سرویس جنگ نرم مشرق - اغتشاشات چندروزه اوایل دی‌ماه ۹۶ اگرچه با پاسخ قاطع مردم طی روزهای اخیر مواجه شد[۱]، اما بر خلاف حتی خود اغتشاشگران، حامیان خارجی آن‌ها هنوز نتوانسته‌اند خاموش شدن آتش این فتنه را باور کنند. رسانه‌های غربی[۲] و به خصوص آمریکایی هم‌چنان اخبار داخلی ایران را با هیجان مخابره می‌کنند و تلاش دارند کلیدواژه «اعتراضات ایران[۳]» را در صدر اخبار بین‌المللی نگه دارند[۴]. دولت آمریکا نیز تا جایی در حمایت از اغتشاشگران پیش رفته که حتی صدای اروپایی‌ها را هم درآورده است.

جلسه اضطراری روز جمعه (۱۵ دی‌ماه ۹۶) شورای امنیت سازمان ملل برای بررسی اعتراضات در ایران که به درخواست آمریکا تشکیل شده بود، به جای جلسه‌ای برای محکوم کردن ایران، به جلسه‌ای برای محکوم کردن آمریکا تبدیل شد[۵]. نمایندگان شرکت‌کننده در این جلسه، از جمله برخی سفرای اروپایی[۶]، نه تنها در محکوم کردن ایران با دولت ترامپ همراه نشدند، بلکه واشینگتن را به دخالت در امور داخلی ایران متهم کردند[۷]. سه عضو دائم شورای امنیت، یعنی چین، روسیه و فرانسه از جمله معترضان به اقدام آمریکا در تشکیل جلسه اضطراری و همین‌طور اظهارات «نیکی هیلی» نماینده کاخ سفید در سازمان ملل بودند.

هیلی در حالی که طی اظهارات خود در ابتدای این جلسه، از اعتراضات در ایران حمایت و اقدام دولت این کشور در مقابله با معترضان را محکوم کرد که پیش از آغاز جلسه، «واسیلی نبنزیا» نماینده روسیه در سازمان ملل با اتخاذ موضعی تند و صریح، آمریکا را به «دخالت بی‌شرمانه در امور داخلی ایران» و توسل به دست‌آویز حقوق بشری برای تشکیل این جلسه و در سخنرانی اصلی خود نیز دولت ترامپ را به تلاش برای تضعیف توافق هسته‌ای به بهانه‌های حقوق بشری متهم کرد[۸].

با این وجود، تنها روسیه و چین نبودند که از دخالت آمریکا در امور داخلی ایران انتقاد نمودند. «فرانسوا دلاتره» نماینده فرانسه در سازمان ملل نیز که انتظار می‌رفت موضع واشینگتن را بی‌چون‌وچرا تأیید کند، خاطرنشان کرد که چون اعتراضات در ایران تهدیدی برای صلح و امنیت بین‌المللی محسوب نمی‌شوند، بررسی این مسئله در شورای امنیت نیز توجیهی ندارد و «ما باید از هر اقدامی در جهت بهره‌برداری شخصی از این بحران برحذر باشیم، چراکه چنین اقدامی می‌تواند پیامدی دقیقاً عکس آن‌چه که مدنظر است را در پی داشته باشد.»

پایگاه اینترنتی آمریکایی «ماه آلاباما[۹]» طی گزارش‌هایی به موضوع نقش آمریکا در اغتشاشات اخیر ایران پرداخته و این اتفاقات را پروژه تغییر نظام آمریکا علیه جمهوری اسلامی می‌داند. این پایگاه ابتدا توضیح می‌دهد که چگونه طی اغتشاشات اخیر در ایران، «عوامل تغییر نظام، اعتراضات اقتصادی را ربودند[۱۰]» و سپس شواهدی را بررسی می‌کند که اثبات می‌کند چگونه «حمایت زودهنگام آمریکا از شورشگران نشان‌دهنده طرحی بزرگ‌تر است[۱۱]» و به‌رغم فروکش کردن اغتشاشات، اکنون «آمریکا فاز بعدی را آماده می‌کند[۱۲].»

مشرق قصد دارد گزارش‌های پایگاه ماه آلاباما را در قالب دو گزارش در اختیار مخاطبان محترم قرار دهد. بخش اول از این دو گزارش را می‌توانید از این‌جا بخوانید. آن‌چه در ادامه می‌خوانید بخش دوم از این مجموعه گزارش است. تمام مطالب و ادعاهای مطرح شده در این گزارش مورد تایید مشرق و همچنین نافی بسترهای داخلی ناآرامی‌های اخیر نیست و صرفا جهت استفاده نخبگان و آگاهی مخاطبان از تحلیل‌های پیرامون حوادث اخیر منتشر می‌شود.

سیر تکراری یک توطئه خارجی

اعضای اصلی دولت ترامپ، طرفدار سیاست «تغییر نظام» توسط «نیروهای طرفدار دموکراسی» در ایران هستند.دولت ترامپ بر خلاف دولت اوباما که عموماً در پشت پرده به دنبال سیاست «تغییر صلح‌آمیز نظام» در ایران بود[۱۳]، علناً از تغییر نظام در ایران سخن می‌گوید. این تغییر آشکار مواضع واشینگتن تا اندازه زیادی پیامد روی کار آمدن دولت ترامپ و انتخاب افرادی به عنوان مشاوران و اعضای تیم امنیت ملی این دولت است که سیاست تغییر نظام را راه‌حل چالش ایران می‌دانند. چنان‌که پایگاه ماه آلاباما می‌نویسد: «اعضای اصلی دولت ترامپ، طرف‌دار سیاست «تغییر نظام» توسط «نیروهای طرف‌دار دموکراسی» در ایران هستند. هم‌چنین کاخ سفید و نتانیاهو در زمینه استراتژی مقابله با ایران به توافق رسیده‌اند. چند هفته پس از این توافق، اعتراضات هماهنگ‌شده اقتصادی در ایران آغاز می‌شود و ماهیت آن‌ها خیلی زود توسط گروه‌های کوچک اما بسیار فعال متشکل از عوامل تغییر نظام در ایران تغییر می‌کند. از سوی دیگر، گروهی از تروریست‌های تبعیدی از ایران که به همکاری با جاسوسان اسرائیلی برای ترور دانشمندان هسته‌ای این کشور و هم‌چنین داشتن سلول‌های عملیاتی در ایران مشهور هستند، از همان اوایل اعتراضات، نقش پررنگی در آن‌ها ایفا می‌کنند.»

نویسنده در ادامه به حضور گروه کوچک شورشی در میان معترضانی اشاره می‌کند که احتمالاً نگرانی و خواسته‌های مشروع اقتصادی دارند و ادامه می‌دهد: «رسانه‌های غربی با همان شبه‌انسان‌دوستی لیبرال‌شان و فریادهای نگرانی‌شان وارد ماجرا می‌شوند. وقتی پلیس ایران تلاش می‌کند تا آشوبگرانی را دستگیر کند که دست به تخریبگری زده‌اند، رسانه‌ها فریاد می‌زنند: «وحشیگری!» خیلی زود یک «شهید»، ساخته و تبدیل به نماد می‌شود. شایعاتی درباره سانسور و سرکوب مطرح می‌شود. اخبار جعلی از همه جا سربرمی‌آورد و صدها حساب کاربری ساختگی در توئیتر و فیس‌بوک، ناگهان «ایرانی» می‌شوند و از «صحنه» دفاترشان در «لنگلی» [دفتر سی.آی.ای CIA و نه درون ایران] گزارش تهیه می‌کنند.»

«ماه آلاباما» اعتراضات در ایران را از این جهت پیچیده می‌داند که از یک سو، نگرانی‌های اقتصادی در این کشور موجه هستند و حتی رهبر ایران نیز بر این نگرانی‌ها صحه گذاشته است، اما شورش‌های خیابانی طبیعتاً باید متوقف شوند چراکه ممکن است اوضاع از کنترل خارج شود و عوامل تحت حمایت خارجی اقدام به تیراندازی به سوی مردم کنند، چراکه «موساد و مجاهدین خلق، ابایی از کشتار کور مردم ندارند.» در ادامه می‌خوانیم: «با این حال، جمهوری اسلامی در بخش‌های وسیعی از جامعه ایران، از حمایت واقعی برخوردار است. سازمان‌های بزرگ مدنی‌ در این کشور وجود دارند که از دولت حمایت می‌کنند؛ نه در همه موارد، بلکه در چارچوب کلی. اکثر ایرانی‌ها، ملی‌گرایانی مغرور و سربلند هستند و ایجاد اختلاف میان آن‌ها دشوار خواهد بود.» نویسنده می‌نویسد: «اگر نقشه اخیر غربی‌ها، واقعاً تلاش برای «تغییر نظام» باشد، من معتقدم و پیش‌بینی می‌کنم که این نقشه شکست خواهد خورد.»

باز هم «آواز» آمریکایی براندازی در ایران

انقلاب رنگی در ایران شانس کمی برای موفقیت دارد، اما می‌تواند بهانه‌ای برای اِعمال تحریم‌های بیش‌تر و دیگر اقدامات ضدایرانی باشد.این پایگاه در گزارش دوم خود (مورخ یک‌شنبه ۱۰ دی‌ماه ۹۶) با موضوع اعتراضات در ایران، به شکل مفصل‌تر موضوع سیاست تغییر نظام آمریکا در قبال ایران را بررسی می‌کند. نویسنده این گزارش تأکید دارد: «انقلاب رنگی یا شورش در ایران، شانس کمی برای موفقیت دارد، اما حتی این تلاش‌ها با شکست هم مواجه شود، باز هم می‌تواند بهانه‌ای برای اِعمال تحریم‌های بیش‌تر و دیگر اقدامات ضدایرانی باشد. بنابراین حوادث کنونی تنها بخشی از یک طرح بسیار بزرگ‌تر هستند.»

این کارشناس آمریکایی با اشاره به تصور اشتباه غربی‌ها از جناح‌های سیاسی درون ایران، اشاره می‌کند که در ایران، «محافظه‌کارها یا اصول‌گراها» در میان مردم روستایی و بخش‌های محروم‌تر کشور محبوب هستند و آخرین رئیس‌جمهور نزدیک به این جناح نیز محمود احمدی‌نژاد بود که طرح یارانه نقدی را راه‌اندازی کرد. از سوی دیگر، «حسن روحانی، رئیس‌جمهور کنونی ایران، عضو جناح اصلاح‌طلب است. طرفداران او تاجران و بخش‌های ثروتمندتر جامعه هستند. وی از نظر فرهنگی (نسبتاً) ترقی‌طلب است، اما سیاست‌های اقتصادی‌اش نولیبرال هستند.» نویسنده در ادامه، اعتراضات اخیر در ایران[۱۴] (پیش از ربوده شدن توسط عوامل تغییر نظام) را واکنش مردم به همین سیاست‌های اقتصادی و تصمیم روحانی برای محدودتر کردن یارانه‌های نقدی می‌داند[۱۵].

این پایگاه این‌گونه نتیجه‌گیری می‌کند که شعارهای عده‌ای معدود علیه نظام جمهوری اسلامی و سیاست‌های منطقه‌ای ایران از جمله در قبال سوریه، فلسطین و لبنان، نشان می‌دهد که اعتراضات اقتصادی مردم این کشور توسط گروه‌های خاصی ربوده شده‌اند که به هیچ عنوان نماینده اکثریت جمعیت ۸۰ میلیونی ایران نیستند، چراکه نظرسنجی‌های اخیر از مردم ایران، از حمایت روبه‌افزایش اکثریت آن‌ها از سیاست خارجی کشورشان خبر می‌دهد[۱۶].

«آواز»، سازمان رَند و دیده‌بان حقوق بشر از جمله نهادهایی بودند که حمایتشان از اغتشاشگران، ماهیت واقعی این افراد را نشان می‌دهد.کارشناس این پایگاه تحلیلی توضیح می‌دهد: «گروه‌های کوچکی که اعتراضات علیه سیاست‌های اقتصادی روحانی را ربودند، توسط همان مظنونان همیشگی و عاملان عملیات‌های نفوذ آمریکا به شدت حمایت شدند. «آواز[۱۷]» (گزارش مشرق را از این‌جا بخوانید)، سازمان رَند[۱۸]، دیده‌بان حقوق بشر و سازمان‌های آمریکایی دیگر، بلافاصله به جمع هواداران اغتشاشات در ایران پیوستند. از جمله، «کنث رأس» رئیس دیده‌بان حقوق بشر، با انتشار تصویری از گردهمایی طرف‌داران دولت در ایران در توئیت خود [که اکنون پاک شده است]، تلاش کرد تا این تصویر را به تجمع اغتشاشگران نسبت دهد[۱۹].»

«آیت‌الله مایک» و «مرکز مأموریت ایران» در سیا

واشینگتن در اجرای انقلاب مخملی و «جنبش سبز» در سال ۸۸ شکست خورد؛ و این‌بار «انقلاب مخملی» و «تحریک شورش» را با هم ترکیب کرده است.ماه آلاباما در تشریح طرح‌های قدیمی و جدید آمریکا برای تغییر نظام در ایران، یادآور می‌شود که اندیشکده تأثیرگذار بروکینگز ماه ژوئن سال ۲۰۰۹، دستورالعمل[۲۰] سرنگون کردن[۲۱] دولت ایران یا روی کار آوردن یک دست‌نشانده آمریکایی در این کشور را در قالب گزارشی تحت عنوان «کدام راه به پارس؟ گزینه‌هایی برای یک استراتژی جدید آمریکایی در قبال ایران[۲۲]» به قلم «سوزان مالونی» از شناخته‌شده‌ترین و ضدایرانی‌ترین کارشناسان آمریکایی، در چهار بخش «عقب‌راندن تهران: گزینه‌های دیپلماتیک»، «خلع‌ سلاح تهران: گزینه‌های نظامی»، «سرنگونی تهران: تغییر نظام» و «بازداشتن تهران: مهار» منتشر کرد. به طور خاص، بخش سوم از این گزارش که به گزینه تغییر نظام می‌پرداخت، شامل بخش‌های «انقلاب مخملی: حمایت از قیام مردمی»، «تحریک یک شورش: حمایت از اقلیت‌ها و گروه‌های معارض ایرانی» و «کودتا: حمایت از یک اقدام نظامی علیه نظام» می‌شد.

سی.آی.ای CIA «مرکز عملیات ایران» را برای جاسوسی از جمهوری اسلامی ایجاد کرد و تهران اکنون اولویت بالاتری برای جاسوسان دولت ترامپ دارد.نویسنده «جنبش سبز» را «انقلاب رنگی» مخملی شکست‌خورده آمریکا[۲۳] در سال ۲۰۰۹ (۱۳۸۸) می‌داند و معتقد است آن‌چه این‌بار در ایران شاهد آن هستیم، ترکیبی از «انقلاب مخملی» و «تحریک یک شورش» است؛ چیزی شبیه به سیاست آمریکا در قبال لیبی و سوریه. وی هم‌چنین به نقل از وال‌استریت‌ژورنال خاطرنشان می‌کند که سیا نیز اخیر یک گروه عملیات‌های ویژه را برای طراحی این‌گونه حملات علیه ایران راه‌اندازی کرده است. به گزارش ماه ژوئن سال ۲۰۱۷ این روزنامه آمریکایی، تحت عنوان «سیا مرکز عملیات جدیدی را با هدف تشدید حملات علیه ایران ایجاد می‌کند»: «مقامات آمریکایی می‌گویند سازمان اطلاعات مرکزی، سازمانی را با تمرکز انحصاری روی جمع‌آوری و تجزیه و تحلیل اطلاعات در مورد ایران ایجاد کرده است، که نشان می‌دهد دولت ترامپ تصمیم دارد تا این کشور را به اولویت بالاتری برای جاسوسان آمریکایی تبدیل کند. «مرکز مأموریت ایران» تحلیلگران، پرسنل عملیاتی و متخصصانی را از سراسر سی.آی.ای CIA گردهم می‌آورد تا بتواند تمام ظرفیت‌های این سازمان، از جمله فعالیت‌های مخفی، را علیه ایران به خدمت بگیرد[۲۴].»

شواهد نشان می‌دهد «آیت‌الله مایک» رئیس «مرکز عملیات ایران» در CIA، یکی از عوامل مهم در پشت اغتشاشات اخیر در ایران بوده است.رئیس این دفتر جدید نیز یکی از سرشناس‌ترین و بی‌رحم‌ترین افسران سی.آی.ای CIA است: «پومپئو [رئیس CIA] برای رهبری این گروه جدید، «مایکل دی‌آندریا» افسر کارکشته اطلاعاتی CIA را انتخاب کرد؛ فردی که اخیراً رهبری برنامه حملات مرگ‌بار پهپادی این آژانس را نیز به عهده داشته و همکارانش او را عامل موفقیت‌های آمریکا علیه القاعده می‌دانند.» چنان‌که وال‌استریت‌ژورنال گزارش می‌دهد: «همکاران آقای دی‌آندریا، مدیر سابق مرکز مبارزه با تروریسم CIA، او را مدیری سخت‌گیر، اما مؤثر می‌دانند. وی که مسلمان شده است، ساعت‌های زیادی از روز را کار می‌کند. برخی از مقامات آمریکا درباره آن‌چه که «موضع تهاجمی دی‌آندریا نسبت به ایران» توصیف می‌کنند، ابراز نگرانی کرده‌اند.»

مایکل دی‌آندریا مشهور به «آیت‌الله مایک[۲۵]» نه تنها در شکل‌گیری حوادث ۱۱ سپتامبر، برنامه شکنجه CIA و عملیات‌های ترور پهپادی آمریکا در پاکستان و افغانستان نقش داشت، بلکه گفته می‌شود مغز متفکر همکاری واشینگتن با وهابی‌های افراطی در لیبی، عراق و سوریه نیز هست. اکنون اسناد جدید نشان می‌دهد[۲۶] دست دی‌آندریا با کمی تحقیق از پشت اغتشاشات در ایران نیز بیرون خواهد زد[۲۷].

تاکتیک‌های میدانی برای دامن زدن به اغتشاشات

ماه آلاباما به عملیات‌های دیگری هم اشاره می‌کند که تحت حمایت محور آمریکایی-صهیونیستی و برای دامن زدن به اغتشاشات در ایران شکل گرفته‌اند. از جمله این عملیات‌ها را می‌توان ادعای گروهک تروریستی انصارالفرقان مبنی بر «انفجار یک خط لوله بزرگ نفتی در منطقه امیدیه در اهواز[۲۸]» در روز شنبه (۹ دی‌ماه ۹۶) دانست. نویسنده، به نقل از «مرکز مبارزه با تروریسم» وابسته به ارتش آمریکا خاطرنشان می‌کند که انصارالفرقان بعد از متلاشی شدن گروهک تروریستی جندالله از بازمانده‌های آن تشکیل شد[۲۹] و چنان‌که مجله فارن‌پالسی می‌نویسد، تحت نفوذ عوامل خارجی قرار دارد.

«مارک پری» کارشناس آمریکایی فارن‌پالسی سال ۲۰۱۲ گزارش داده بود که «برخی یادداشت‌های CIA نشان می‌دهد که چگونه عوامل موساد خود را جاسوسان آمریکایی جا زده‌اند تا اعضای سازمان تروریستی جندالله را استخدام و از آن‌ها برای مبارزه مخفیانه خود علیه ایران استفاده کنند.» به اعتقاد نویسنده ماه آلاباما، تعجبی ندارد که تروریست‌های جندالله که اکنون در قالب گروهک انصارالفرقان فعالیت می‌کنند، هم‌زمان با عملیات مشترک CIA و موساد با هدف سرنگون کردن دولت ایران[۳۰]، بار دیگر با سازمان جاسوسی رژیم صهیونیستی همکاری کرده باشند تا به زیرساخت‌های اقتصادی ایران ضربه وارد کنند؛ نقشه‌ای که باز هم اثبات می‌کند طرحی گسترده‌تر و کاملاً سازمان‌یافته پشت اغتشاشات اخیر در ایران وجود دارد.

در ادامه گزارش اشاره می‌شود که برخی گروه‌های ۲۰ تا ۵۰ نفری روز شنبه (۹ دی‌ماه ۹۶) در شهرهای مختلف ایران اقدام به خراب‌کاری در خیابان‌ها، از جمله شکستن شیشه‌ها و به آتش کشیدن سطل‌های زباله، کردند. نویسنده سپس اشاره می‌کند که فیلم‌های کوتاهی از این اقدامات بلافاصله در شبکه‌های اجتماعی پخش شد، اما نکته قابل‌توجه، بزرگ‌نمایی در توصیف این فیلم‌ها بود. به عنوان نمونه، فیلم «به آتش کشیده شدن دفاتر دولتی در اهواز به دست معترضان» صرفاً یک سطل زباله را نشان می‌داد که آتش گرفته بود؛ یا «شلیک گلوله‌های جنگی توسط پلیس به معترضان» صرفاً شکسته شدن شیشه‌های یک ساختمان توسط معترضان را نشان می‌دهد.

کارشناس ماه آلاباما اقدام این گروه‌ها و سپس انتشار تصاویر آن‌ها با پیام‌های هدف‌دار را اقدامی «به وضوح هماهنگ‌شده» توصیف می‌کند و توضیح می‌دهد که دولت ایران بعد از درخواست از مدیر تلگرام برای بستن کانالی که معترضان را به پرتاب «کوکتل مولوتف» به ساختمان‌های دولتی تشویق می‌کرد، متوجه شد که چندین کانال دیگر به جای کانال قبلی ایجاد شده‌اند و پیام‌های مشابهی را مخابره می‌کنند؛ در این شرایط، راه دیگری برای دولت ایران باقی نمی‌ماند جز این‌که یا این کانال‌های تلگرامی را ببندد یا تلگرام را به کلی مسدود نماید تا مانع از سازمان‌دهی چنین اقدامات تخریبگرانه‌ای شود.

فاز بعدی «تغییر نظام» در دستورکار واشینگتن

ماه آلاباما انتهای گزارش دوم و گزارش سوم خود را به تشریح این موضوع اختصاص می‌دهد که فاز بعدی سیاست تغییر نظام آمریکا علیه ایران چیست. این پایگاه اینترنتی می‌نویسد: «آن دسته از سیاستمداران آمریکایی که خواستار «بمباران، بمباران، بمباران» ایران شده (جان مک‌کین[۳۱]) یا این کشور را تهدید به جنگ کرده بودند (هیلاری کلینتون[۳۲])، اکنون بیانیه‌هایی را در حمایت از «مردم ایران» (در واقع، شورشگران خیابانی) منتشر می‌کنند. این دوروها همان‌هایی هستند که تلاش می‌کنند با اِعمال تحریم‌های بیش‌تر و بیش‌تر، مردم ایران را فلج کنند.» از سوی دیگر، «دونالد ترامپ[۳۳] و سخن‌گوی وزارت خارجه او[۳۴] هم در حمایت از «معترضان صلح‌طلبی» بیانیه صادر می‌کنند که شهرهایشان را در سرتاسر ایران تخریب می‌کنند، چون می‌خواهند «نظام ایران به حقوق بشر بنیادین آن‌ها احترام بگذارد.» همه این‌ها نشان می‌دهد نگرانی‌های ادعایی آمریکایی‌ها درباره مردم ایران، مزخرف [و دروغ] است.»

این پایگاه اینترنتی آمریکایی هم‌چنین به یادداشتی اشاره می‌کند که اخیراً منتشر شده و به وزیر خارجه ترامپ توصیه می‌کند: «آمریکا باید از حقوق بشر به عنوان یک چماق علیه دشمنانی مانند ایران، چین و کره شمالی استفاده کند و در عین حال، چشم خود را روی اقدامات متحدان سرکوبگر خود مانند فیلیپین، مصر و عربستان ببندد[۳۵].» گزارش مجله پولیتیکو حاکی از آن است که «برایان هوک» مشاور سیاستی تیلرسون در توجیه این توصیه عجیب خود نیز توضیح داده که «باید با متحدان، به شکلی متفاوت (و بهتر) از دشمنان رفتار کرد، چراکه در غیر این صورت، دشمنان ما بیش‌تر و متحدان‌مان کم‌تر خواهند شد.»

کارشناس ماه آلاباما با طرح این سؤال که چرا آمریکایی‌ها به‌رغم آن‌که می‌دانند حمایت‌شان از هر اعتراضی در ایران، نتیجه معکوس برای آن اعتراض خواهد داشت، باز هم از اغتشاشات در ایران حمایت می‌کنند، می‌نویسد: «نقشه، ممکن است سرنگونی بلافاصله حکومت ایران نباشد، بلکه صرفاً تحریک یک واکنش شدید از سوی دولت این کشور علیه عملیات‌های ستیزه‌جویانه در خاکش باشد.» سوزان مالونی در تأیید این نظریه می‌نویسد: «مسئله این است: صرف‌نظر از این‌که آمریکا درباره این اعتراضات چه چیزی بگوید یا نگوید، واقعیت این است که (همان‌طور که رئیس‌جمهور هم توئیت کرد)، جهان دارد می‌بیند در ایران چه اتفاقاتی دارد رخ می‌دهد. چگونگی واکنش تهران به اعتراضات کنونی، رابطه‌اش با جهان را شکل خواهد داد؛ چنان‌که در سال ۲۰۰۹ این‌گونه بود[۳۶].»

هدف آمریکا، تغییر خشونت‌آمیز نظام در ایران نیست، بلکه منزوی کردن این کشور از طریق همراه کردن اروپایی‌ها با خود است.ماه آلاباما توضیح می‌دهد که واکنش دولت ایران به اعتراضات اخیر، می‌تواند دست‌آویزی برای آمریکایی‌ها باشد تا تحریم‌های جدید علیه ایران وضع کنند و به طور خاص، اروپایی‌ها را نیز با خود همراه نمایند. این سناریو در قالب همان طرح بزرگ‌تر قابل تعریف است که هدف نهایی آن، فلج کردن ایران و بالاتر بردن سطح تنش‌ها میان این کشور و غرب است. توضیحات بیش‌تر در این‌باره، در سومین گزارش ماه آلاباما آمده است. جایی که کارشناس این پایگاه، پس از اشاره به کاهش حجم تجمع‌ها در ایران، بار دیگر تأکید می‌کند که هدف آمریکا، تغییر نظام در ایران با استفاده از شیوه خشونت‌طلبانه نیست، بلکه به انزوا کشاندن ایران از طریق همراه کردن اروپایی‌ها با واشینگتن است.

این کارشناس آمریکایی گزارش واشینگتن‌پست را تأییدی بر این نظریه می‌داند و به نقل از این روزنامه آمریکایی در گزارشی تحت عنوان «معترضان در ایران به کمک واقعی از جانب واشینگتن نیاز دارند» می‌نویسد: «حتی اگر نظام ایران به خشونت هم متوسل شود، باز هم واکنش بین‌المللی باید روی انزوای دیپلماتیک تهران متمرکز باشد. کشورهای اروپایی و آسیایی باید روابط دیپلماتیک خود با ایران را کاهش دهند و مشارکت این کشور در انجمن‌های بین‌المللی را تقلیل دهند. تحریم‌ها هم شاید در این واکنش نقش داشته باشند[۳۷].»

ماه آلاباما در انتهای مجموعه گزارش‌های خود یادآور می‌شود که شورش‌هایی در این سطح به هیچ عنوان نمی‌توانند جمهوری اسلامی را به خطر بیندازند، حتی اگر برخی از شورشگران دست به سلاح ببرند. مردم ایران با این نوع خشونت‌ها مخالف هستند و دولت این کشور هم هنوز از ظرفیت‌های متعدد خود برای مقابله با این شورش‌ها استفاده نکرده است. مردم ایران از زمانی که حکومت شاه را برکنار کردند، دائماً با دشمنی‌های آمریکا و انگلیس مواجه بوده‌اند. اگرچه سطح این دشمنی‌ها کم و زیاد شده است، اما اصل آن هیچ‌گاه از بین نرفته است. اخیراً دولت ترامپ جلسه‌ای اضطراری را در سازمان ملل تشکیل داد که با توجه به حجم اعتراضات در ایران و مقایسه آن با قتل‌های روزانه دولت آمریکا و متحدانش در یمن، سوریه و فلسطین، اقدامی خنده‌دار محسوب می‌شود. با این وجود، آن‌چه در ایران دارد رخ می‌دهد، بخش کوچکی از یک استراتژی بزرگ‌تر ضدایرانی است که هنوز ابعاد کامل آن آشکار نشده است؛ استراتژی‌ای که ترامپ آن را «تغییر در ایران» توصیف می‌کند[۳۸].