به گزارش مشرق، چراغ دیگری از خانه «چهل چراغ» با حضور استاد علی انسانی؛ شاعر و مداح اهل بیت و با خوانش اشعاری از دلدادگی این مقام فرهیخته نورانی شد.
بنا براین گزارش، محمدرضا شهیدی فرد در ابتدای برنامه «چهل چراغ» شرح مختصری از تحقیقات و آثار پژوهشی استاد علی انسانی را به مخاطبان ارائه کرد و ذاکر اهل بیت درباره انس سالیان بسیارش با مکتب حسین(ع) گفت: «از کودکی که سن و سال اجازه فعالیت نمی داد، با خواندن از مدرسه کارم را شروع کردم و بعد با سرایش آشنا شدم. البته در انجمن ها با اساتید و ناموران مراوده داشتم و همان طور که در مقدمه کتاب «گل و گلاب» آورده شد با اساتید و انجمن ها سرو کار داشتم. شعر و مداحی لطف خدا بوده و هر شاعری می تواند ذاکر باشد و لطف خدا بود که صدایی هم به ما داد و مردم قبول کردند، اگر چه صدای آنچنانی هم نیست.»
میهمان برنامه «چهل چراغ» با برشمردن بخشی از منظره گلستانه شعر و شاعری گفت: «شعر؛ با خرام راه رفتن است. می گویند رستاخیز کلمات است. شعر سحر می کند و زبان شعر بهترین ترجمان دل است و بهتر است انشاء الله این عطیه الهی را انسان صرف برترین های خلقت کند.» علی انسانی گستره شعر و هنر را در فضای کربلا جاری دانست و گفت: «عرفا بهترین معارف را از دعای عرفه سیدالشهدا دریافت می کنند. سیاستمداران از چینش لشگر اباعبدالله بهترین بهره برداری را می کنند. نقاشان بهترین نقش ها را از صحنه عاشورا و کربلا دریافت می کنند. کربلا، گستره ای که همه را بر سفره هنر می پذیرد و دعوت می کند.»
علی انسانی افزود: «به شرط آن که اشعاری که می سراییم موهم، تخریبی و تضعیفی نباشد و مرز بشناسد. ما با آداب و ادب به محضر این بزرگواران نزدیک می شویم که متاسفانه یک قدری کوتاهی می شود. عقب نشینی از معارف اهل بیت بی بهره گی است. گریه بالاترین و صریح ترین راه به سوی خداست، آن گونه که معصومین(ع) فرمودند. آقا امام زمان(عج) می فرماید: اگر اشکم خشک شود، خون گریه می کنم. جای اشک در چهره امام هشتم(ع) مانده است. ائمه ما برای سیدالشهدا اشک ریختند. تقرب در اشک ریختن پیش می آید اما توقف در اشک جایز نیست و نباید فقط به گریه بسنده کرد و باید سوار این کشتی نجات شویم تا ما را به مقصد برساند.»
علی انسانی در برنامه «چهل چراغ» بخشی از اشعار کربلایی خود را خوانش کرد و در پاسخ به پرسشی مبنی بر ارتباط گرفتن با شاعران آئینی، گفت: «عمان سامانی در حال و هوای عرفانی اشعاری سرود که بنده حقیر بهترینش را در فرازی که برای علی اکبر سرود، می دانم. این شعر در اوج ادب و عرفان است. حضرت اباعبدالله(ع) و حضرت زینب(س) آخرین وداع را صورت می دهند و این ملاقات عرفانی در شعر عمان جاری می شود. عرفان و محتشم تک بعدی به قضیه نگاه نمی کنند. هر شاعری دارای یک بینشی است که در کاربرد مضمون شعر به کار می برد. برخی دوستان شاعر به نقد شعر ماتم و عزا می پردازند و من به این عزیزان می گویم که شما از حماسه شعر بگویید و ما می پذیریم. کسی که عاطفی هم به ماجرا نگاه کند، اشکالی ندارد. صحنه کربلا همه حالات را دارد. اگر ما بخواهیم منکر اشک شویم، رو در روی امام سجاد(ع) قرار می گیریم که هر چه دید و هر صحنه ای که دید به یاد کربلا افتاد.»
ذاکر و شاعر اهل بیت در ادامه به لزوم همسویی نگاه ذاکران با ائمه(ع) گفت و در این باره تصریح کرد: «شعر باید با سیره اهل بیت رودررو نشود. با سیره همسو باشد و لفظ و محتوا با هم جلو بیاید. لفظ اگر نادرست باشد، مخاطب عقب نشینی می کند و لفظ و معنا و شعور و شور باید توامان باشد که دیگر تافته ای جدابافته می شود.» علی انسانی در بخش انتهایی برنامه به لزوم حفظ شکل سنتی عزاداری های حسینی تاکید کرد و درباره نقش هنرهای مختلف در اشاعه فرهنگ حسینی گفت: «پرده تصویر می تواند بهترین اثر را بگذارد. «ولایت عشق»، «امام علی» و «مختارنامه» جزو کارهای موثر بود. «ولایت عشق» بسیاری از زاوایای تاریخ را نشان داد که بسیاری را من نشنیده بودم. انشاء الله خطاط ها، نقاش ها و همه هنرمندان در این زمینه تلاش کنند که به خدا تا ابد از کرب و بلا باید گفت. باید ساخت. باید نوشت. باید کشید. هر چه بخواهیم در تابلوی عاشورا و گستره صحرای کربلا وجود دارد. امیدوارم ما هم سهم ناچیزی در آن داشته باشیم.»
