به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، پنجم دی ماه سال 63 بود که در پی چندین هواپیماربایی موفق در سال‌های اولیه پیروزی انقلاب و دوران دفاع مقدس, حضرت امام خمینی(ره) با صدور حکمی فرمان تأسیس حفاظت هواپیماهای مسافری را به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی محول کردند. از آن روز تا امروز پاسداران امنیت هوایی ایران با رشادت و مجاهدت, امنیت مسافران هوایی را تأمین کردند و در این راه تعدادی از آنها به فیض شهادت نائل شدند و یا مدال جانبازی را بر گردن آویختند.

شهید «عیسی یعقوبیان فرد» یکی از این شهدای امنیت پرواز است. او متولد چهارم مرداد ماه سال 1337 بود و در سال 60 وارد سپاه پاسدان انقلاب اسلامی شد و با تأسیس سپاه حفاظت هواپیمایی برای پاسداری از امنیت هوایی ایران وارد این  مأموریت خطیر شد. شهید یعقوبیان فرد سرتیم حفاظت هواپیمای حامل وزیر وقت راه و ترابری(رحمان دادمان) و هیئت همراه بود که در ساعتی پس از پرواز در 27 اردیبهشت سال 80 به علت نقص فنی در نزدیکی شهر گرگان سقوط کرد و تمامی سرنشینان آن به شهادت رسیدند.

به مناسبت سالروز تأسیس حفاظت هواپیمایی با «معصومه بوداقچی»همسر شهید یعقوبیان فرد گفت‌وگویی داشتیم که آنرا در ادامه می‌خوانید:

** خودتان را معرفی بفرمایید و اینکه در چه سالی ازدواج کردید؟  

معصومه بوداقچی هستم همسر شهید عیسی یعقوبیان فرد. در سال 60 و در سن 15 سالگی و در شبی که اعلام کردند شهید بهشتی و یارانش به شهادت رسیدند, ازدواج کردیم.ثمره ازدواجمان پنج فرزند است و در مجموع بیست سال زندگی مشترک داشتیم.

** از آشنایی‌تان بگویید! چگونه با هم آشنا شدید؟

ما ازدواج سنتی داشتیم ، خانواده ها آشنا شدند بعد از آن طریق در سال 60ازدواج کردیم.

** ملاک های شما و شهید برای ازدواج چه بود ؟

البته زمان قدیم مانند الان نبود. ما در سن پایینی بودیم, فقط به صِرف اینکه یک خانواده سلامتی یا یک آقا پسر سلامتی برای خواستگاری می آمدند بود. ولی به هر صورت ما بچه های انقلاب بودیم و در آن  زمان پیروزی انقلاب ما نوجوان بودیم و خط و مسیرمان را انتخاب کرده بودیم, یعنی کاملاً مشخص بود. مثل آن نیست که خیلی از افراد ادعای دیانت و مذهبی بودن می کنند ولی عملا اینطور نیست, یعنی فقط در قالب شعار است. آن زمان همه آن کسی که در این خط و مسیر بود مشخص بود و حاج آقا- شهید یعقوبیان- هم از یک خانواده مذهبی و خودشان هم مذهبی و مقید به بحث اعتقادات و خصوصاً انقلاب و خیلی مرید امام (ره) بودند.

** زندگی مشترکتان در بهبوحه جنگ تحمیلی آغاز شد. از آن زمان  بگویید که شروع زندگی تان به چه صورت بود؟

وقتی ما ازدواج کردیم شروع جنگ تحمیلی بود. در زمانی که ازدواج کردیم, اعلام کردند که اگر کسانی که حتی یک روز هم خدمت کم دارند, باید خدمتشان را تمام کنند. ایشان در آن زمان در واحد فرهنگی آموزش و پرورش مشغول به کار بود به جهت اینکه یازده روز از خدمتش مانده بود, به خدمت اعزام شد و ما با هیچی زندگی را آغاز کردیم. این وضعیت تقریباً دو سال طول کشید. یک سال که سربازی و جبهه می رفتند و بعد از آن هم که وارد سپاه شدند با حداقل حقوقی که ما داشتیم 9 سال در منزل پدری‌شان زندگی کردیم  و حقوق سپاه هم از اول خیلی مقدارش کم بود.

معیار ما در زندگی مشترک اصلاً مالی نبود, حتی بعد از بیست سالی که ایشان وارد امنیت پرواز شدند ، پروازهای خارجی می رفتند ولی آنچه که مدنظر همسرم بود این بود که آن درآمدی که حاصل از این کار بود, بخشی را هزینه خانواده می کردند و بخش اعظمی را خرج نیازمندان می‌کرد. یعنی ما در کل این بیست سال زندگی حتی پست ترینماشین آن زمان که ژیان بود ما نداشتیم. من گاها می گفتم «حاج آقا حداقل یک ماشین بخریم!» ما یک وقتی می شد که با دو تا یا سه تا بچه با موتور تردد می کردیم و هرچقدر من می گفتم ماشین بخریم او می‌گفت «ماشین نیازی نیست که ما داشته باشیم».

با وجود اینکه در سپاه عضو رسمی هم بود ولی سعی می کرد از خدمات سپاه هیچ استفاده ای نکند

 سالها در خانه پدرشان زندگی کردیم. بعد هم با قرض و وام یک خانه مستاجری گرفتیم. با وجود اینکه در سپاه عضو رسمی هم بود ولی سعی می کرد از خدمات سپاه هیچ استفاده ای نکند, یعنی من بعد از شهادتش متوجه شدم جایی به نام طلاییه هست که خانواده ها بچه های خود را می برند آنجا یا جایی به نام هویزه هست! گاهی اوقات من می دیدم که همکارانشان یک وقت هایی وسایلی را از جاهای دیگری می آوردند ولی من که به او می گفتم, میگفت:« راضی باش به همین زندگی که ما داریم». وقتی که شهید شد فردای روز شهادتش سردار رحیم صفوی آمدند منزل ما و تعجب کردند. گفتند یک سردار سپاه چرا زندگیش باید انقدر ساده باشد؟ واقعا ما هیچی نداشتیم و کلی هم مشکلات مالی داشتیم و بچه هایم همه کوچک بودند.

** بیشتر بر مبنای محبت و تفاهم بود؟

آن موقع زمانی که ما ازدواج کردیم شاید باز اینها هم ملاک نبود فقط دو نفر که می دیدند مناسب هم هستند یا خانواده ها این تشخیص را می دادند, با هم ازدواج می کردند ولی انصافا وقتی مقایسه می کنم با زندگی های الان که حتی بچه های مذهبی خیلی مقید به اصول زندگی نیستند, ولی همسرم همه هَمُّ و غَمَّش اول خدمت به پدر و مادر  و بعد هم ما که خانواده اش که ما بودیم, بود و برای خودش کار خاصی می کرد. همیشه سعی می کرد که خدمت گزار  مردم باشد.

** اولین بار سال 60 جبهه رفتند ؟

سال 60 که ما ازدواج کردیم چند ماه بعد که از طرف نظام وظیفه فراخوان شدند, سربازی را در جبهه گذراند و  بعد از اتمام سربازی به عنوان بسیجی فعال مرتب به جبهه رفت و آمد داشت. یادم می آید عملیات والفجر8 او در مقطعی به همراه گروهشان گم شدند. ما مدت ها بعد از اتمان عملیات از او بی اطلاع بودیم. با قسمت های مختلف تماس می گرفتیم ولی می گفتند خبری نیست که بعد از مدتی تماس گرفت و گفت که ما جایی بودیم که هیچ دسترسی به تلفن و اطلاع رسانی نداشتیم.

** جانباز هم شدند؟

خیر

** آن زمانی که به جبهه می رفتند هم متأهل و هم صاحب فرزند بودند. این عامل و دل‌بستگی به خانواده باعث نمی‌شد که بخواهند از رفتن به جبهه صرف نظر کنند؟ 

 عیسی خیلی مسلط به قرآن بود و خیلی وقت ها کلاس قرآن داشت و تدریس می‌کرد و عملاً گرایشش به مسائل مذهبی و اعتقادی بود و آنهایی که این اعتقادشان راسخ و قلبی در آن ها وجود داشت, ناخودآگاه به سمت جریان انقلاب کشیده می‌شد و بعد هم جنگ این یک علاقه درونی بود که به جبهه کشاندشان. اصلا نمی شود بگویی که دلیلش چه بود؟ او از همان اول به آقا اقتدا می کردند, وقتی هر چیزی که رهبر می فرمودند چه حضرت امام (ره) چه حضرت آقا او می گفت سمعاً و طاعتاً. چون می‌گفت ما ولی داریم و هر چه که ولی بفرماید همان است.

** ایشان در سال 62 جذب سپاه شدند؟

بله در سال 62 وارد سپاه شدند. یک مدتی در قسمت تعاون بودند و به امور شهدا رسیدگی می کردند. یک مدتی در گشت ثارالله بودند بعد با اطلاعاتی که کسب کردند گفتند که فکر می کنم در امنیت پرواز وظیفه بیشتری داریم و دفاع از خط های مرزهای اسلامی داریم که بعد وارد امنیت پرواز شدند.

** در آن دورانی که در تعاون سپاه بودند و با خانواده شهدا در ارتباط بودند, اتفاقاتی که در جبهه می افتاد را تعریف می‌کردند؟

او یک فرد درونگرا بود و هیچ وقت مسائل را مطرح نمی کرد. خودشان یک وقت هایی باب شوخی را باز می کرد و مسائل را مطرح می‌کرد. او اهل ریا نبودند یک وقتی می خواستیم تعریف کنیم که مثلا فلان جا فعال هست او خوشش نمی‌آمد. بارها و بارها دیدم که چندین کارت از جاهای مختلف دارد.گفتم «سمتت چیست؟» میگفت «من در فرودگاه تی میکشم» البته ما می دانستیم پرواز می رود ولی در واقع هیچ وقت جایی مطرح نمیکرد این موضوع را . یک وقت هایی از عملیات در پرواز آن هم نه از خودش یعنی مثلا از دوستانش که یک وقت هایی هواپیماربایی میشد از رشادت های آنها تعریف می کرد و گریزان بود از اینکه اسم داشته باشد.

گریزان بود از اینکه اسمی از رشادت های او بر سر زبان‌ها باشد

شاید از شهدا یا اینکه مثلا خیلی پیگیر خانواده هایشان بود و از آنها سرکشی می کرد مطالبی را می‌گفت. من گاهی اوقات می گفتم «آنهایی که جبهه هستند تکلیفشان معلوم است ولی شما که جبهه نیستید چه؟» ما هیچ وقت عید نداشتیم یعنی روز اول عید او با تیمی که با آنها کار می کرد همیشه دیدار خانواده شهدا می رفتند. یک زمانی در سپاه مسئول تعاون بود و زمانی هم که در سپاه نبود با بسیج مسجد محلشان قرار می گذاشتند و دیدار شهدا می رفتند. میگفت «ما وظیفه داریم که این کار را انجام بدهیم» حتی در روز اول عروسیمان که به اصطلاح امروزی پاتختی است, مصادف با شهادت شهید بهشتی بود وقتی رادیو اعلام کرد که این اتفاق افتاده بلافاصله پیراهن مشکی را پوشید و گفت من دارم می روم و هرچه خانواده گفتند که امروز جای رفتن شما نیست گفتند که نمی توانم بمانم و گویا یک درگیری شده بود وقتی برگشتند زخمی بود.می گفت«وقتی این خط را انتخاب کردم باید همیشه آماده باشم.»

** در این 20 سال زندگی مشترک,شهید چه ویژگی هایی در زندگی داشت؟

به نظر من همه  شهدا یک ویژگی هایی دارند, یعنی واقعاً انتخاب شده هستند. یکی از ویژگی های او این است که بسیار ایثارگر بود, به معنای واقعی!  شاید یک وقت هایی بچه های خودمان را نمی دید و بیشتر به نیازماندان توجه داشت. حتی بعد از شهادتش یکی از اقوامشان می گفت ما روزی که داشتیم پیکرش را تشییع میکردیم, یک خانواده ای آمدند برای تشییع و همینطور اشک می ریختند. دلیلش را پرسیدیم و گفتند که ایشان سال‌هاست که ما را تامین می کنند.

من یادم می آید که یک شبی دختر بزرگم گفت که می شود غذا از بیرون بگیریم خلاصه اصرار کرد و او هم پذیرفت و به من گفت که «بریم غذا بگیریم و بیاوریم» وقتی داشتیم می رفتیم یک آقایی که همسرم را می شناخت گفت «حاجی می شه یک دقیقه بیایی اینجا, یک خانواده ای داره در آب انبار زندگی می کنه» ما وقتی با هم رفتیم و این خانواده را دیدیم و بعد که چقدر او کمک کرد به آن خانواده! یعنی وقتی ما آمدیم خانه این غذا از گلویش پایین نمی رفت و می زد به پیشانی اش و می گفت «ما داریم چگونه زندگی می کنیم و مردم چگونه» گفتم حاجی «ما چگونه زندگی می کنیم ما حتی یک وسیله نقلیه حداقلش هم نداریم» می گفت «نه شما ببینید این خانواده در آب انبار با یک دختر نوجوان چگونه دارد امورات خود را می گذراند» بعد یادم می آید تا زمانی که آن پدر و مادر خانواده زنده بودند هر طوری بود به آنها کمک می کرد. در زندگی هیچ چیز را برای خودش نمی خواست. اگر هم یک رفع و رجوعی برای ما که خانواده اش بودیم می کرد, به صرف وظیفه بود. اصلاً تجملاتی نبود و اگر چیزی هم تهیه می کردند صرف این بود که خانواده راضی و تامین باشند.

سعی می کرد که به ما سخت نگذرد ولی به خودش خیلی سخت می گرفت

سعی می کرد که به ما سخت نگذرد ولی به خودش خیلی سخت می گرفت. یعنی آنطور نبود که بگویم شاید دوستانشان که پروازهای خارجی می رفتند من می دیدم چون با آنها رفت و آمد داشتیم یک سبک دیگری زندگی می کردند ولی او از وقتی که من ازدواج کردم تا وقتی که شهید شد آن مسیری که طی کرد در همان مسیر باقی ماند و به نظر من انتخاب شده بود و خیلی دوری می کردند از اینکه اسمش جایی مطرح باشد.

** چه سالی وارد امنیت پرواز شدند؟

سال 64

** در خصوص مأموریت ها و پروازهایی که داشتند, توضیحی به شما می‌دادند؟

فکر می کنم روال کارشان این بود که تعهد داده بودند که توضیح ندهند. چون جزو نیروهای امنیتی بودند و نباید شناخته می شدند. الان این موضوع بسیار عادی شده است اما آن زمان به این شکل نبود. اوایل فقط من می شنیدم که با یکی از دوستانشان که این کار را معرفی کردند که گاها باید پرواز بروند ولی نه توضیح خاصی نمی دادند ولی رفته رفته دیدیم که دیر وقت می رود و دیر وقت می آید و صبح زود می رود و ما متوجه شدیم. سال 67 که اولین پروازی که سقوط کرد تازه ما آنجا حساسیت کارشان را متوجه شدیم که نگرانی های ما شروع شد.

** علاوه بر پروازهای داخلی, پروازهای خارجی هم می رفتند. بسیاری برای خانواده خود سوغاتی می‌آوردند. برای شما هم سوغاتی می‌آوردند؟ 

دیگران را نمی دانم ولی حاج آقا همه وجودش را برای دیگران می گذاشت تا دیگران را خوشحال کند و سوغاتی می آوردند. او آن اوایل که خارج م رفت کاملا خاطرم هست چمدان های بزرگ می آورد و پر از سوغاتی می‌کرد. از شکلات گرفته تا لباس و کاپشن. بیشتر برای اقوام می‌آورد تا ما. گویا زیارت رفته! می‌گفت:«این برای برادرهایم این برای برادر شما این برای خواهرهایم» می گفتم «حاج آقا الان شما میروید این پول ها را باید بیاورید تا ما به زخم زندگیمان بزنیم» میگفت «خانم اقوام آنقدر با این چیزها خوشحال می شوند  و برای من دعا می کنند»

** به خاطر شغلی که داشتند و اکثراً در مأموریت بودند,در ماه ممکن بود چند روز خانه باشند؟

من همیشه می گویم تاریخ ازدواج ما از 60 تا 80 بود .بیست سال.من بخواهم جمع ببندم شاید بگویم پنج سال ما با هم زندگی نکردیم, یعنی معمولاً منزل نبود. وقتی  می آمد خیلی خسته و کوفته بود و می خوابید و دوباره صبح می رفت . الان من فکر میکنم  نیروها بیشتر شده ولی آن موقع نیروهایشان کمتر بود و پروازهای زیادی می رفتند و این است که ما معمولا نمی دیدمشان. اگر هم بودند و پرواز نمی رفتند جاهای دیگر مشغول بودند و در بسیج و کلاس هایی که  در مسجد داشت, فعالیت می کرد.

** رفتارشان با فرزندان چگونه بود؟

فقط می خواست خدمتگزار باشد. به نظرم جوان های آن موقع با الان خیلی فرق می کنند. آن موقع وقتی خط و مسیری را داشتند سعی‌شان بر این بود که فقط در آن مسیر بروند, اصلا شاید دیگر حاشیه را نمی‌دیدند. خانواده ما از نگاهش در حاشیه بود.  به نظر من البته برای او  یا خیلی از شهدای دیگر فقط یک تکلیف شرعی بود, یعنی آن موقع آن طور نبود که حالا الان است که جوان ها اولویتشان خانواده هایشان است البته بعضی هایشان ولی برای خط و مسیرشان حاضرند یک جاهایی حتی مسائل کاریشان را فدای این کنند که خانواده شان در رفاه باشند ولی من تا آنجایی که یادم می آید زمان جنگ و انقلاب همه اینها همه چیزشان را فدای انقلاب می‌کردند. حتی احساسات و عواطفشان را نادیده می گرفتند. من گاهاً با بچه های کوچک ده روز تنها بودم و ما هم این موضوع را تحمل می کردیم.

** پس شما در اکثر اوقات علاوه بر نقش مادر, نقش پدر را هم ایفا می‌کردید؟

من فکر می کنم که شاید اکثراً ماهایی که همچین زندگی را انتخاب کردیم ,کاره ای نبودیم بلکه ما یک مهره ای بودیم و به نظر من هنوز که هنوز است اعتقادم بر این است که خدا بود که این زندگی ها را جمع کرد و به ما کمک کرد. ما هم شاید خیلی ضعف داشتیم اما خدا کمک کرد. من نمی توانستم هم پدر باشم هم مادر! وقتی ایشان شهید شدند من بچه هایم همه کوچک بودند. بزرگترین بچه من هجده سال داشت  و بچه سه ساله, هفت ساله و  ده ساله داشتم ولی با همه این اوصاف نتوانستم پدر و مادر باشم چون یکجاهایی باید پدر می بودم و یکجاهایی مادر! فقط من دست خدا را در زندگی ام دیدم.

** از فعالیت‌هایشان در بسیج بگویید!

 دقیقا نمی دانم آن موقع سمتشان در بسیج چه بود ولی یادم می آید که آموزش قرآن داشتند. یک فلش کارت هایی داشتند آن موقع  به زبان ساده به بچه ها آموزش قرآن میدادند و همیشه بانی بودند که در منزل هیئت باشد. هیئت های مذهبی و آموزش قرآن برقرار می‌کردند و اهتمام زیادی به برگزاری محافل قرآنی در منزل داشتند.

** برسیم به روز شهادتشان! شما چگونه شهادتشان را متوجه شدید؟

قبل از شهادت همسرم من شبها وقتی می خوابیدم,چون محمد حسینم خیلی کوچک بود هر دفعه که بلند می شدم می دیدم که او  بیدار است.می گفتم شما چرا نمی خوابی؟ می گفت «نمی دانم چرا خوابم نمی برد» همیشه در فکر بود. دقیقا روز اربعین حسینی, ما در منزلمان مراسم داشتیم.

بعد از اینکه مراسم تمام شد برادرانشان با همسرانشان آمدند منزل ما و ما نذری هم پخته بودیم و خوردند. عیسی عادت داشت بیشتر وقت ها موهایش را می تراشید, می گفتن «من اصلا دوست ندارم مو داشته باشم دوست دارم موهامو بتراشم» ، من می گفتم «آخر شما می گویید تابستان گرم است پس زمستان برای چه؟» میگفت «من اینطوری راحت ترهستم» آن روز بعد از اینکه مهمان ها رفتند به من گفت که «خانم اجازه می دهی که من موهامو بتراشم؟» ، گفتم «حاج آقا الان اربعین است و تقریبا ده روز دیگر ماه صفر تمام می شود و دوباره عروسی ها شروع می شود» اما او گفت «حالا اجازه بده من اینکار را انجام بدهم» بعد رفت و موزر را برداشت و دیدم دارد بلند بلند می خندند گفتم «برای چه می خندید» دیدم که موزر روی صفر بوده  و ریش و سبیل را زده بود دقیقا مثل کسی که مُحرم شده بود. البته قبل از آن اقواممان خواب می دیدند و به من می گفتند شما خانواده شهید هستید و خانواده شما شهید می‌دهد.

قبل از شهادت همسرم اقواممان خواب می دیدند و به من می گفتند شما خانواده شهید هستید و خانواده شما شهید می‌دهد

تعبیر ما از این خواب ها آن بود که پسر کوچکمان محمد حسین شهید می شود.حتی یکی از نماینده های حضرت امام هم یک دفعه خواب یکی از دوستان را تعبیر کردند و گفتند پسر کوچکشان شهید می شود ما بیشتر روی ایشان فکر می کردیم.

** چرا فکر می‌کردید پسر کوچکتان شهید می شود؟

زمانی که محمد حسین هنوز به دنیا نیامده بود و من او را باردار بودم, همه در آن زمان خواب می‌دیدند که پرچم های سبز یاحسین در منزلمان زدند و ما با لباس احرام از فرودگاه آمدیم.

** چند نفر این خواب را دیده بودند؟

چندین نفر این خواب را دیدند که نهایتاً یک خانم ساداتی خواب دیدند که من  و شما داریم می رویم شمال. در راه شمال شما میگویید که برویم به دست و صورتمان آبی بزنیم. جلوی رودخانه به من می گویی که من دلم ماهی می خواهد من می آمدم ماهی ها را بگیرم ماهی ها میشدند یا حسین! که پدر این دوست ما نماینده حضرت امام (ره) بود و دوستمان این خواب را برای پدرشان می گویند بعد می گویند که این بچه برای سادات است و بچه خودشان نیست و یک ماهی از پول سادات بگیرید بدهید تا بخورند و این بچه شهید می شود و بعد هر کسی که خواب می دید به این پسرم تعبیر می کردند.

قبل از رفتن به پرواز شهادت, به پسر می‌گفت «باباجان به مادرت بگو امسال تنهایی می رود کربلا!». چند ماه بعد این حرف محقق شد

آن شب که آقا عیسی موهایش را با موزر زد یک دفعه که آمد بیرون من دیدم که انگار کسی که محرم شده یعنی سر و صورت را همه را با صفر زده بود. من عصبانی شدم گفتم «شما چرا این حرکت را میکنید بعد از ماه ربیع ما مراسمی داریم ایشان خندید»  آن زمان خیلی کربلا نمی بردند. در همین حین داشت برنامه کربلا را نشان می داد و آقای احمدزاده گفت که کسانی که پس با القاب حسین دارند ثبت نام کنند, ما قرعه کشی می کنیم و می بریم کربلا. بعد همسرم به محمدحسین نگاه کرد آن موقع محمدحسین سه سالش بود نگاه کرد و خندید و به او گفت «باباجان به مادرت بگو امسال تنهایی می رود کربلا!» گفتم «حاج آقا ما قرار نداشتیم با هم که من تنهایی جایی بروم شما که می گفتید من نمی گذارم بروی مکه و سوریه و کربلا تنها بروی همیشه با هم رفتیم بعدش هم با هم می رویم» گفت «نه من در این سفر با شما نیستم» گفتم شما کجایید؟ چون دلخور بودم کمی هم سرسنگین صحبت می کردم. بعد گفت «محمدحسین جان امسال مادرت تابستان می رود کربلا» این را دوباره تکرار کرد و بعد با او تماس گرفتند گفتند فردا ما یک پروازVIP داریم شما لباس های خوب بپوش و مرتب باش و با وزیر راه می خواهی بروی. به من گفت «شما به کسی نگویی این موضوع را. هیچ کسی نمی داند من این پرواز را می روم» گفتم «باشه!»  ساعت چهار صبح هم رفت مأموریت و  بعد من از صدای دری که کشید و باز کرد بیدار شدم.

** قبل از اینکه بخواهند بروند بیرون بیدار شدید؟

بله بیدار شدم او رفته بود و من دیدم تا نماز صبح خیلی نمانده! اذان صبح را گفتند داشتم نماز می خواندم دیدم تلفن زنگ می زند.

** دلهره نداشتید قبل از اینکه بخواهند بروند؟

من سه ماه بیمار شدم ، قبل از این موضوع، استرس زیادی داشتم به دکتر می گفتم من انگار دلم می ریزد, داروی اعصاب به من می دادند.  حتی یک هفته هم در بیمارستان بستری شدم و سر دردهای شدید داشتم.

** دلیلش را هم نمی دانستید چه بود؟

نه نمی دانستم . بعد یکی از دوستانم که خیلی خانم متدینی بودند به من گفت که خداوند می خواهد یک چیزی به شما بدهد دارد آماده ات می کند! گفتم یعنی چه ؟گفت حالا ببین چه اتفاقی برایت می افتد، ولی دلم من انگار داشت از جا کنده می شد همیشه نگران بودم به تنها چیزی که فکر نمی کردم این موضوع بود. همیشه نگران بچه ها بودم. می گفتم نکند برای بچه ها می خواهد اتفاقی بیفتد؟ بعدکه همسرم رفت و من نماز صبح را خواندم تلفن زنگ زد و من گوشی را برداشتم دیدم خودش است ولی انگار صدایش از ته چاه می آمد. همیشه زنگ می زد ولی  صدایش این‌طور نبود.  گفت «بچه ها را صدا کنید نمازشان قضا نشود ، من ساعت دو از پرواز می آیم. زنگ زدم ماشین بیاد دنبالتان و ببرنتان خانه مادرتان» من  هم گفتم «باشه خداحافظ».

** احساس خاصی آن موقعی که تماس گرفتند نداشتید؟

نه اصلا. در آن زمان من شرایط ویژه روحی پیدا کرده بودم و  به خاطر آن اضطرابی که داشتم خیلی ناآرام بودم به تنها چیزی که فکر نمی کردم این موضوع بود ، کلافه بود نگاه می کردم به ساعت که ساعت دو شود و من بروم منزل مادرم . ساعت دو شد و بچه ها را آماده کردم و به منزل مادرم رفتم. چون من بچه کوچک داشتم تلویزیون را روشن نمی کردم. تلویزیون در حالت بی صدا بود و داشت اخبار می گفت. یک دفعه مادرشان زنگ زدند گفتند که «عیسی رفته پرواز ؟»

گفتم «بله» ، گفتند «گرگان رفته؟» گفتم «بله» ، گفتم «عزیر شما از کجا می دانید چون عیسی گفته بود به هیچ کسی نگوییم» گفت «پروازشان سقوط کرده» گفتم «شما از کجا می دانید؟» بعد دیدم گوشه تصویر تلویزیون عکس یک هواپیما را انداختند. من دیگر کلافه شدم ، بچه ها هم خواب بودند و اشک می ریختم و جیغ می زدم اصلا نمی دانستم چه کار کنم و به چه کسی بگویم و هر چه به اداره شان زنگ می زدم مشغول بود .

یک ماه قبل یک هواپیما ربایی شده بود که از دوستانشان در آن هواپیما بودند البته شهید نشدند جانباز شدند و همیشه نگران آن دوستش بود می‌گفت خیلی بد با چاقو زدنشان . من زنگ می زدم و خط ها مشغول بود تا آزاد شد حالا آن کسی که پشت خط بود نمی دانست که من پشت خط هستم. گوشی دستش بود و به دوست های دیگرش می گفت که بچه ها در پرواز عیسی بوده بعد به من گفت «بله» گفتم «عیسی چه شده؟ چه اتفاقی افتاده؟ گفتند «شما؟» گفتم «من خانمشان هستم» گفتند «هیچی هواپیما ربایی شده و حالا ان شاءالله پیدا می شود مثل هواپیمای قبلی» گفتم «اگر هواپیما ربایی شده همیشه به من می گفت که اگر هواپیما ربایی شود من نمی گذارم هواپیما را از کشور خارج کنند حالا من نمی دانم عملیاتی هست یا نه می گفت من با اسلحه می زنم هواپیما سوراخ شود و سقوط کند همه کشته شوند اما نمی گذارم هواپیما را ببرند» گفتم «اگر هواپیما ربایی شده او به من گفته اینطور پس حتما سقوط کرده!» باز هم به من گفتند «سقوط نکرده» تا دقیقا آن شب هم گذشت و فردا ساعت چهار بعد از ظهر به من نمی گفتند گویا همه می دانستند. برادرانشان همه رفته بودند فرودگاه به آنها گفته بودند پرواز سقوط کرده یعنی ساعت چهار صبح ایشان رفت ساعت هفت صبح پروازشان سقوط کرد بعد از آن از طریق صدا و سیما که حضرت آقا پیام تسلیت دادند ما متوجه شدیم که همه آنها شهید شدند.

** شما پیکرشان را دیدید؟

بله, پیکرشان را دیدم

** سالم بود ؟

صورت و بدنشان سالم بود، البته سه روز در جنگل بودند تا پیدایشان کردند و نسبت به دوستان دیگرشان سالم تر بودند چون سرتیم پرواز بودند و همیشه صندلی های جلو می نشستند. کسانی که روی باک بنزین بودند آنها خیلی سوختگی داشتند و چهره هایشان مشخص نبود.

** در این مدتی که نزدیک 16 سالی می گذرد جای خالی همسرتان را احساس نکردید؟شده مشکلی در زندگی به وجود بیاید و کمکتان کند؟

من عین وجودش را در زندگی خودم همیشه حس کردم. خیلی وقت ها بچه ها دچار مشکلاتی شدند و من دیدم واقعاً معجزه آسا مشکلات حل می شود. گاهی اوقات یک خواسته هایی دارم و یک فشارهایی به من می آید فقط به عکسش نگاه می کنم و از درون دلم می گذرد و می گویم کاش فلان چیز را داشتم و می بینم که سریع آن موضوع مهیا می شود.من خودم تا الان که اینجا نشستم فقط لطف خدا و اهل بیت و واقعا دعاهایشان است که این زندگی پا برجاست وگرنه تربیت پنج بچه شاید فقط در کلام راحت است و من خیلی وقت ها در صحبتی که با دوستان داریم می گویم که سختی فقط یک کلمه است یعنی نه قابل لمس است نه قابل توضیح است.

** آن بحثی که گفتند شما کربلا می روید محقق شد؟

بله

** در همان قرعه کشی برنده شدید؟

نه در قرعه کشی برنده نشدیم وقتی ایشان شهید شدند به عنوان هدیه همسرهای شهدای این حادثه را به کربلا فرستادند.

** آنجا احساس می‌کردید که شهید حضور دارد؟

من این را واقعا می گویم. شاید یک وقت هایی خودم در تلویزیون نگاه می کردم همسران شهدا صحبت می‌کردند, می گفتم این ها غلو می کنند. ولی من این را بارها و بارها در ثانیه ثانیه زندگی خودم دیدم و اینکه همه جا همراه من هست. تا آن سالی که تنها رفتم کربلا هیچ وقت تنهایی هیچ جا نمی رفتم و او آنقدر در بحث خانواده مستبد بود, می گفت حق نداری تنهایی بروی بیرون خرید! برای خود من غیرقابل تصور بود که تنها می خواهم بروم یک سفر آن هم کربلا.

من آنجا سخت مریض شدم. آنجا آنی از فکرش خارج نمی شدم و می دیدم که ثانیه به ثانیه که کمکمان هست. همین الان وقتی برای دخترم خواستگار می آید به عکسش نگاه می کنم و می فهمم که او راضی هست از این موضوع یا ناراضی ! شاید خیلی بعضی ها فکر می کنند ما این ها را در کلام می گوییم ولی اگر این شرایط را ما نداشتیم من فکر میکنم خیلی جاها من کم می آوردم و یک وقت هایی مشکلات به قدری به من فشار می آورد که اصلا نمی دانم چه تصمیمی باید بگیرم و بعد آنجاست که از خودش می خواهم می گویم اگر شما صلاح می دانید این اتفاق بیفتد.

سادگی, صداقت و محبتی که به خانواده داشت باعث رسیدنش به درجه شهادت شد

گاهی اوقات که دچار مشکلات اقتصادی می شوم یک دفعه به عکسش نگاه کردم و مشکلم حل شد. مثلا شب عید است و با حقوق یک حقوق بنیاد شهید و این تعداد بچه پولی ندارم که بروم مبل یا فرشی تهیه کنم, خدا شاهد است مبل و فرش آمد در منزل من بدون اینکه من هزار تومان هزینه کنم خودم! خریدم ولی یک طوری خریدم که اصلا متوجه نشدم, یعنی طوری جور شد و به من معرفی کردند بعد برای بعضی ها جای تعجب است شاید بچه هایم یک وقت هایی تعجب می کنند از این کارهایی که من انجام می دهم ولی واقعاً یک کارهایی دست خودم نیست یعنی یک دفعه یک مسیری باز می شود بدون اینکه من راجع به آن فکر کرده باشد یا اینکه برنامه ای داشته باشم. البته خود خدا و اهل بیت علیهم السلام لطف دارند.  من خیلی وقت ها روزهای جمعه که می شود می گویم آقا شما ولی ما هستید ولی می دانم دعای خودش هم هست!

** همه شهدا یک ویژگی خاصی داشتند که به این مقام رسیدند.به نظر شما شهید یعقوبیان فرد چه ویژگی داشتند که به مقام شهادت رسید؟

من فکر می کنم سادگی و صداقت و محبتی که به خانواده داشت باعث رسیدن به این درجه شد. شاید محبتش را زبانی هیچ وقت بیان نمی کرد مثل خیلی از مردها که شاید چاپلوسانه بخواهند حتی غلو کنند که یک جایگاهی در خانواده اصلا اینطوری نبود ولی دلسوز بود. من یادم می آید که میخواستیم اثاث کشی کنیم و منزلمان طبقه سوم بود. او پابرهنه این پله ها را می دوید و میگفت «خانم شما دست نزن خانم شما نمی خواهد کاری کنید!» شاید آن عطوفت و مهر و محبتی که الان جوان ها از آن تعریف می کنند آن طور نبود یعنی یک مرد بسیار خشن و سرسخت و  اخمالو که شاید خیلی ها نمی پسندند! ولی قلبا مرد مهربانی بود و خیلی مرد بود ما یک وقتی مرد را به جنسیت می بینیم ولی من مردانگی را از ایشان دیدم یعنی دوستانی داشتند بیکار بودند ایشان زندگی آنها را تامین می کردند.

خاطرم هست چندین سال قبل از شهادتش در یکی از پروازهایشان یک حاج آقایی که خیلی اهل خیر بودند با ایشان آشنا شدند و و آن آقا گفتند من دوست دارم به شما یک هدیه بدهم و یک روزی رفتند که ببینند آن هدیه چیست فکر می کردن سفر مشهدی یا چیزی باشد. خیلی علاقه بی حد و حسابی به آقا امام رضا (ع) داشتند هر وقت دلشان می گرفت می گفت «خانم من می روم مشهد» یک روز آمد منزل و گفت که «من رفتم پیش این حاج آقا ایشان دوست داشتند به من پنجاه هزار تومان هدیه بدهند من نمی گرفتم گفتم برای چه گفت من دوست دارم می بینم تو جوان اینطوری هستی و من خوشم آمد» من خیلی ذوق کردم چون ما هیچ وقت نه پس اندازی داشتیم نه پولی جمع می کردیم و نه چیزی خاصی می خرید. یک زندگی خیلی معمولی! من ذوق کردم گفتم «حالا با این پول چه بخریم؟»، گفت «نه خانم این پول فقط مال ما نیست یک سوم مال شماست و بقیه اش مال خانواده هاست» همان موقع رفتند یک فرشی برای یک خانواده خریدند که آن خانواده روی موکت زندگی می کردند فرش را خریدند و در منزل آن خانواده انداختند.

همسرم که در امنیت پرواز بودند شاید از شهدای جنگ خیلی بیشتر از خودش مایه گذاشت و تمام هدفش حفظ آرمان های انقلاب و حفظ جمهوری اسلامی بود

** در پایان اگر نکته ای است, استفاده می‌کنیم!

این شهدا همگی یک هدفی داشتند از این که در مسیرها رفتند و در این مسیرها ماندند و در این مسیر شهید شدند. متاسفانه الان در جامعه فعلی ما به تنها چیزی که توجه نمی شود مسیر و خط مشی شهداست, یعنی شاید فقط یک اسمی از شهید است و باید به این موضوع خیلی توجه شود که آن فرهنگ شهدایی که آنها مدنظرشان بود تقریباً از بین رفته و من فکر می کنم همه کسانی که رسانه ای هستند وظیفه ویژه ای دارند برای زنده نگه داشتن یا شهدا خط و مسیر شهدا و اینکه چه اهدافی داشتند که از همه چیز خود گذشتند. همسرم در زمان جنگ شهید نشد ولی من می توانم بگویم که همسرم که در امنیت پرواز بودند شاید از شهدای جنگ خیلی بیشتر از خودش مایه گذاشت و تمام هدفش حفظ آرمان های انقلاب و حفظ جمهوری اسلامی بود و ما این را هرگز نباید فراموش کنیم که اینها آرمان و اهدافی داشتند که در این راه رفتند.