گروه ورزشی مشرق، "وزیر ورزش و جوانان قول داده به دلیل صعود تیم ملی ایران بین شش تیم برتر دنیا به هر کدام از ملی پوشان 3 هزار دلار پاداش پرداخت کند." خبر به همین سادگی و کوتاهی بود. یعنی شرح خاصی هم نمی خواهد؛ اما تاملی در آن موجب می شود تا هویدا شود حقیقتی مکشوف در پس این اقدام. در واقع، دلالتی از یک باورداشت که به صورت ناخودآگاه در بطن ورزش کشور ریشه دوانده است.
در اینکه تیم ملی والیبال ایران کاری کرده کارستان، هیچ تردیدی نیست. واقعیت این است که بزرگی کار این دلاوران در هیاهوی جام جهانی فوتبال کمرنگ شد تا شایسته نباشد توجهات به این دستاوردها به قدر واقع. اگر نبود این فضا، شاید امروز بازتاب ها و واکنش ها وسعتی به مراتب بیشتر می داشت. در غیر اینصورت، کسی نیست که نداند شاگردان کواچ چه ها که نکرده اند در این روزها و چه افتخاری نصیب جامعه ورزش شد.
در کنار این طوفان، اقدام شایسته ای نیز از سوی دکتر محمود گودرزی، وزیر ورزش و جوانان صورت گرفته که به تشویق این جوانان پرداخته و پاداشی را به آنها اختصاص داده است. اینکه مدیران بالادستی ورزش به ورزش های دیگر نیز توجه داشته باشند، فقدانی دردناک در سال های اخیر بوده است. علی ایحال، وزیر به والیبالی ها قول پاداش داد که مرور متن خبر هر دلسوزی را به فکر فرو برده و اندوهناک می کند. در حقیقت، جزئیات خبر حکایتی از یک نگاه مفتون به غرب و اجنبی ها می کند؛ پرداخت 3 هزار دلاری به عنوان پاداش!
این کج سلیقگی در پرداخت پاداش را چه باید دانست؟ چرا باید در ورزش، فاقد نگاهی فرهنگی و آموزشی باشیم؟ اقدام اخیر وزیر ورزش نشان داد این واقعیت را باید قبول کرد که دستگاه ورزش دچار چنان استحاله ای شده که شخصی مانند وی که خود را دغدغه مند در حوزه فرهنگ می داند نیز مجبور است در این فضا گام زند. در حقیقت، ورزش فاقد مقوله فرهنگ به شکلی عملیاتی است که ما به ازایی در حیات روزانه داشته باشد.
چه دلیلی موجب می شود تا وزیر ورزش که خود را مدیری فرهنگی می داند، برای پاداش به دلاوری جوانان این مرز و بوم، از یک ارز خارجی استفاده کد؟ چه الزامی است که پاداش بازیکنان تبدیل به ارز امریکایی شود؟ این حاکی از چه نگاهی در دستگاه ورزش است که به فضای غالب تبدیل شده است؟ آیا پسندیده نبود که از نمادهای ملی در پرداخت های پاداش ها استفاده می کردیم؟ چرا نباید پول رایج کشور به این غیورمردان پرداخت شود یا حتی سکه بهار آزادی؟
بار دیگر تاکید می شود اقدام وزیر در پرداخت پاداش به والیبالیست های افتخارآفرین، فعلی پسندیده و صواب است؛ اما این کج سلیقگی حکایت از همان نگرشی است که موجب شده تا در بیش از سه دهه خیر شاهد دگردیسی ورزش کشور نباشیم. البته، انتظار می رود معاون دکتر عبدالحمید احمدی، فرهنگی وزارت ورزش که سابقه ای قابل توجه در امور فرهنگی و رسانه ای نیز دارد، در این زمینه یا مواردی این چنین، ورودی جدی تر داشته و شاهد تزریق تفکراتی این دستی باشیم. همین موارد و بازنگری در آن می تواند به روندهایی تبدیل شود که در آینده نه چندان دور، ورزش را به پدیده فرهنگ ساز و موج آفرین تبدیل کند.
در اینکه تیم ملی والیبال ایران کاری کرده کارستان، هیچ تردیدی نیست. واقعیت این است که بزرگی کار این دلاوران در هیاهوی جام جهانی فوتبال کمرنگ شد تا شایسته نباشد توجهات به این دستاوردها به قدر واقع. اگر نبود این فضا، شاید امروز بازتاب ها و واکنش ها وسعتی به مراتب بیشتر می داشت. در غیر اینصورت، کسی نیست که نداند شاگردان کواچ چه ها که نکرده اند در این روزها و چه افتخاری نصیب جامعه ورزش شد.
در کنار این طوفان، اقدام شایسته ای نیز از سوی دکتر محمود گودرزی، وزیر ورزش و جوانان صورت گرفته که به تشویق این جوانان پرداخته و پاداشی را به آنها اختصاص داده است. اینکه مدیران بالادستی ورزش به ورزش های دیگر نیز توجه داشته باشند، فقدانی دردناک در سال های اخیر بوده است. علی ایحال، وزیر به والیبالی ها قول پاداش داد که مرور متن خبر هر دلسوزی را به فکر فرو برده و اندوهناک می کند. در حقیقت، جزئیات خبر حکایتی از یک نگاه مفتون به غرب و اجنبی ها می کند؛ پرداخت 3 هزار دلاری به عنوان پاداش!
این کج سلیقگی در پرداخت پاداش را چه باید دانست؟ چرا باید در ورزش، فاقد نگاهی فرهنگی و آموزشی باشیم؟ اقدام اخیر وزیر ورزش نشان داد این واقعیت را باید قبول کرد که دستگاه ورزش دچار چنان استحاله ای شده که شخصی مانند وی که خود را دغدغه مند در حوزه فرهنگ می داند نیز مجبور است در این فضا گام زند. در حقیقت، ورزش فاقد مقوله فرهنگ به شکلی عملیاتی است که ما به ازایی در حیات روزانه داشته باشد.
چه دلیلی موجب می شود تا وزیر ورزش که خود را مدیری فرهنگی می داند، برای پاداش به دلاوری جوانان این مرز و بوم، از یک ارز خارجی استفاده کد؟ چه الزامی است که پاداش بازیکنان تبدیل به ارز امریکایی شود؟ این حاکی از چه نگاهی در دستگاه ورزش است که به فضای غالب تبدیل شده است؟ آیا پسندیده نبود که از نمادهای ملی در پرداخت های پاداش ها استفاده می کردیم؟ چرا نباید پول رایج کشور به این غیورمردان پرداخت شود یا حتی سکه بهار آزادی؟
بار دیگر تاکید می شود اقدام وزیر در پرداخت پاداش به والیبالیست های افتخارآفرین، فعلی پسندیده و صواب است؛ اما این کج سلیقگی حکایت از همان نگرشی است که موجب شده تا در بیش از سه دهه خیر شاهد دگردیسی ورزش کشور نباشیم. البته، انتظار می رود معاون دکتر عبدالحمید احمدی، فرهنگی وزارت ورزش که سابقه ای قابل توجه در امور فرهنگی و رسانه ای نیز دارد، در این زمینه یا مواردی این چنین، ورودی جدی تر داشته و شاهد تزریق تفکراتی این دستی باشیم. همین موارد و بازنگری در آن می تواند به روندهایی تبدیل شود که در آینده نه چندان دور، ورزش را به پدیده فرهنگ ساز و موج آفرین تبدیل کند.
