سرویس سیاست مشرق - قرآن کتاب هدایت و اصلاح انسان است. عقایدی که قرآن به انسان آموزش می‌دهد برای عمل واصلاح زندگی دنیا و آخرت انسان است و قرار نیست اعتقادات اسلامی مجموعه‌ای از عقاید مجزا و بی‌ربط به عمل باشد. معلم قرآن ما حضرت آیت الله خامنه‌ای در درس‌های قرآن خود به این نکته‌ی مهم قرآنی توجه خاصی داشته و دارند و به طور معمول آنچه ایشان در تدبرها و تفسیرهای قرآنی خود بیان می‌کنند، برای استفاده‌ی علمی و عملی در زندگی فردی و اجتماعی ما و حرکت به سمت سعادت دنیا و آخرت است. ایشان در این باره خاطر نشان کرده‌اند:

«اعتقاد در منطق اسلام باید منشأ عمل باشد، چون ما در محدوده‌ی اعتقادات اساسی اسلام، اعتقادی که به عمل ارتباط نداشته باشد نداریم و توحید، اعتقاد به وجود و وحدانیت خدا، منشأ مجموعه‌ای از قالب‌های زندگی است و آخرت هم همین‌طور است. زندگی برای کسی که اعتقاد دارد مرگ آخرین مرحله‌ی حیات اوست با هدف و با کیفیت و روحیه‌ خاصی است و برای کسی که ‌معتقد است مرگ پایان بخشی از زندگی است با هدف و جهت و روحیه دیگری است.

فرق می‌کند که انسان فردائی و ماورائی پس از پایان این ساعت برای خودش معتقد باشد یا نباشد و فرق می‌کند که شما درسی را که می‌خوانید معتقد باشید این درس پس از یک ساعت، پس از یک روز، پس از یک سال، پس از بیست سال به کار شما خواهد آمد، یا معتقد باشید که نه، هرگز به کار شما نخواهد آمد. فرق است بین این که انسان بداند در این زندگی هر حرکتی که از او سر می‌زند یا هر سخنی که می‌گوید، یا هر تلاشی که می‌کند، حتی هر عدم تلاشی ثبت می‌شود. این ثبت خواهد شد اگر هم تلاش نکردید، یعنی ایستادید تماشا کردید تا او بمیرد این هم ثبت می‌شود، حتی بالاتر از این: هر نیتی که شما بر دل می‌گذرانید ثبت می‌شود. ولذا کسی که به این اعتقاد دارد، یک جور زندگی می‌کند،‌ آن کسی هم که معتقد است نه آقا هر کاری که خواستی بکن، حداکثر اگر قانون و حکومتی هست، مواظب باش مردم نفهمند، ‌این یک جور دیگری زندگی خواهد کرد و یقین به آخرت زندگی را در یک جهت خاصی حرکت خواهد داد. پس بزرگترین تضمین کننده‌ی سلامت عمل و سلامت اندیشه و روحیات انسان و مصلحت‌های انسانی اعتقاد به آخرت است و اعتقاد به اینکه همه‌ی این چیزها یک روز «فی رق منشور»[۱] در یک دفتر گشوده شده‌ای عرضه خواهد شد. بلکه حتی طبق آیات قرآنی هر یک از این اعمال تجسم پیدا خواهد کرد. ولذا قائل بودن به آخرت صرف یک اعتقاد محض نیست که حالا بگوئیم یکی عقیده دارد، یکی هم عقیده ندارد چه فرقی می‌کند؟ دو نفر آدم هستند، ‌در جوار همدیگر زندگی می‌کنند،‌ این عقیده دارد، دیگری عقیده ندارد،‌ نه این چنین نیست!»[۲]