به گزارش مشرق، محسن سوهانی کارشناس فرهنگی و مدیرکل هنرهای نمایشی رادیو و مدیر رادیو نمایش در یادداشتی به مساله نسل نوخاسته پس از انقلاب اسلامی پرداخته است.

متن وی بدین شرح است: «نسل(Generation)، به دسته ای از افراد گفته می شود که در فاصله ی زمانی معینی به دنیا آمده اند، بنا به زمینه های مشترک تجربه‏های جمعی را پشت سرگذاشته اند و عمدتا تابع ارزش ها و هنجارهای یکسانی هستند.

ایکس(X)، وای(Y)، زد(Z) و آلفا(Alpha) اصطلاحاتی هستند که در غرب برای مشخص کردن نسل های دهه های اخیر مورد استفاده قرار گرفته‏ است. در این بین به ویژه “نسل Z”(تقریباً همتای دهه هشتادی ها در ایران) که به آن ها “زومر” یا “بومی دیجیتال” نیز گفته می شود، از تفاوت های بنیادینی با نسل های پیشین برخوردارند که می توان از آن به “شکاف نسلی” تعبیر کرد.

مثلاً تمایلات شدید ساختارشکنانه. به عنوان نمونه: اگر در بین نسل های قبل ابرقهرمان بتمن یک شخصیت محبوب بود، برای آن ها جوکر هرج و مرج طلب(آنارشیست) محبوبیت پیدا کرد.(همان طور که در ایران نیز شخصیتی مثل تتلو مورد اقبال این نسل قرار گرفت).

زومرها که با حدود دو میلیارد نفر و ۲۶درصد از جمعیت دنیا، در حال حاضر پرجمعیت ترین نسل را تشکیل می دهند در حوزه های مختلف سیاسی، اجتماعی و اقتصادی سراسر جهان از اهمیت تعیین کننده ای برخوردارند و بسیاری از سیاستمداران برای کسب پیروزی، تبلیغات انتخاباتی خود را روی آن ها متمرکز می کنند.

اما مهم‌ترین ویژگی نسل Z یا زومر، وب محور بودن آن هاست. نکته ای که باعث شده طی یک تقسیم بندی کلان تر، از یک نسل کاملاً متمایز، راهبردی و سرنوشت ساز در جهان سخن به میان آید: “نسل C”.

نسلی که پروش یافته ی بستر اینترنت است، فرهنگ و جامعه پذیری اش در کوچه پس کوچه های شبکه های اجتماعی شکل گرفته و مرزی میان واقعیت و مجاز قائل نیست.

نسل سی (Generation C)، که نخستین بار در سال ۲۰۱۲ توسط برایان سولیس تحلیلگر حوزه ی دیجیتال مطرح شد، عنوانی است که به گروه رشد یافته با فناوری های نوین ارتباطی اطلاق می شود. پیشرفت امکانات سخت‌افزاری و نرم‌افزاری فضای مجازی، شکل‌گیری سبک زندگی جدیدی را به دنبال داشته که آمیخته با فناوری های آنلاین است. این فضا بستری برای شکل‌گیری نسل جدیدی شده که ویژگی های رفتاری جمعی متفاوتی با نسل‌های قبلی دارند. افراد نسل C هم براساس سن‌ و سال و هم بر اساس استفاده‌شان از امکانات دیجیتالی تعریف شده‌اند. از نظر سن اغلب آن ها متولد میانه‌ ی دهه‌ ی ۱۹۸۰ میلادی به بعد هستند. اما آن چه به افراد این نسل هویت مستقلی بخشیده نه رده بندی سنی، بلکه نوع کاربریشان از اینترنت، امکانات دیجتال و فضای مجازی است.

افراد نسل C حضور پررنگی در فضای مجازی دارند و اغلب آن ها کاربرانی هستند که روزانه زمان قابل توجهی را در اینترنت سپری می کنند تا جایی که گاه ساعات آنلاین بودنشان بیشتر از آفلاین بودنشان است. آن ها اینترنت را برای همه ی عرصه‌های زندگی اعم از امور شخصی، کاری و تجاری، خرید، سرگرمی و… به‌ کار می گیرند. مهم‏ ترین بستر فعالیت این کاربران جایی نیست جز رسانه‌های اجتماعی.

این نسل با ویژگی هایی شناخته می شوند که همگی در ادبیات انگلیسی با حرف C آغاز می شوند و از این رو به این عنوان نامگذاری شده اند:

constant connectivity:اتصال مداوم[به اینترنت و فضای مجازی]

collaboration:همگرایی

change:میل به تغییر

co-creation:هم آفرینی

chameleons:بوقلمون صفتی[دمدمی مزاجی]

cyborgs: سایبرنتیک بودن و تمایل به استفاده از کاربرد تکنولوژی به عنوان جزئی از بدن

curiosity: کنجکاوی

connected collective consumer:

مصرف کننده ی جمعی متصل

انقلاب اسلامی ایران به عنوان ساختارشکنانه ترین رویداد سیاسی قرن بیستم و بر هم زننده ی نظم قدرت های جهانی با طرح شعارهایی چون: نه شرقی، نه غربی…، استکبارستیزی، عدالت گستری و…، از چنان ویژگی های متمایزی برخوردار است که می تواند تبدیل به یک ارزش بزرگ و گفتمان غالب در بین این نسل در سراسر جهان شود.

از سوی دیگر این نسل آینده ساز نیز ویژگی های خاصی دارد که می تواند به رشد و توسعه ی گفتمان انقلاب کمک شایانی کند.

اما گیر کار کجاست؟!

روش های ارتباطی، خصوصاً در حوزه های فرهنگ و رسانه.

بنابراین در شرایطی که جهان دارد سوار بر روند پرشتاب توسعه ی ابزار ارتباط جمعی وارد واقعیت افزوده و عصر متاورس می شود، لازم است دستگاه های فرهنگی و رسانه ای کشور با درک واقیات زمانه و ضروریات تخصصی تغییرات بنیادین در روش و رویکرد ارتباطی خود ایجاد کنند. به عنوان مثال چنان چه رسانه ی ملی افق های تحولش را بر این مبنا تنظیم نکند نه تنها راه به جایی نخواهد برد و تغییراتش به تحول منجر نخواهد شد، بلکه با نعل وارونه به نتیجه ی معکوس خواهد رسید و به شکاف نسلی و زوال اجتماعی دامن خواهد زد.

نسل نوخاسته ی جامعه ی ایران در نسبت با گفتمان انقلاب، هم می تواند یک تهدید باشد و هم یک فرصت: همه چیز بستگی به نحوه ی مواجهه دارد…»