سرویس سیاست مشرق- در دهه های گذشته کودتاهای مخملی(انقلاب‌های رنگی) در چهار کشور یوگسلاوی، گرجستان، اوکراین و قرقیزستان به اجرا درآمد و مجریان توانستند در تمامی این کشورها حکومت مرکزی را ساقط و دولت‌هایی دربست در اختیار غرب را روی کار بیاورند.

این پروژه در سال ۸۸ در ایران نیز پیاده شد. «مایکل لدین» از حامیان کودتای مخملی و مشاور پیشین شورای امنیت ملی آمریکا و عضو برجسته مؤسسه «آمریکن اینترپرایز» و دستیار ویژه «دونالد رامسفلد» وزیر دفاع پیشین آمریکا در ۲۱خرداد ۸۸ در مصاحبه با «نیویورک‌تایمز» گفت: «فردا در ایران انتخابات نخواهد بود بلکه یک انقلاب رنگی کلید می‌خورد. بر همین اساس پیشنهاد رفراندوم از یک‌سو و حمایت رسانه‌ای غرب از سوی دیگر می‌تواند مخالفان جمهوری اسلامی ایران را امیدوار کرده و در صحنه نگاه دارد.»

«پاول کریگ رابرتز» سیاستمدار آمریکایی و معاون پیشین وزارت خزانه‌داری آمریکا نیز سال ۸۸ در مقاله‌ای با عنوان «آیا اعتراضات ایران، یک انقلاب رنگی هدایت شده دیگر از سوی آمریکاست؟» نوشت: «اعتراض‌های تهران نشانه‌هایی از اعتراضات هدایت شده توسط سازمان سیا در گرجستان و اوکراین دارد. باید نابینا باشیم که چنین چیزی را نبینیم.»

بنابر مستندات متعدد و غیرقابل انکار، در سال ۸۸ تمامی عناصر معاند و مخالف نظام همانند جنگ احزاب به میدان آمدند و در مقابل ملت و نظام جمهوری اسلامی ایران ایستادند. در آن سال تمام طراحی‌های کودتای مخملی مو به مو در ایران اجرا شد اما در نهایت به سرانجام نرسیده و با تدابیر رهبر حکیم انقلاب و حضور هوشمندانه مردم در صحنه، این نقشه آمریکایی- اسرائیلی- انگلیسی ناکام مانده و نقش بر آب شد.

فتنه ۸۸ پروژه ای بسیار پیچیده بود. طرحی ضدایرانی که هم معیشت مردم را هدف قرار داد، هم امنیت مردم و هم تمامیت ارضی کشور را.

در انتخابات ریاست جمهوری ۸۸، در شرایطی که مردم هنوز انتخابات به اتمام نرسیده بود و مردم در صف های رای حضور داشتند،  میرحسین موسوی در اظهارنظری تأمل برانگیز گفت: «برابر اطلاعاتی که ما از ستادهایمان داریم، در سطح کشور  برنده قطعی، برنده قطعی با نسبت آراء بسیار زیاد اینجانب هستم»! وقتی که میرحسین موسوی این ادعا را در کنفرانس مطبوعاتی خود مطرح کرد، هنوز ۲ ساعت به پایان ساعت رای گیری باقی مانده بود و اساسا پس از این دو ساعت (اگر زمان رای گیری تمدید نمی شد) تازه شمارش آراء آغاز شده و طبعا ساعت ها به طول می انجامید.

دقیقا مشابه رفتاری که میرحسین موسوی در سال ۸۸ انجام داد و خاتمی و حجاریان و تاجزاده و بهزاد نبوی و دیگر فعالین اصلاح طلب از او حمایت کردند، «دونالد ترامپ» در آبان ۹۹ در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا انجام داد.

در آن مقطع شرایطی که هنوز شمارش آراء در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا پایان نیافته بود،  ترامپ در یک سخنرانی از محل کاخ سفید ادعای رخ دادن تقلب گسترده را مطرح و همچنین پیروزی خود را در انتخابات را اعلام کرد. وی در یک نشست خبری پیش از پایان شمارش آرا در ایالت های باقیمانده، گفت : «من قاطعانه در بسیاری از ایالت ها همچون فلوریدا، ایندیا و آیووا برنده شدم و بر خلاف مداخله تاریخی بزرگ رسانه ها و شرکت های تکنولوژی بزرگ ما با آمار بزرگی برنده شدیم. من بزرگترین آرای رای دهندگان غیر سفید از جمله لاتین‌تبارها، آسیایی‌تبارها و بومیان را در مقایسه با سایر رئیسان جمهوری جمهوریخواه در ۶۰ سال گذشته برنده شدم.    این سرکوب آرا است، کسانی که در ایالت‌های باقی‌مانده فعال هستند، دموکرات هستند و در حالیکه ما در حال برنده شدن بودیم، اجازه ندادند ناظران ما در آن حضور یابند و حتی وقتی حاضر شدند، گفتند که باید از فاصله زیاد در آنجا حضور داشته باشند.»

در آن سال از باراک اوبامای دموکرات تا هم حزبی های جمهوری خواه ترامپ و از توئیتر و فیسبوک تا بی بی سی فارسی، این اقدام را محکوم و آن را مصداق دیکتاتوری، حمله به دموکراسی، اقدامی مستبدانه و خطرناک نامیدند. نکته قابل تأمل اینجاست که شبکه های اجتماعی از جمله توئیتر و فیسبوک پیام‌هایی که حامیان ترامپ برای اعلام پیروزی زودهنگام منتشر کردند را برچسب زده و این توئیت ها و پست ها را گمراه کننده خواندند.

همانطور که اقدام ترامپ مصداق دیکتاتوری و قانون شکنی بود، اقدام میرحسین موسوی و کروبی نیز مصداق دیکتاتوری، استبداد، قانون شکنی و حمله به دموکراسی بود؛ اما در آن مقطع از باراک اوبامای دموکرات تا جان بولتون جمهوری خواه و از توئیتر و صدای آمریکا تا فیسبوک و بی بی سی فارسی همگی به تشویق و تمجید از موسوی و کروبی پرداخته و بر آتش فتنه ۸۸ دمیدند و مردم ایران را ماهها درگیر آشوب و التهاب کردند.

فتنه گران در سال ۸۸ هم جمهوریت و هم اسلامیت را مورد هجمه قرار دادند. این طیف در خرداد ۸۸ با دروغ تقلب، علیه جمهوریت شورش کردند و در مقاطع مختلف و از جمله عاشورای ۸۸ علیه اسلامیت شورش کردند. این جریان در عاشورای سال ۸۸ به ساحت سیدالشهدا(ع) جسارت کرده و همچون قاتلین امام حسین(ع) در این روز به هلهله و شادی و پایکوبی پرداختند.

آشوبگران در عاشورای ۸۸ برای حرمت شکنی از هیچ حرکت وقیحانه ای چشم پوشی نکردند. در خیابان آزادی تعدادی از آشوبگران اتوبوس شرکت واحد حامل یک روحانی را متوقف و مقابل چشمان حیرت زده مردم عزادار، کشف حجاب کرده و اعمال منافی عفت انجام دادند. همچنین در خیابان انقلاب، ماموران پلیس را محاصره و ضمن خلع سلاح، آنها را مورد ضرب و شتم قرار دادند، حتی در خیابان آزادی یک جوان رهگذر  را که ظاهری مذهبی داشت محاصره کرده و پس از ضرب و شتم وی در اقدامی ناجوانمردانه و غیراخلاقی او را برهنه کردند.

فتنه گران در ظهر عاشورا در حالیکه عزاداران یکی از هیئت‌های مذهبی در حوالی خیابان جمهوری در حال اقامه نماز ظهر عاشورا بودند، آنان را سنگ باران کردند و دست به تخریب نمادهای مذهبی و آتش زدن ایستگاه‌های صلواتی که مزین به آیه‌های قرآن و ادعیه و احادیث بود، زدند.

فتنه ۸۸، حدود هشت ماه به طول انجامید. علیرغم اقدامات ساختارشکن و ایجاد آشوب و التهاب آفرینی سران فتنه، نظام با سعه صدر با آنها برخورد کرد.

سران فتنه گرچه با ادعای تقلب در انتخابات و پدید آوردن حوادث و ناآرامی‌های پس از انتخابات، خیانتی نابخشودنی مرتکب شده و روزی باید در دادگاه محاکمه شوند، ولیکن موارد مذکور هیچکدام دلیل حصر این افراد نبود. این حوادث در سال ۸۸ (از ۲۲ خرداد تا ۹ دی به مدت هشت ماه) به وقوع پیوست و سران فتنه تا ۲۵ بهمن سال ۱۳۸۹ کاملاً آزاد بودند.

دلیل اصلی حصر سران فتنه، توطئه مشترک و پیچیده آمریکا، رژیم صهیونیستی، برخی کشورهای اروپایی و سران مرتجع منطقه در سال ۸۹ و پس از ناکامی در کودتای مخملی است.   سران فتنه بازیگر اصلی این توطئه امنیتی بودند. توطئه‌ای که اگر هوشمندانه و به هنگام- توسط شورای عالی امنیت ملی- خنثی نشده بود، سرنوشتی شبیه عراق و سوریه طی سال‌های گذشته، می‌توانست برای ایران رقم بخورد. بنابراین حصر، دلایل امنیتی دارد و ادعای تقلب و رفتارهای ساختارشکنانه در سال ۸۸، دلیل آن نیست.

بر همین اساس یکی از پروژه های اصلی دشمن به واسطه فتنه ۸۸، تکه تکه کردن ایران و برافروختن آتش جنگ داخلی در اقصی نقاط کشور بود که با هوشمندی مردم و درایت نظام، این نقشه شوم رسوا شد.

البته ناگفته نماند که در حال حاضر رژیم تحریم های ایران که هنوز پس از امضای برجام برداشته نشده است، ریشه در قطعنامه ۱۹۲۹ شورای امنیت دارد که (ژوئن ۲۰۱۰) اولین سالگرد فتنه ۸۸ صادر شد.

تمام تحریم های یکجانبه ای که اکنون به عنوان تحریم های موثر علیه ایران از آنها یاد می شود (تحریم های انرژی و مالی) در واقع براساس زیرساخت حقوقی که در این قطعنامه ایجاد شد، اعمال شده است. اما این قطعنامه اساسا نه یک قطعنامه هسته ای و نه با هدف واکنش نشان دادن به سیاست های هسته ای ایران اعمال شده بود.

قطعنامه ۱۹۲۹ در سالگرد فتنه ۸۸ و با هدف حمایت از جنبش سبز در ایران صادر شد. در حقیقت بانیان و حامیان فتنه ۸۸ با تحمیل قطعنامه ۱۹۲۹، چاقوی تحریم را تیز کرده و سفره مردم را کوچک کردند.