حضور یابد. به تعبیر ویل راجرز هنجاری باقی نمانده که ترامپ نشکسته باشد.

هرچه می گذرد آمریکاییان بیشتر در دو جهان کاملا مجزا ساکن می شوند. آنها در اجتماعات و مناطقی با کسانی که نظراتی مشابه خودشان دارند مقیم شده اند. هر یک از این جهان ها معمولا کانال های تلویزیونی کابلی خودش را تماشا می کند، به ایستگاه های رادیویی و پادکست های خودش گوش می دهد و به وبسایت های خودش سر می زند. بی آنکه از یک برنامه حقوق مدنی ملی خبری باشد که نزدیکی بین نسل ها را تسهیل کند.

نکته ای که باید به آن اشاره کرد این است که این تفرقه و دو دستگی عمدتا در امتداد مرزبندی های اقتصادی انجام نمی شود. کسانی از تمام طبقات به هر دو نامزد رای داده اند و الگوهای رای دهی جمعیتی، جنسیتی و نژادی همچنان که عده زیادی پیش بینی می کردند، یک سویه نبوده است. در نتیجه عمدتا با راه حل های در نظر گرفته شده برای این الگوها فرق دارند.

سطوح تحصیلی به روشنی شاخصی از سوگیری سیاسی محسوب می شود، همچنان که جغرافیا چنین است و رای دهندگان جمهوریخواه بیشتر احتمال دارد در حومه های دورتر از شهرها و مناطق روستایی و دمکرات ها در کلان شهرها سکونت داشته باشند. هر چند شاید فرهنگ بیشتر از هر چیز دیگر در سیاست نقش داشته باشد. به جز بسیج جمعیت رای دهندگان مشخصی نظیر اجتماعات بزرگ کوبایی ها و ونزوئلایی ها در جنوب فلوریدا، مشخص است که به نظر نمی آید سیاست خارجی در این کارزارهای انتخاباتی از اهمیت چندانی برخوردار بوده باشد.

با توجه به چنین پس زمینه ای،  فراهم آوردن پشتیبانی از تغییرات مهم در نحوه انتخاب روسای جمهور یا چند و چون کارکرد دولت کار سختی خواهد بود. وضعیت موجود بیش از هر چیز دیگر به وضعیت شورای امنیت سازمان ملل شباهت دارد. بسیاری قبول دارند که سیستم فعلی به شدت ناقص است و کشورهای جهان را نمایندگی نمی کند، اما رسیدن به اجماع های مختلف برای اصلاح آن نیز غیرممکن است. چون هر دستکاری احتمالی می تواند به نفع عده ای و به زیان عده ای دیگر باشد. تعجبی ندارد کسانی که از چنین تغییری متضرر می شوند در برابر آن مقاومت کنند.

این وضعیت حکمرانی را دشوار می کند. ادامه شرایط بیشتر بستگی به محاسبات رهبر جمهوریخواه مجلس سنا میچ مک کانل و توانایی و تمایل او برای همکاری با پرزیدنت بایدن احتمالی دارد. کار کردن آنها با یکدیگر نیز مستلزم رسیدن به یک مصالحه با بایدن است، اتفاقی که قطعا اعضای ایدئولوژیک تر حزب خودش در برابر آن مقاومت می کنند.

دمکرات ها امید داشتند بتوانند ترامپ و هر چه را که او تجسم بخش آنهاست به شکلی نیشدار نفی کنند. ولی نتوانسته اند به چنین چیزی دست یابند. جمهوریخواهان نیز به دنبال انتخابی بودند که به ترامپ اعتبار بخشد. این اتفاق نیز رخ نداد. به جای آن انتخابات این واقعیت را برملا کرد که آمریکا کشوری است با دو ملت. آنها مجبور به همزیستی در کنار هم خواهند بود، اما اینکه آیا می توانند با هم کار کنند یا نه باید منتظر ماند و دید.