ویژه‌نامه جام جهانی مشرق - رونالدو لوئیز نازاریو دلیما (Ronaldo Luís Nazário de Lima) پسرک شیشه ای برزیلی در 22 سپتامبر 1976 در ریودوژانیروی (Rio de Janeiro) برزیل متولد شد و از همان دوران کودکی به علت علاقه شدید به فوتبال در کوچه پس کوچه های ریو فوتبال بازی مــی کرد. پدر و مـادرش سونـیـا و نلیـو در ابتدا با اینکار موافق نبودند ولی رونی با پا فشاری فراوان در سال 1993 فوتبال حرفه ایش را آغاز کرد. نخستین عنوان قهرمانی بین المللی اش را در 1994 و در آرژانتین به دست آورد.

رونالدو یکی از با استعدادترین و ماندگارترین فوتبالیست‌های دنیا است که تا امروز نامشان در کتاب تاریخ فوتبال ثبت شده، او که فوتبال را از باشگاههای محلی ریو آغاز کرد خیلی زود توانست پله های ترقی را بپیماید و موجبات دعوت خود به تیم ملی نوجوانان برزیل را در سن 14 سالگی فراهم آورد. داشتن 9 مدال در سن 23 سالگی رکورد خوبی است، بازی‌ها و گل‌های ملی او نشان دهنده توانایی ها و قابلیت‌های بالای این نابغه فوتبال است.

مهمترین موفقیت رونی را در زمین چمن باید سرعت و تکنیک بالای بازی او در دریبل کردن و استفاده از فضاهای خالی محوطه 18 قدم دانست و بی‌شک وی یکی از تکنیکی‌ترین ستاره های فوتبال جهان است.

فوتبال را در باشگاه تنیس والکوئره که یک تیم فوتسال محلی در منطقه بنتو ریبیرو بود‌ (منطقه‌ای که در آن متولد شده بود)، آغاز کرد. اول قصد داشت دروازه‌بان شود،‌ اما به دلیل کم بودن زمان حضورش درتیم، به خط حمله روی آورد. در 13 سالگی به باشگاه فوتسال سوسیا راموس بنتو ریبیرو پیوست. دو سال بعد به تیم سائوکریستووائو رفت و از آنجا بود که در زمین‌های بزرگ بازی کرد. به دلیل توانایی زیادش در بازی از یک سو پیشنهاد بازی در تیم ملی زیر 17 سال برزیل را دریافت کرد و از سوی دیگر مورد توجه باشگاه کروزیرو از بلو هوریزونته قرار گرفت که در سال 1993 نیز او را به خدمت گرفت.

رونالدو در اولین فصل حضورش در لیگ فوتبال برزیل، 12 گل در 14 بازی به نام خود ثبت کرد. به اینها باید 22 گلی را هم که در لیگ منطقه‌ای میناس گرایس زد، اضافه کرد.

وی به پیشنهاد روماریو،‌ هم‌تیمی‌اش در تیم ملی برزیل، به ازای 5/9 میلیون مارک راهی باشگاه هلندی آیندهوون شد. این مبلغ در آن زمان بالاترین مبلغی بود تا آن موقع به یک بازیکن برزیلی پرداخت شده بود.

رونالدو از سال 1994 تا 1996، 57 بازی رسمی برای آیندهوون انجام داد و 54 گل هم زد. وی در سال 1996 به ازای 30 میلیون مارک به بارسلونا پیوست. گرچه فقط یک فصل در این تیم بود، اما در همین مدت بسیار موفق عمل کرد. وی در فینال جام در جام اروپا تک گل پیروزی‌بخش بارسا را در مقابل پاری سن ژرمن، مدافع عنوان قهرمانی به ثمر رساند و با 34 گل زده، در سال 1997 آقای گل باشگاه‌های اسپانیا شد. وی در این دوره دوبار نیز در سال‌های 1996 و 1997 به عنوان مرد سال فوتبال جهان و یک بار در سال 1997 به عنوان مرد سال فوتبال اروپا انتخاب شد، و هر دو بار به عنوان جوان‌ترین بازیکنی که به این موفقیت دست پیدا می‌کند.

وی در شروع فصل 1998/1997 به باشگاه ایتالیایی اینتر میلان منتقل شد. نراتزوری‌ امیدوار بود که با استخدام وی سلطه یوونتوس و میلان بر سری A را بشکند و اولین عنوان قهرمانی پس از سال 1989 را کسب کند. این انتقال 50 میلیون مارک برای اینتر هزینه داشت که در آن زمان رکورد نقل و انتقالات را در دنیا شکست. در آن فصل اینتر نایب قهرمان سری A و نیز قهرمان جام یوفا شد. رونالدو نیز برخلاف آن که در هر لیگی در همان فصل اول آقای گل می‌شد،‌ در آن فصل بعد از اولیور بیرهوف آلمانی،‌ دومین گلزن برتر ایتالیا شد.

فصل بعدی برای اینتر میلان فاجعه‌آمیز بود. آنها در لیگ هشتم شدند و به هیچ‌یک از جام‌های اروپایی هم راه نیافتند. رونالدو در این فصل برای اولین بار دچار مصدومیتی جزئی شد و فقط در 19 بازی تیمش حضور پیدا کرد و 14 گل نیز زد.
فصل بعدی مصدومیتش پیشرفت کرد. در نوامبر سال 1999 زانوی راستش به شدت آسیب دید و پس از چهار ماه، وقتی به میدان برگشت،‌ در همان بازی اول و در دقیقه ششم به علت پارگی دوباره رباط پای راستش مجبور به ترک زمین شد. پس از 17 ماه استراحت در 20 سپتامبر سال 2001 در جام یوفا در مقابل تیم رومانیایی براشو به میدان بازگشت. با درخشش رونالدو در دور برگشت فصل 2001/2002 (7 گل زده در 10 بازی)، اینتر تا هفته آخر لیگ هم شانس قهرمانی داشت. با یک شکست 2 بر 4 مقابل لاتزیو در روز آخر، صدر جدول به یوونتوس رسید اما‌ در جام جهانی 2002 در ژاپن و کره جنوبی، رونالدو بازگشتی موثر در قهرمانی برزیل داشت .

شاید عده بی شماری از هواداران اینتر او را یک خائن به حساب بیاورند که پس از بهبودی نسبی اش و حضور درخشان در جام جهانی ایتالیا را به مقصد جایی که از آنجا آمده بود (اسپانیا) و سانتیگو برنابئو ترک کرد، اما نکته اصلی این است که هیچ وقت آب یک آرژانتینی و یک برزیلی باهم در یک جوی نمی رود و مساله اساسی روابط بین هکتور کوپر و رونالدو بود که مشکل ساز شده و در نتیجه موجب شد تا رونی به قوهای مادرید بپیوندد و حضور 5 ساله او در ایتالیا با حرکتش به اسپانیا و رئال مادرید خاتمه یافت.

بعد از آن،‌ رونالدو از اینتر میلان جدا شد و با مبلغ 45 میلیون یورو به رئال مادرید پیوست تا پس از لوئیز فیگو و زین‌الدین زیدان، سومین فوق‌ستاره خارجی این تیم باشد. اولین فصل حضور در رئال بسیار موفقیت‌آمیز بود. او در همان سال با رئال مادرید قهرمان جام باشگاه‌های جهان شد به علاوه بازهم به عنوان مرد سال اروپا و جهان انتخاب شد. وی از یک سو مطمئن‌ترین گلزن تیمش بود و از سویی دیگر در این فصل،‌ بیست و نهمین قهرمانی مادرید در لالیگا را جشن گرفت. در فصل بعدی نیز یک بار دیگر پس از سال 1997 آقای گل باشگاه‌های اسپانیا شد.

در سال 2007 با چندین مصدومیت مواجه شد‌، به طوری که در مجموع یک نیم‌سال در اختیار تیمش نبود متعاقب آن به تیم فنرباغچه استانبول ترکیه و سپس فلامینگو ریودوژانیرو پیوست. در همین زمان به دلیل انجام یک انتقال خون که برای بهبودی سریع‌تر پای مصدومش انجام شده بود، به دوپینگ متهم شد. با وجود این، در تاریخ 13 ژانویه سال 2000در بازگشت به میادین فوتبال، در دیدار برابر ناپل دو گل زد و یک گل ساخت تا بازهم هنر فوتبالش را به رخ بکشد.

اما این بازگشت فقط یک ماه به طول انجامید،‌ چراکه در 13 فوریه 2008 در دیدار مقابل لیوورنو رباط زانوی چپش به کلی پاره شده و به شدت دچار مصدومیت شد. پزشکان معالجش پیش‌بینی می‌کردند که تا اوایل ماه نوامبر بهبود یابد. به موازات این جریان، اتهام دوپینگ برعلیه او و باشگاه سابقش علنی شد و گفته شد که وی زمانی که در آیندهوون هلند بازی ‌کرده، برای انبساط ماهیچه داروی آنابولیکا به او تجویز شده و همین معالجه سبب بروز این‌همه آسیب‌دیدگی شده است.

وی در اول جولای سال 2008 بدون باشگاه ماند. وقتی به ریودوژانیرو بازگشت،‌ در دسامبر همان سال قراردادی یک ساله با باشگاه کورینتیانس سائوپائولو امضاء کرد و در همان ابتدا با این تیم قهرمان منطقه سائوپائولو و جام حذفی برزیل شد.

اولین حضور رونالدو در تیم ملی، در تیم ملی زیر 17 سال برزیل بود. او با این تیم در سال 1993 در کشور کلمبیا قهرمان آمریکای جنوبی شد. اولین بازی او در تیم ملی بزرگسالان در تاریخ 23 مارس 1994 در یک بازی دوستانه مقابل آرژانتین بود. در 4 مه همان سال در دیدار مقابل ایسلند اولین گل ملی‌اش را زد. در همان سال و تنها در سن 17 سالگی برای حضور در جام جهانی آمریکا به تیم ملی فراخوانده شد. البته در این جام در ترکیب تیم قرار نگرفت و به این ترتیب سهم کوچکی در قهرمانی برزیل در جام جهانی 1994 داشته است.

سال بعد از آن هنوز یک بازیکن ذخیره بود که با تیمش در جام آمبرو در انگلیس شرکت کرد و به همراه این تیم قهرمان آن جام شد و در همان سال در جام کوپا آمه‌ریکا فقط در یک بازی حضور پیدا کرد. او در سال 1996 اولین موفقیت بین‌المللی‌اش را جشن گرفت و توانست در مسابقات المپیک 1996 مدال برنز را بر گردن بیاویزد و خودش نیز پس از زوج خط حمله‌اش،‌ ببتو و هرنان کرسپوی آرژانتینی‌، سومین گلزن برتر این مسابقات شد. پس از آن،‌ وی بازیکن ثابت تیم ملی شد.

در سال 1997 در جام‌های تورنوا دو فرانس، کوپا آمه‌ریکا و کنفدراسیون‌ها شرکت کرد که در دوتای آخری به همراه تیم ملی برزیل قهرمان شد. در آن زمان رونالدو به همراه روماریو زوج موفقی در خط حمله ساخته بود. اما در سال بعد از آن و زمانی که ماریو زاگالو، سرمربی تیم ملی از روماریو برای حضور در جام جهانی 1998 فرانسه دعوت نکرد،‌ این زوج منحل شد. برزیل در آن جام یکی از شانس‌های اول قهرمانی بود،‌ اما در فینال در مقابل تیم میزبان شکست خورد. ‌
رونالدو که دوباره در خط حمله در کنار ببتو قرار گرفته بود، در آن جام چهار گل به ثمر رساند. او در دیدار فینال نمایش ضعیفی داشت، و این در حالی بود که وی یک روز قبل از بازی فینال، بر اثر تشنجی که دلیل آن هنوز توضیح داده نشده، به بیمارستان منتقل شد. به دنبال آن، خیلی از بازیکنان و کارشناسان،‌ وضعیت رونالدو را که سبب عدم تمرکز شدید تیم شده بود، دلیل شکست برزیل در فینال اعلام کردند. به علاوه شایعات زیادی قوت گرفت مبنی بر این که اصولا رونالدو نباید بازی می‌کرده است و فقط به دلیل فشار حامی مالی‌اش در ترکیب قرار گرفته بود. البته بازیکنان و مقامات رسمی تا امروز درباره این موضوع جنجال‌برانگیز سکوت کرده‌اند. با این حال، رونالدو از سوی نمایندگان مطبوعات به عنوان ارزشمندترین بازیکن جام انتخاب شده و توپ طلایی را دریافت کرد.

بعد از آن به مدت یک سال از تیم ملی دور بود و سپس در کوپا آمه‌ریکا در سال 1999 حضور یافت و به همراه ریوالدو، برزیل را به قهرمانی این جام رساند. چند ماه بعد از آن، مصدومیت زانویش طوری شدت گرفت که بازی مقابل هلند در تاریخ 9 اکتبر 1999 آخرین بازی ملی‌اش تقریبا تا دوسال نیم دیگر شد. در 27 مارس 2002 به تیم ملی بازگشت و با وجود دوری طولانی‌مدت از این تیم، بلافاصله با تیم ملی راهی جام جهانی 2002 ژاپن - کره جنوبی شد. وی در این جام  نمایشی فوق‌العاده داشت و با هشت گل زده در هفت بازی،‌ آقای گل جام جهانی شد و در بازی فینال در برابر آلمان،‌ با زدن دو گل، برزیل را به قهرمانی رساند.

رونالدو پس از آن جام از حضور در تورنمنت‌های بزرگ صرف‌نظر کرده و از جمله در کوپا آمه‌ریکا در سال 2004 و جام کنفدراسیون‌ها در سال‌های 2003 و 2005 شرکت نکرد. بدین ترتیب آخرین تورنمنت مهم او،‌ جام جهانی 2006 آلمان بود که البته برای برزیل بسیار ناامیدکننده بود. این تیم در دور یک چهارم نهایی با شکست برابر فرانسه از مسابقات حذف شد. به خصوص رونالدو به دلیل وضعیت جسمانی‌اش (چاق و کند بودن) به شدت مورد انتقاد قرار گرفت و به وی لقب خرگوش چاق را دادند. با وجود این، وی در چهار بازی 3 گل زد. رونالدو در 98 بازی ملی 62 گل به ثمر رساند و پس از پله در رده دوم برترین گلزنان ملی برزیل قرار گرفت.

مهم ترین افتخارات تیمی رونالدو

کروزیرو برزیل :

• قهرمان لیگ مینیرو برزیل (1994)
• قهرمان کوپا برزیل (1993)

آیندهوون هلند:

• قهرمان KNVB Cup هلند با آیندهوون (1996)
• قهرمان جام یوهان کرایوف (1996)

بارسلونای اسپانیا:

• کوپا دل ری اسپانیا (1997)
• جام برندگان جام یوفا (1997)
• سوپرکاپ اسپانیا (1996)

اینترمیلان ایتالیا:

قهرمان جام یوفا (1998)

رئال مادرید اسپانیا:

• دو بار قهرمان لالیگا (2002-03 و 2006-07 )
• جام باشگاههای جهان (2002)
• سوپرکاپ اسپانیا (2003)

کورینتیانس برزیل:

• قهرمان جام پائولیستا برزیل (2009)
• قهرمان کوپا برزیل (2009)

افتخارات تیمی در رده ملی:

• 2 بار قهرمان جام جهانی (1994 و 2002)
• 2 بار قهرمان کوپا آمه ریکا (1997 و 1999)
• قهرمان جام کنفدراسیون ها (1997)

مهمترین افتخارات شخصی رونالدو:

1. آقای گل جام لیبرتادورس (1993-94)
2. آقای گل جام مینیرو برزیل (1993-94)
3. عضو تیم سال مینیرو برزیل (1994)
4. آقای گل لیگ هلند (1993-94)
5. آقای گل لالیگا با بارسلونا (1996-97)
6. آقای گل لالیگا با رئال مادرید (2003-04)
7. کفش طلای اروپا (بهترین گلزن اروپا) (1996-97)
8. بهترین بازیکن خارجی و عنوان توپ طلای لالیگا(1996-97)
9. با ارزش ترین بازیکن کوپا امه ریکا (1997)
10. با ارزش ترین بازیکن فینال کوپا آمه ریکا (1997)
11. عضو تیم بهترین بازیکنان جام کنفدراسیون ها (1997)
12. باارزش ترین بازیکن جام برندگان جام یوفا (1997)
13. آقای گل جام برندگان جام یوفا ( 1996-97)
14. بهترین گلزن جهان به انتخاب فدراسیون امارو ارقام جهان (1997)
15. با ارزش ترین بازیکن یوفا (1997)
16. بهترین بازیکن سال سری آ (1997-98)
17. بهترین بازیکن خارجی سال سری آ (1997-98)
18. بهترین فوروارد سال یوفا (1997-98)
19. 3 بار برنده جایزه براوو (1995-1997-1998)
20. توپ طلا و عنوان آقای گلی جام جهانی (1998)
21. با ارزش ترین بازیکن جام یوفا (1998)
22. آقای گل کوپا آمه ریکا (1999)
23. عضو تیم برتر کوپا امه ریکا (1997)
24. عضو تیم برتر کوپا آمه ریکا (1999)
25. بهترین بازیکن سال جهان از نظر فیفا (1996)
26. بهترین بازیکن سال جهان از نظر فیفا (1997)
27. بهترین بازیکن سال اروپا(جایزه بالون) (1997)
28. بهترین بازیکن سال اروپا(جایزه بالون) (2002)
29. بهترین بازیکن سال جهان از نظر وورد ساکر (1996)
30. بهترین بازیکن سال جهان از نظر وورد ساکر (1997)
31. بهترین بازیکن سال جهان از نظر وورد ساکر (2002)
32. کسب بهترین بازیکن سال جهان از نظر مجله معتبر اونزه (1997)
33. کسب بهترین بازیکن سال جهان از نظر مجله معتبر اونزه (2002)
34. توپ نقره ای فیفا (2002)
35. عضو باشگاه 100 تایی های فیفا
36. عضو تیم بهترین های جام جهانی (1998)
37. عضو تیم بهترین های جام جهانی (2002)
38. آقای گل جام جهانی (2002)
39. عضو تیم بهترین بازیکنان یوفا (2002)
40. کسب جایزه بازگشت رویایی سال (2002)
41. جایزه مربوط به افسانه ها (2002)
42. بهترین ورزشکار سال دنیا از نظر بی بی سی (2002)
43. جایزه پاهای طلایی جهان (2006)
44. عضو تالار مفاخر ملی برزیل (2006)
45. بهترین بازیکن 10 ساله سری آ (97 - 2007)
46. عضو 11 بازیکن برتر تاریخ فوتبال (2007)
47. بهترین گلزن تاریخ جام جهانی
48. بهترین بازیکن سال جام پائولیستا (2009)
49. بهترین بازیکن 10 سال اخیر جهان از نظر گل دات کام (بین سالهای 2000-2010)

رونالدوی برزیلی علاوه بر افتخارات بالا بارها به عنوان نامزد کسب عناوین مختلف در بین نامزدهای نهایی قرار گرفت . او چندین بار دومین بازیکن برتر جهان و اروپا لقب گرفت . در چندین جام و لیگ، عنوان دومین و سومین گلزن برتر را از آن خود کرد که با وجود این همه افتخارات به عنوان اولین و بهترین بازیکن مجالی برای نام بردن از آنها نیست.

چیزی که مشخص است رونالدو افسانه ای تکرار نشدنی در تاریخ فوتبال جهان هست و بی شک از او به عنوان پر افتخارترین بازیکن تاریخ فوتبال با فاصله ای بسیار زیاد از نفرات بعدی می توان نام برد.این عناوین در حالی است که رونالدو بیش از 3 سال از دوران حرفه ای خود را به دلایل مصدومیت مختلف دور از میادین بوده است.

نقل قول و خاطرات:

ميشل پلاتيني: رونالدو كامپيوتر برنامه ريزي شده است.

بلانکو: رونالدو با تمام مهاجمان دنيا متفاوت است. او كسي است كه توپ را طوري جا به جا ميكند كه پاهايش در حين حركت اصلاً ديده نميشود! رونالدو كنترل نشدني است.

پله: تنها جانشين من رونالدوست. اون بازيكن بزرگي است. هنگام كسب موفقيت هيچ تغييري در رفتار اون ديده نشد و مانند خانواده خودش با همه هم كلام مي شد. زياد نديديم كه رونالدو درباره كسي چيز بد بگه. من طرفدار شماره 1 او هستم.

بكن باوئر: 90 دقيقه مراقبت كردن از رونالدو بسيار سخت است.

گابريل باتيسوتا: رونالدو خودِ فوتبال است.

زيدان: رونالدو بازيكن مورد علاقه من است و هر چيزي را كه خواستم در كنار اين جادوگر بدست آوردم.

جرزينيو : هنگامي كه توپ به رونالدو مي رسد تيم به نصف گل خواهد رسيد! نصف ديگر آن بر عهده خود رونالدوست!

يوهان كرويف: قابل مقايسه با كسي نيست. هميشه بزرگ خواهد ماند.

كاپلو: پديده! بازيكناي بزرگي مثل زيدان ، فيگو ، رائول و بكهام در رئال وجود داشتند كه فرقي بين آنها نميذارم. اما رونالدو با تمام بازيكنان متفاوت است.