سرویس سیاست مشرق - ایمان به غیب یک عقیده ساده نیست، یک اعتقاد متمایز کننده است. انسانی که به غیب اعتقاد دارد، آن هم آنگونه که قرآن کریم آن را ترسیم کرده است و ایمان به آن را از ملاک‌های تقوا قرار داده است، با افرادی که از این عقیده محرومند در بسیاری از جنبه‌های عمل در زندگی فردی و اجتماعی خود متفاوت هستند. از این جهت یکی از تفاوت‌های مهم میان مومنان و غیر مومنان در ایمان به غیب است.

معلم قرآن ما، حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای در باب اهمیت مساله ایمان به غیب مطابق تعالیم قرآنی می‌فرمایند:

«در این جمع صمیمی و دیدار صمیمانه، مقدمتاً مطلبی را عرض می‌کنم و آن، این است که حد فاصل ادیان الهی و خیل عظیم مؤمنین عالم با بقیه‌ی مردم و انسان‌ها، از زمان حضرت آدم تا امروز - که هریک اینها عالمی بودند - عبارت است از ایمان به غیب، یعنی ماورای دنیای احساسات ما و معادلات و محاسبات بشریِ مبتنی بر این حواس. حد فاصل و نقطه‌ی اصلی، این‌جاست. آیه‌ی «الّذین یؤمنون بالغیب» [۱] در اول سوره‌ی بقره، به همین نکته اشاره می‌کند.

ایمان به غیب، به معنای بی‌اعتنایی به دنیای شهادت - یعنی همین دنیای ارتباطاتِ مشهود و مفهوم همه - نیست؛ به اینها که نباید بی‌اعتنایی کرد. چشم می‌بیند، حواس احساس می‌کنند و عقل ادراک می‌کند. باید برطبق اینها عمل کرد. ایمان به غیب، معنایش این است که ماورای آنچه که در محدوده‌ی حواس ظاهری و ادراک مادّی انسان هست، عالم دیگری، آن هم نه یک عالم بلبشویِ هرکس هرکسیِ تصادفیِ بخت و اقبالی، بلکه عالمِ منظمِ علت و معلولیِ دقیقی وجود دارد. یعنی ماورای این عالم مُلک، ملکوت و عالم معنایی هست. این عالم معنا، متعلق به قیامت و برزخ و بعد از مرگ نیست؛ متعلق به همین الانِ من و شماست و باید به آن معتقد بود. البته نقطه‌ی اصلی، بلکه کل معنای حقیقی همه‌ی عوالم، ذات مقدس باریتعالی است که او منشأ حیات و وجود و فعل و انفعالات و حرکت و همه چیز است؛ لیکن در این عالم غیب، خیلی چیزهای دیگر هم می‌گنجد که باید به آنها معتقد بود.»[۲]